The Psychopath (Stand Alone #2)

17

I hugged her back and it feels good. I feel like i'm back to my home. She's my first love, the one who accepted me.

"Thank you." she said. She's still my Ria, the little girl that i met. I know my desicion is right.

*****

We went home, after he talked to his ex, he didn't talk to me anymore. Nit just me, but also to the boys.

"Uhm, Blaze." i called him.

"Pack your clothes." he coldly said.

"Hah?" para akong binuhusan ng malamig na tubig sa sinabi nya.

"I said pack your clothes, you'll go back in Seoul." he said.

"Diba 1 month pa?" nanginginig na yung mga boses ko.

"Why? Don't you want it? You don't want here right? I kidnapped you Louise. And now, ibabalik na kita."

Umiling ako. "1 month pa diba, Isang linggo pa lang. Sabi mo 1 month diba?" i held his arms. Please Blaze, wag mo muna akong paalisin.

"Why it sounded like you still want here Louise?" he laughed. "You're crazy. Pack your clothes now, i'll send you back."

I hold back my tears. Ayoko pa, ayoko pang umalis dito. Gusto ko pa syang makasama, sabi nya 1 month pa.

"Please Blaze, diba sabi mo 1 month pa? Diba?" sinundan ko sya sa kwarto nya, desperada na kung desperada.

"Don't be a hardheadded Louise, pack your clothes now." halata na sa boses nya na nawawalan na sya ng pasensya.

"Dahil ba 'to sa ex mo?" lakas loob 'kong tanong. Tumingin sya sa akin. Malamig ang kanyang mga tingin.

"It's fvcking none of your business." he coldly said.

Tumawa ako. "So dahil nga sa kanya? Nakipagbalikan ka?" tumawa ako.

"Base sa mga narinig ko mukhang malaki ang kasalanan na nagawa nya, tapos ngayong nagdrama lang sya sayo babalikan mo na? Napakatanga mo na naman, ang bilis mo magpaniwala. Pag ex na, ex na. Wag mo ng balikan." hindi ko alam kung bakit ko iyon nasabi. Naiinis ako, nagagalit ako sa kanya. Bakit biglang nagbago, ang bilis naman.

"Who do you think you are huh?" he asked. I can feel his anger towards me. He slapped my face. Tumilansik yung mukha ko at napaurong na lang.

"Who the fvck you are Louise?" yung mga tingin nya, na parang sinaksak ako. Nasasaktan ako.

"Do you think you're special Louise? Just because i let you in my house, do you think you're special?" he laughed. "You are nothing Louise, you are nothing but a student who wanted to use me. You are nothing." he said.

Tuluyan nang nabiyak ang puso ko sa mga sinabi nya.

"If you don't want to pack your things, then just leave this goddamn house. You're now free to leave. I will not stop you." he coldly said and he walked out of his own room.

Napaupo na ako sa kama nya dahil bumigay na ang mga tuhod ko. Tuluyan nang nagsibasakan ang mga luhang pinipigilan ko.

I'm nothing to him. It didn't change. Bakit nga ba ako nag-expect? Kasalanan ko naman, ako yung nag-expect. Ako yung umasa na baka magbago yung tingin nya sa akin. Kasalanan ko, ako yung umasa.

Pumunta ako sa kwarto ko at kumuha lang ng backpack. Mga tatlong pares lang ng damit ang kinuha ko at lahat ng mga gamit na binili nya sa akin ay hindi ko na kinuha dahil hindi naman sa akin yon. Pinunasan ko ang luha ko.

Kumuha ako ng notepad at nagsulat.

Sorry.

Iniwan ko na lang yon sa tabi ng lamp. Pinunasan ko ulit ang mga luha ko at lumabas na ng kwarto. Bumaba na ako at pumunta muna sa kitchen. Last ko na rin naman dito, lubusin ko na rin.

Kumuha ako ng mga prutas sa ref at nilagay sa bag. Malayo-layo ang lalakarin ko kaya kailangan ko ng powers. Kumuha rin ako ng isang boteng tubig. Wala namang nakakita sa akin.

Nilibot ko muna ang tingin ko sa bahay. Isang linggo lang naman akong nanirahan dito, pero mamiss ko 'to. Lumabas na ako ng bahay at nagsimulang maglakad palayo sa bahay, palayo sa buhay nya.

Halos magdadalawang oras na akong naglalakad at hindi ko na rin alam kung saan 'to. Gabi na rin at kumakalam na ang sikmura ko kaya kumuha ako ng isang saging sa bag ko at kinain yon.

Saan na kaya ito?

Lumapit ako sa isang babae. "Miss, uhm malapit na po ba dito yung train station?"

"You need to ride a bus to get there, malayo pa yon dito." sabi nito.

Ngumiti ako. "Okay, thank you po."

Naglakad na ulit ako. Wala akong pera pang-bus kaya lalakarin ko na lang.

Nagpahinga muna ako sa bench dahil ilang oras na ako naglalakad at nakaramdam na rin ako ng hilo. Napangiti ako ng malungkot.

I feel like a trash like what he did to me. He made me feel trash. Ngayong hindi nya na ako kailangan, binasura nya na ako. I even gave myself to him, kaso ayon nganga. Kala ko pa naman love nya na ako, libog lang pala.

Biglang bumaliktad yung sikmura ko. Hindi ko na napigilan at nasuka na ako. Uminom agad ako ng tubig.

"Panis ba yung saging?" tanong ko sa sarili ko. Putek. Okay naman yung saging na kinain ko, hindi naman sya mukhang sira na.

Badtrip, ayoko pa naman sa lahat yung nagsusuka ako. Kainis. Nagpatuloy na ako sa paglalakad kahit antok na antok na ako.

At sa wakas nakarating na rin ako, ilang oras rin ang nilakad ko grabe. Feeling ko mas se-sexy pa ako. Packing shet.

Hindi ko alam kung paano ulit ako nakalusot dito, wala akong pera pangbili ng ticket non kaya lumusot lumusot na lang ako and i'm so proud of myself dahil nagawa ko nananaman.

Nakangiti akong pumasok sa train at umupo na sa bakanteng upuan, hindi naman masyadong puno yung train kaya safe naman ako.

Nagsimula ng umandar ang train.

"Pakshet ka Blaze, paasa ka." pinikit ko ang mga mata ko at hinayaang maglandas ang mga luha ko.