MINE? [✓]

Chapter 15

Έχουν περάσει τρεις ημέρες από την υποτιθέμενη τιμωρία της μητέρας μου.

Δηλαδή, κοίτα φίλος, είμαι 18 χρονών..

Δεν είσαι ακόμη 18 χρονών...
Με διορθώνει η φωνουλα.

Σκάσε, είμαι ΣΧΕΔΟΝ 18 χρονών.

Σε λίγους μήνες τα κλείνω οπότε μοκο.

Εκτός αυτού όμως, δεν γίνεται να με βάζει η μάνα μου τιμωρία επειδή πήρα ωριαία, και πάνω από όλα χωρίς να φταίω.

Δεν είμαι κανένα παιδάκι του γυμνασίου, πρέπει να το καταλάβει κάποια στιγμή.

Είναι Παρασκευή, η αγαπημένη μου ημέρα.

Και δεν θα βγω έξω λόγω της ανόητης,
τόσο αστοχης και χωρίς νόημα τιμωρίας της.

Σε ευχαριστώ μαμά, το εκτιμώ πολύ.

Πάμε σε ένα άλλο θέμα όμως, λιγάκι πιο σοβαρό.

Ο Στέφανος.

Με αποφεύγει εδώ και, χμμ τρεις ημέρες.

Τυχαίο;

Δεν ξέρω, μην με ρωτάτε.

Το βράδυ έφυγε από το σπίτι μου, και μου έστειλε ένα μήνυμα που έλεγε τα λέμε στο σχολείο.

Και μαντεψτε.

ΔΕΝ ΤΑ ΕΙΠΑΜΕ ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Γιατί με αποφύγει.

Ίσως απλά βαρέθηκε την παρέα μου;

Δηλαδή νταξει, δεν μπορεί να το κάνει πιο κατανοητό. Εδώ καλά καλά χτες είχε μείνει έξω στο μάθημα της Γεωμετρίας, και εγώ ζήτησα από τον καθηγητή να πάω τουαλέτα και αφού μου έριξε μια απαξιωτική μάτια μου επέτρεψε να βγω έξω, με την προϋπόθεση να μην αργήσω.

Και αφού βγήκα από την τάξη κατευθύνθηκα προς το κυλικείο, σε περίπτωση που ήταν εκεί.

Κανένα σημάδι του, οπότε έκανα μια γρήγορη μεταβολή για την τάξη, δεν έχω όρεξη για την γκρίνια του παπάρα.

Με το που γυρνάω, αντικρίζω τον Στέφανο να περπατάει προς την κατεύθυνση μου, και μόλις με βλέπει ΑΛΛΑΖΕΙ ΔΙΑΔΡΟΜΟ.

Μόνο ταμπέλα δεν κράταγε που γράφει πάνω της με κεφαλαία γράμματα ΣΕ ΑΠΟΦΕΥΓΩ.

Αφού παίρνω απόφαση να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, πηγαίνω στο μπάνιο. Δεν αργώ και κατεβαίνω στην κουζίνα.

Όλοι είναι εδώ εκτός από την μαμά.

Πάλι καλά δηλαδή.

«Καλημέρα» Μουρμουριζω αδιάφορα και ανοίγω το ντουλάπι παίρνοντας ένα ποτήρι. Γεμίζω το ποτήρι μου και βάζω το χάρτινο κουτί πίσω στο ψυγείο.