Chapter 42

163K 8.3K 6.5K
                                    

He really changed a lot.

How could he say that? How could he agree to such a thing easily without having a second thought? Yes, it was just simple. The guy just wanted to have my number. But what hurt me the most was, he gave in without hesitation.

Umalis na lang ako nang walang paalam. I've felt disrespected sa hindi malamang dahilan. Siguro naman ay ang pag-alis ko'y masusumamo nila na hindi ko ibibigay ang number ko.

But the Nazareth I knew would never gonna agree to that. Magagalit siya agad. Magseselos. Maiinis. Then I'll comfort him at sasabihin kong siya lang ang gusto ko at walang iba. Na siya lang ang mahal ko kahit may mga lalaki man na lumapit sa 'kin.

Pero hindi.

Everything had changed.

"He already has his family of his own," I scoffed and wiped my tears.

Naawa lang ako sa sarili ko. Anim na taon akong nagmukhang tanga. Sinisi ko ang sarili ko kung bakit siya namatay. Ilang beses kong inisip na wakasan...ang buhay ko. Pero pinipili ko pa ring hindi gawin. Because I still had Kye. I also promised my mother that I would do everything just to give him a better life.

Muling nanumbalik ang kirot sa dibdib ko. I tried to calm myself down so no one will notice. Pagkababa ko ay naabutan ko si Kye. I immediately went to him.

"Didn't I tell you that you are not allowed to go outside our room?" I said. I kneeled to see my brother's face.

Mahirap na. Nazareth's around. Kye shouln't go outside at baka paalisin kami rito, lalo na't may kasama akong bata na pinapakain.

Kye pouted his lips. "Boring ate," he answered.

Bumuntong hininga ako at dinala siya ulit sa kwarto. Binigay ko ulit ang phone ko para hindi siya ma-bore. Binigyan ko rin siya ng paborito niyang marshmallows. Mabuti na lang ay hindi na siya nagreklamo.

"One week lang, Kye. Stay like this for one week," I uttered.

He didn't mind me and continued to play on my phone. Hindi ko alam kung anong laro iyon pero madalas ko siyang nakikita na nilalaro niya. Iniwan ko siya roon at hinayaan.

Nakasalubong ko si Angelita. She was biting her lips, natataranta. Kaya nang makita ako ay parang nakahinga ito nang maluwag.

"Sismars!" she shouted.

"Bakit?" I asked.

"Ikaw nga magbigay nito kay ser! Diyos ko, hahatid ko pa sa labas mga bisita niya!"

Inabot niya sa 'kin ang...kape? I already made a coffee for them, 'di ba? Or baka hindi niya ininom dahil ako ang gumawa? The mere thought stressed me out. Ibabalik ko na sana ulit kay Angelita pero tumakbo na siya.

I was left again with no choice.

Kaya naman ay muli akong umakyat sa second-floor para ibigay ang coffee kay Nazareth. I knocked twice before I heard his voice again.

"Come in," he commanded.

I gulped before I entered. My heart was beating so fast against my chest. I didn't know why.

"C-coffee...s-sir..."

Naabutan ko siyang nakaharap sa kaniyang laptop. He was wearing rimmed specs that rested to his narrowed nose very well. I had to admit that it suited him. It made him hotter and sexier.

He didn't bother to look at me nor say anything. Nilapag ko ang tasa ng kape. Hindi pa rin ako umalis. Hinintay kong may sabihin siya. Dahil do'n mukhang nairita siya bigla.

Under His HoodieTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon