Öyle Bi İçimden Geldi
Sanki her şeyden elim ayağım çekilmiş gibi. Hevesimi, sevincim kalmamışta sadece nefes aldığım için yaşamak zorundaymışım gibi. Yapmayı çok istediğim şeylere bile isteğim köreliyor. Ben, beni kaybediyorum.
Kitap okumak, yazmak, şarkı dinlemek söylemek yada keyif olacağım aktiviteler yapmak varken aklımda hep uyumak dolaşıyor. İşe gitmemek, yemek yememek, nasıl olurda daha fazla kaçarım bu gerçek dünyadan diye düşünüyorum.
Belki de büyümüş olmayı kabullenemiyorum. Belki de tekrardan çocukluğumdaki gibi canım yandığında anne diye ağlayarak ona gitmek istiyorum. Ama artık öyle olmuyor. Ağladığımda kimsenin haberi bile olmuyor. Sessizce yakıyorum tüm hüzünlerimi. Böyle böyle büyüyor çocukluğumuz. Bazı şeylere sustuğumuzda. Anne acıktım! Anne midem bulanıyor! Anne uykum var! Demeyi bıraktıktan sonra başlıyor her şey.
Yaş ilerledikçe anlarsın derler ya çoğu şeye. Sanırım tam da artık o anlama bölümündeyim. Her şey bir bir çarpıyor yüzüme.
Sanırım hayat bundan sonra da böyle devam edecek, yaşamak bir yerde elbet umut demek ama hevesini kaybetmiş insana tam anlamıyla mecburiyet.
30.07.21 22:25
İnstagram/lilyantbook
VOUS LISEZ
RUHU PAPATYA
Poésie"Şimdi kuraklık tuttu papatya bahçemi. Ölü papatyalar kadar güzel koksada, küle döndü ruhları." - Özge 💫
