|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες περιόδους περισυλλογής. Κλάματα και μέρες αϋπνίας. Και είναι άλλες φορές που...
Song: How to save a life - Nilu (originally by The Fray)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Με την επιστολή πιασμένη ανάμεσα στα δόντια της, η Άριελ κοπάνησε την πόρτα του ταξί νεύοντας στον οδηγό. Εκείνος ένευσε πίσω, πριν οι ρόδες σπινάρουν πάνω στα χαλάκια και κάνουν αναστροφή, οδηγώντας τον προς την έξοδο της έκτασης.
Έπιασε με τα ακροδάχτυλα του ενός χεριού της το φουσκωμένο της σακίδιο και με το άλλο την επιστολή από το στόμα της. Ύψωσε το βλέμμα της μέχρι την κορυφή του επιβλητικού κτηρίου που βρισκόταν μπροστά της. Το σχολείο ήταν παλιό, φαινόταν πριν καν περάσουν την πύλη. Ήταν μάλιστα τόσο παλιό, ώστε η Άριελ θα ορκιζόταν ότι κάποτε είχε ξαναβρεθεί εκεί.
Τα μαύρα της αρβυλάκια χτυπούσαν με δύναμη τα σκαλοπάτια, καθώς τα ανέβαινε. Κάθε άλλο δεκαεφτάχρονο κορίτσι που πέρασε από την θέση της, ανατρίχιασε στην θέα των μεγάλων μαρμάρινων λιονταριών που βρίσκονταν εκατέρωθεν της μεγάλης εισόδου.
Η Άριελ είχε δει έργα τέχνης, που ο ανθρώπινος νους δεν θα μπορούσε να συλλάβει. Ήταν παρούσα στην δημιουργία των επτά θαυμάτων του κόσμου. Γλείφοντας τα χείλη της, έπιασε το πόμολο της πόρτας και το κατέβασε.
Πέρασε μέσα στον τεράστιο χώρο. Ήταν η δεύτερη της φορά σε οικοτροφείο. Δεν της άρεσε την πρώτη φορά και αμφέβαλλε πολύ αν θα της άρεζε αυτήν. Της έλειπαν τα φτερά της, όχι για το μεγαλείο τους, όσο για την ελαφρότητα και την ελευθερία που την έκαναν να νιώθει. Και τώρα, καθώς έμπαινε οικειοθελώς σε ένα είδος φυλακής, αυτά της έλειπαν τόσο πολύ, ώστε πονούσε.
Στην σκέψη τους, κούνησε κυκλικά τις ωμοπλάτες της, λες και θα ξεδιπλώνονταν πίσω της εκείνη την στιγμή, γεμίζοντας τον προθάλαμο. Γιατί θα μπορούσαν. Ο Πατέρας είχε φανεί τρομερά γενναιόδωρος μαζί της, πριν γίνει σκληρός και εκδικητικός. Μαλλιά στο χρώμα του χαλκού, καρδιά λιονταριού και φτερά μεγάλα και λευκά σαν σύννεφα. Όμως δεν άνοιγαν πια και η συνειδητοποίηση της ράγιζε την καρδιά, κάθε φορά κι από λίγο, σαν την πληγή που θυμάσαι μόνο όταν σε τσούζει.
