His Story To Tell (R-18)

HSTT - 24

"Labas na ako. Salamat." Bulong ko.

I look at her bed at tulog na tulog si Luther. Lumabas na lamang ako ng kwarto namin at agad kong nakita si Kuya Ryoga na naka sandal sa may pader at mukhang hinihintay niya nga ako.

He is wearing a black shirt and black shorts. Naka pamalit na ito. Anong oras na ba at bakit hindi pa siya natutulog?

"Kuya." I called him dahil mukhang hindi niya napansin na nandirito na ako.

Tinignan niya ako at mabilis siyang lumapit at kinulong ako sa mga bisig niya. I hugged him back.

"Let's go to my room."

Hinila niya ang kamay ko at nag lakad kami papasok sa kwarto nila ni Luther. Sila dapat ang mag kasama e. Tapos si Luther ngayon kasama naman si Ritsumi.

Nang makapasok kami sa kwarto nila ay agad niyang nilocked ang pinto at umupo ako sa kama. Dim light lang ang naka bukas at 'yun lang ang nag bibigay liwanag sa aming dalawa.

"Are you okay?" He asked at tumabi siya sa akin.

"O-oo. Pero natakot ako kanina. Sobrang takot ko."

Pinag laruan ko ang mga daliri ko. Isa isa kong inisip ang mga ginawa niya sa mga lalaking 'yon. Sa isang iglap, napa dugo niya ang bibig at ilong ng mga 'to. Sa isang hawak at baluktot niya ay nadislocate niya ang kamay nung isa.

"Natakot ka sa akin?" Tanong niya at hindi pa rin ako maka tingin sakaniya.

"Y-yeah. You are mad. Not just mad...but very mad."

"I didn't like what they did to you kaya ako nagalit nang ganon."

"Naiintindihan ko naman 'yun. Kahit sino naman magagalit. But you know, I don't like seeing you like that."

"Why didn't you close your eyes?"

"What?"

"Hindi ba't sabi ko kapag natatakot ka sa akin, close your eyes and don't look at me."

Hindi ko na naisip 'yun kanina dahil sa sobrang gulat ko. Nagulantang ang buong pagkatao ko sa mga ginawa niya. He even said that he wanted to kill them. So kahit ipikit ko ang mga mata ko, matatakot at matatakot pa rin ako dahil sa mga salitang lumabas sa bibig niya.

"I'm sorry, Rej." Bulong niya at napa tingin ako sakaniya. He is looking at his hands habang naka kuyom ang mga 'to.

"I can't control my emotion. I can't control myself. I'm sorry for being like this."

Humihingi ba siya ng tawad dahil sa pagiging ganon niya? He doesn't need to say sorry dahil ipinag tanggol niya lang naman ako. Kung wala siya ron, ay baka ano nang ginawa sa akin ng mga lalaki.

"Why are you saying sorry?"

"Maybe you might feel disappointed to me for behaving like that."

Yinakap ko siya. Yinakap ko siya ng sobrang higpit. He saved me and he doesn't need to apologize to me.

I was scared to him yes, but he just saved me. In fact, I even forgot to say thank you. I haven't said thank you to him tapos mag so-sorry siya?

"Thank you. Thank you for saving me, Kuya."

"You're welcome."

"Nasaan pala sila?"

"I don't know. Raine is the one who talked to them. Baka dinala niya sa hospital." Sabi nito at natawa pa siya. Kinurot ko ang tagiliran niya dahil pa tawa tawa pa siya.