RUHU PAPATYA

Bölüm 17

ŞEHİR

Artık içimdeki şehir değiştirme isteğini durduramıyorum. Neresi olursa olsun artık bu şehirden, bu insanlardan uzaklaşmak istiyorum. Burası o kadar çok boğuyor ki beni, çevremde bir sürü insan var ama hiç biri bana yakın gelmiyor, ailem bile. Eğer en yakın arkadaşım da hayatımda olmasaydı sanırım sabredemezdim. Beni en azından bir kişi de olsa anlayan olduğu için buna tutunuyorum. Bir adım daha atmama yardım ediyor. Ama kendimi eksik ve yarım hissetmekten kurtulamıyorum. Sanki bu koca şehir her geçen gün beni zehirliyor gibi, nefes alıp hayata tutunmaya çalıştıkça boğuluyor gibi hissediyorum. Bu şehir her geçen gün bana yabancılaşıyor ve bana her sabah "SEN BURAYA AİT DEĞİLSİN." diye fısıldıyor.

Bundan kurtulamıyorum.

Burayı terk etmemek için kendimi çok zor tutuyorum.

Sebebim, ailem. Üzülsünler istemiyorum. Kabuğumu kırmamak için dişlerimi sıkıyorum. İçimde büyüyen bu duygu kasırgasına rağmen küçük ve sessiz olmaya zorluyorum kendimi. Olabildiğince...

Artık çok zor geliyor. İnsanların yapmacık halleri, bencillik, sevgisizlik bu çağı inanılmaz derecede çekilmez hale getirdi. Her gün, her an insanlar kendilerinin ne olduğunu unutuyor. İnsanlığın ne olduğunu günden güne unutuyoruz...

Yeni insanlar tanımak istemiyorum. Bundan korkuyorum. Her yeni insan sanki bana başka bir sorumluluk yüklüyor. Yeni tanıştığım birine saçma bir şekilde "Memnun oldum" demek bile yoruyor. Yeni tanıdığım birinden neden memnun olayım ki. Bu bile yapmacık geliyor. İnsanları sevmiyorum. Beni kendine küstürdü bu devrim.

Sevmek...

Nasılda basitleşti değil mi?

Söylüyorsun ve bitiyor. O an onu söylediğin için seviyor oluyorsun. Oysa sevgi bu değil. Bunu söylemek buna kanıt olamaz bile. Sevgi emek ister, kanıt ister, hissetmek ister. Bunu kirleten yine bizleriz. Zamanında biri bizim canımızı yaktı diye belki karşımıza çıkan diğer insanlara acımasız davranıyoruz ve bu durum zincirleme herkese ulaşarak devam ediyor. Her duyguyu bizler kirlettik, saflığı, güzelliği, güvenmeyi, inancı, sevgiyi... HER GÜZEL DUYGUYU KİRLETTİK.

Artık içimdeki kırgınlığı bastıramıyorum.

Neden en güzel duygularımı herkes harcadı?

Bana şimdi benden başka hiçbir şey kalmadı.

-Özge