Kisah Dua

396 14 3
                                    

Awak, malam ni, saya buat awak nangis lagi. Sebelum malam ni pun awak dah nangis. Dari hari pertama saya dengan awak declare, saya tak tahu dah berapa kali saya buat awak nangis.

Malam ni, masa sapu ubat, saya dah perasan muka awak lain. Lepastu bila awak minta tengok tangan, dan bila awak tengok, raut muka awak masatu, kecewa. Raut wajah awak terlalu kecewa masatu. 

Saya rasa sakit.

Saya buat orang yang sayang saya sampai macam ni. Masa tengok muka awak, masa dengar apa awak cakap, saya hilang kata kata. Salah saya biarkan benda tu makan diri saya. Salah saya awak.

Awak...

Macam mana saya nak jaga awak kalau saya sendiri tak stabil. Macam mana saya nak buat awak percayakan saya kalau tindakan saya sendiri macamni.

Awak,

Nampak air mata awak tadi, saya... Saya rasa hilang. Saya rasa bodoh sangat. Tak kan ada kata maaf dari saya mampu ubat luka awak. Saya rasa teruk sangat. Teruk sangat sangat.

Awak percayakan saya, dengan tempoh awak tapi..apa saya buat ni sayang..

Sakit yang saya rasa, tak sesakit masa nampak air mata awak. Saya kecewa sebab buat tindakan macam ni. Saya kecewa tak kawal diri.

Awak dah tidur. Harini pertama kali awak tidur dalam keadaan kita yang sebegini. Saya tak mampu nak kata apa apa. Nak pandang awak pun saya rasa malu. Bila awak dah terlena, baru saya berani tengok skrin. Tapi. Nampak jelas sangat. Awak kecewa dengan saya...

Sekarang.

Saya rasa takut sangat. Takut bangun esok pagi tanpa awak kejutkan. Takut tindakan saya makan diri.

Saya minta maaf sayang. Saya minta maaf buat awak menangis. Saya minta maaf buat benda yang lukakan saya, tapi tambah luka kan awak.

Saya minta maaf air mata awak jatuh lagi sebab saya.

Dan skrin telefon pintar itu aku tatap sayu. Satu satunya medium perhubungan antara aku dan dia. Wajah dia terlena pulas, namun terkadang ada kerut di dahi.

Aku cuba telan air liur yang terasa kesat. Tekak aku perit. Bahana menangis entah berapa lama tadi dek berperang dengan diri.

Penat.

Penat yang tak mampu aku luah dengan kata. Perang melawan benda yang tak nampak. Nak diluah, tak nyata, nak dipendam, memang makan diri. Akhirnya aku ambil keputusan melepaskan segalanya.

Pada tangan yang menjadi kanvas, juga menggunakan pisau sebagai berus.

Sakit? Tak. Aku puas.

Tapi air mata dia tadi..

Seolah menyiat segenap rasa hati.

Wajahnya di skrin telefon aku sentuh. Maafkan aku sayang, ini yang terakhir.

22/04/2020
0015

Randomness in My MindOù les histoires vivent. Découvrez maintenant