VUSLAT

V/15.BÖLÜM

#Bölüm şarkısı: Emir Can İğrek- Beyaz

(Lütfen satır arası bol bol yorum yapmayı unutmayalım canlarııım❤ Keyifli okumalar:))

VUSLAT-15

Bir çelişki içerisinde, elimdeki telefona öylece ve şaşkınlıktan oldukça açılmış gözlerimle bakmaya devam ederken gördüğüm iki kelimelik cümleyi neredeyse bini aşkın kez okuyuşum olacaktı. Elimdeki telefonu anın şokundan olmalıydı ki sıkmaya başlayan parmaklarım aniden gevşediğinde dakikalarca baktığım ekrandan gözlerimi çekerek etrafa baktım; yıllardır yaşadığım odayı sanki ilk defa görüyor gibi dikkatle inceledim ancak bu bir inceleme değildi. Bu şu anda ne yapacağımı bilemiyor oluşumdan kaynaklanıyordu. Bunu beklemiyor olmamla beraber koca bir afallamayı dibine kadar yaşıyordum. Beynimde dönüp duran cümleyi analiz etmek ister gibi bu defa gözlerimi aniden sımsıkı kapattım.

Kabul ediyorum!

Kabul etmişti.

Korel, ona belki de savunmasızlığımla beraber sunduğum teklifi kabul etmişti.

Bir süre kaşlarımı çattım ve odamın kapısının açılmasıyla kapalı olan gözlerim hemen açıldı, gelen kişiye çevrildi. Gördüğüm simayla gözlerimi bıkkınca devrildiğinde annem ise kapının aralığından başını uzatmış ve meraklı gözlerini bana dikmişti. Elimde hala açık olan telefonun ekranını kapattığımda kollarımı göğsümde kavuşturarak annemin az önce yaşadığım durumu anlamaması için gayret ederek normal davranmaya çalıştım.

"Anne?" dedim derin bir nefes vererek. "Uyuyacaktım, yine ne oldu?"

Annem kapının pervazından çekilerek bana boğazını temizledi. "Uyudun mu, diye bakayım dedim."

Kaşlarımı alayla kaldırdım, ona hayretle baktım. "Normalde bakmazsın, bugün mü bakacağın tuttu?"

"Sus kız," diye beni ikaz ettiğinde omuz silkti. "Seni ben doğurdum. İstersem uyuman için ayakta da sallarım, istersem sabaha kadar da uyutmam."

Gözlerimi kısarak başımı sağa sola sallayarak, "Dokuz ayı karıştırmadan olmuyor zaten." diye homurdandım.

"Tabii karıştıracağım, o sancıyı ben çektim." dediğinde parmaklarımı şakaklarıma götürerek oval hareketlerle ovalamaya başladım. Annem ve konuşma çabaları!

Biliyordum ki, uyuduğumu kontrol etmek için falan değil, bizzat nasıl olduğumu ve ağzımdan çıkacak olan tek kelimeyi merak ettiği için gelmişti. İçine bir kere kurt düşmüştü ve rahat bırakmadığı müddetçe beni de bırakmayacaktı.

"Anne baktın işte, benimle beraber uyumayacaksan eğer kapıyı kapat ki yatayım artık." diye mırıldandığımda annem benden yine bir şey çıkmayacağını anladığı gibi yüzünü astı ve sesini bozguna uğramış bir tavırla yükselterek konuştu.

"Üstünü iyice ört, hasta olursan uğraşamam seninle." dedi ve kapıyı kapatarak odadan çıktı. Arkasından dedikleriyle istemsizce kıkırdadığımda bir kez daha onun varlığına şükrettim. Ne olursa olsun her şeyimi anlatabildiğim ve dinleyen bir annem vardı. Ah, bir de evde en çok anlaşamadığım gerçeği de vardı ancak onu şimdi düşünecek bir kafada değildim.

Elimde bırakmadığım telefonu tekrar tuşuna basarak aydınlattığımda çıkmamış olduğum mesaj bölümü ve dumura uğratan iki kelime yine karşıma çıktı. Derin bir nefes alarak dudaklarımı birbirine bastırdım. Zerre ihtimal vermediğim şeyin neredeyse bir saatin sonunda olumlu dönmesi ve bunun umursamazlığıyla nam salmış Korel tarafından olması beni bir hayli şaşırtıyor, hala gerçek olmadığı kanısındaydım. Ancak elimde varlığını hissettiğim ve hızla çarpan yüreğim gerçek olmama ihtimalini köreltiyordu.