«Αν περάσετε σε διαφορετικές τι γίνεται ρε μπρο; Θα κάνετε σχέση εξ αποστάσεως;», σχεδόν γελάει ο Άλεξ μαζί μου και χτυπάει φιλικά τον ώμο μου.

Ακούγεται χαζό η αλήθεια είναι, αλλά δεν νομίζω να μπορώ να την χωρίσω.
Και ούτε θέλω, αλλά το γεγονός ότι υπάρχει η πιθανότητα να ήμαστε μαζί από μακριά δεν μου φαίνεται πως θα δουλέψει.

Δεν ξέρω πως θα ήταν αν τα είχαμε και δεν μπορούσα να της στείλω ένα μήνυμα τύπου σε πέντε στο πάρκο, ή κατέβα είμαι κάτω από το σπίτι σου, ή έλα να σε δω για πέντε λεπτά και μετά φεύγεις.

«Δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει ρε μαλάκα», κουνάω το κεφάλι μου καθώς το σκέφτομαι διαρκώς τα τελευταία δύο λεπτά.

«Καλά μια ερώτηση έκανα μη σε παίρνει από κάτω», χτυπάει φιλικά τον ώμο μου και συνεχίζω να προχωράω όταν η φωνή του Άλεξ ηχεί ξανά.

«Ρε μαλάκα Στέφανε, που πας; Φτάσαμε σπίτι σου», λέει και γυρίζω να τον κοιτάξω.

Θεέ μου, που έχω το μυαλό μου;

Α ναι, στο τι θα κάνω αν περάσω σε διαφορετική σχολή με την Φαίδρα.

Αναστεναζω και προχωράω προς το μέρος του. Βγάζω τα κλειδιά από την τσέπη του τζιν μου και τα βάζω στην κλειδαρότρυπα, γυρνώντας το κλειδί.

Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι και η Φαίδρα βρίσκεται ξαπλωμένη στον καναπέ.
Κοιμάται.

Η Εύα μας πλησιάζει και υψώνει τον δείκτη της στα χείλια της σαν να μας λέει να κάνουμε ησυχία.

Έλα ρε; Όντως; Εγώ όταν την είδα να κοιμάται σκέφτηκα να κάνω την μαϊμού και να ανέβω πάνω της.

Βλαμμένη.

Πωπω νευράκια.

Άσε με ηλίθιο υποσυνείδητο.

Μα δεν φταίει σε κάτι η Εύα για να την βρίζεις, βλαμμένο πλάσμα

Φύγε μωρη από το κεφάλι μου, μου τα έκανες πλανήτες.

«Κοιμάται», ψιθυρίζει η Εύα καθώς προχωράει προς το σαλόνι, αναφερόμενη στην Φαίδρα.

«Αλήθεια; Εγώ νόμιζα πως ήταν ξύπνια», την ειρωνεύομαι και μου χαρίζει μια εχθρική ματιά.

MINE? [✓]Όπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα