|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες περιόδους περισυλλογής. Κλάματα και μέρες αϋπνίας. Και είναι άλλες φορές που...
Ουπς! Αυτή η εικόνα δεν ακολουθεί τους κανόνες περιεχομένου. Για να συνεχίσεις με την δημοσίευση, παρακαλώ αφαίρεσε την ή ανέβασε διαφορετική εικόνα.
"Όχι, εδώ διαφωνώ" ξεκίνησε να λέει η Άριελ, βάζοντας το αριστερό χέρι βαθύτερα στην τσέπη της.
Η προβλήτα ήταν άδεια, η ησυχία τους ανακούφιζε. Το δεξί χέρι της κρυβόταν μέσα στο δικό του και άφηνε το χάδι από τα δάχτυλά του να το νανουρίζουν. Την ώρα που περάσανε μπροστά στην θάλασσα, διαδέχθηκε μία συζήτηση που διασκέδαζε και τους δύο: τον έναν ως αιώνιο γνώστη του αντικειμένου, τον άλλον ως αιώνιο πνεύμα αντιλογίας - και οι δύο ήταν και τα δύο. Η διαφωνία τους πάνω στο ποιο είναι το καλύτερο έργο του Σαίξπηρ, πέρασε από την τρικυμία της διαφωνίας για το νόημα του Μάκβεθ, για να καταλήξει στην διαφωνία για τα 'Ανεμοδαρμένα Ύψη' της Μπροντέ.
"Όχι ότι συμφώνησες στα υπόλοιπα" παρατήρησε ο Νίκολας ανασηκώνοντας τα φρύδια του.
Η Άριελ σούφρωσε την μύτη της δήθεν ενοχλημένα. "Λεπτομέρειες".
"Δεν είναι κακοί άνθρωποι" συνέχισε και ο Νίκολας κάγχασε.
"Και για αγιοποίηση δεν πάνε"
"Είναι ανθρώπινοι άνθρωποι"
"Εδώ δικαιολόγησες τον Μάκβεθ, στον Χίθκλιφ θα κολλήσεις;"
"Αν κάτσεις να σκεφτείς γιατί κατέληξαν να είναι τα άτομα που είναι, θα δεις ότι είναι απλά ταλαιπωρημένοι από τον κύκλο της κακίας, της βίας και της αλαζονείας στον οποίο έχουν καταδικάσει τον εαυτό τους από μικροί"
"Άρα συμφωνούμε στο ότι είναι εγωιστές, βίαιοι, αλαζόνες-"
"Κι έχουν τους λόγους τους" τον διέκοψε η Άριελ και ο Νίκολας ξεφύσησε.
"Αυτό δεν αναιρεί τίποτα"
"Αναιρεί την έλλειψη κατανόησης." Ένιωσε το γνωστό κουβάρι του πείσματος της να γαργαλάει ευχάριστα το στομάχι της. "Δεν λέω ότι τους συμπαθώ ή ότι πρέπει να τους συμπαθείς, αλλά να τους καταλάβεις"
