"Benimle bir anlaşma yapmanı istiyorum," kaşları söylediklerimle havaya kalkarken heyecanla titremeye başlayan ellerimi ısıtmak isteyerek birbirine sürttüm. Böyle bir cümleyi beklemediği şaşkın suretinde ki mimiklerinden belli oluyordu.
"Ne anlaşmas...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KEYİFLİ OKUMALAAR!
VUSLAT-18
Oturduğum sandalyeden bana bakan suretleri umursamadan geriye çekerek ayağa kalktığımda dolan gözlerimi saklama ihtiyacı duyarak başımı aşağıya eğdim ve birkaç kez kırpıştırdım. Ağlamanın acizlik olduğunu düşünen insanlardan değildim ancak en yakınımın yanında bile ağlamaya çekinen daha doğrusu böyle bir izlenim vermek istemeyen birisiydim. Hatta ağlamayı kendisine yediremeyen bir huyum vardı lakin bunun şimdi işe yaramıyor oluşunun tek suçlusu babamın tavrıydı. Derin bir nefes alarak zapt edebildiğim gözlerimi bu defa bana bakan Nermin Hanım, Salih Bey ve Barış'a çevirdim. Zorlukla tebessüm ederek zoraki çıkardığım sesimle konuşmaya başladım.
"Her şey için teşekkür ederim." diye mırıldandım tek düze bir sesle. "Görüşmek üzere."
Yardımcının getirdiği çantamı elime aldığımda elimde hala duran telefonu sıkıyor hatta bir yerlere fırlatmamak için kendimi zor tutuyordum. Sabretmeli ve bir an önce eve gitmeliydim. Yoksa içimi kaplayan, kendi kendine büyük bir isyan çıkaran öfkemi kontrol edemez ve sağıma soluma çatardım.
Ayağa kalkan Nermin Hanım'ın ve eşi Salih Bey'in de ayağa kalktığını fark ettiğimde orada durdum. Netice de beni yolcu etmek için ayağa kalkmışlardı. Bana doğru yürüyen kadının karşıma geçer geçmez öylece duran bedenime kollarını dolamasıyla şaşkınlıkla dudaklarım aralandığında onun samimi ve sanki babamı duymamış gibi sıcak sesini duydum.
"Tanıştığıma memnun oldum ama bu böyle olmadı tatlım, seni en yakın zamanda tekrar bekliyorum." sarılışına karşılık verdiğimde dişlerimi birbirine bastırarak beni düşürdüğü durum yüzünden içten içe babama kızmayı ihmal etmedim.
Onunla ayrıldığımızda bana yüzüne yerleştirdiği koca gülümsemeyle karşılık vererek omzumu yakın bir şekilde sıktı. O sırada bana elini uzatan Salih beyin elini tutarak saygılı bir edayla gülümsedim. Kara gözleri açılınca Korel'in daima kıstığı gözlerini kimden aldığını şimdi fark ettim. Kemikli yüzü ve bakışlarının benzerliğiyle Korel tıpkı babasının genç haline benziyordu. Elbette birkaç pürüzler dışında.
"İyi günler efendim." dediğimde bu tavrıma samimi bir şekilde gülümsedi.
"İyi günler Mısra'cım, tekrar bekliyorum seni." dedi ardından arkamda kalan kişiye gözlerini çevirdi. Hem bana hem de ona konuşur gibi, "Korel seni evine bıraksın." diye devam etti.
Başımı sağa sola sallayarak, "Buna gerek yok." dedim reddederek. "İleride bir taksiye atlayıp giderim."
"Hadi Mısra," dedi arkamda kalan Korel. "Gidelim."
