My Sweet Surrender

Beginning

"Everyone, listen!"

Agad akong napatigil sa pagbabasa ng chart ng isang pasyente nang marinig ang malalim na tinig ng Chief of Surgery ng aming ospital. Tumikhim siya na tila ba hudyat iyon ng isang paparating na masamang balita.

Nilipat ko ang aking tingin sa mga nurse na nagbubura ng mga nakasulat sa malaking whiteboard kung saan nakasulat ang upcoming surgeries. My brow automatically shot up after I had a hint of what's going on.

"We just received a mass casualty incident nearby. Kailangan kong magpadala ng isang team sa field ngayon mismo. This is an emergent situation and I need your cooperation," seryosong anunsyo niya.

My heart skipped a beat when the chief's hawk eyes darted at me. "Dr. Carvajal, I want you to be in charge of the situation. Now, go!" mariing utos niya kaya wala na akong ibang nagawa kun'di ang kumilos at asikasuhin ang pagbuo ng team.

Habang nakasakay ako sa loob ng isang ambulansya kasama ang ilang residents at interns ay ipinikit ko ang aking mga mata upang ihanda ang sarili sa haharapin mamaya. Gusto kong samantalahin ang oras na wala akong ginagawa at wala akong nakikitang nanganganib ang buhay na kailangang sagipin.

I spent my years of studying to save other people's lives and this is what I've been studying for. All my hard works are now paying off and the memories of my days spent for studying in medical school seems like a distant memory to me now.

Pagmulat ko ng aking mga mata ay tila bumagal ang takbo ng oras at pati na rin ang mga kilos ng lahat ng tao sa aking paligid. Pagbukas ng pinto ng ambulansya ay umalingawngaw agad sa aking pandinig ang tunog ng iba't ibang ambulansya at firetrucks.

The distant noises coming from different people trying to save other people's lives sent my senses back to reality. Nandito kami sa isang highway kung saan naganap ang isang malaking accident dahil sa pagkakalaglag ng isang tren ng ikatlong linya ng sistema ng Metro Rail Transit.

Dahil madalas ay traffic sa highway na ito dahil sa mga ginagawang kalsada, marami ang nabagsakan nito at napasama sa aksidente. Lahat ng malalapit na ospital katulad namin ay pinadalhan ng alerts tungkol sa nangyaring insidente kaya naman marami ang naririto upang tumulong at sumagip ng mga buhay.

Inayos ko ang suot na jacket at hinarap ang team. "Okay, everyone! Move your IDs outside of your jackets. Green tags are for non-emergent cases, Yellow tags are for delayed care, and Red tags are for those who needs immediate treatment."

Marahan silang tumango at hinanda ang mga dalang supplies at tags. Pinasadahan ko ng tingin ang kanilang mga tensyonadong mukha bago bumuntong-hininga.

"Remember to assess carefully. We're here to save lives. Do not get in the way of the rescuers and remain calm," paalala ko sa kanila bago ngumiti. "Assess before putting tags and get all the critical patients to the ambulance as fast as possible."

"Dr. Carvajal, saan po kami magsisimula?" tanong ng isang babaeng 1st year resident sa akin habang pinapasadahan ng tingin ang paligid.

Pinagtaasan ko siya ng isang kilay. "You know the protocol, right? Now, go do it, get out of my face, and save lives now!"

Halos magtulakan sila paalis sa harapan ko kaya napailing ako. Agad akong tumakbo sa isang bahagi kung saan nakahiga sa mga stretchers ang ilang mga na-rescue. Nakasarado ngayon ang highway at napuno ito ng mga sasakyang kasama sa aksidente pati na rin ang mga sasakyan ng rescuers.

Inalis ko ang stethoscope sa ibabaw ng aking balikat at inilagay sa aking tainga. Ipinatong ko ang kabilang dulo nito sa dibdib ng pasyente.

"Take a deep breath for me, okay?" mahinahong sabi ko sa kanya na sinunod naman niya agad. "Minor injuries lang po ang natamo niyo, Sir. Magiging ayos din po kayo. Do you have anyone with you?"