AFİFE

bölüm:5

Selam, nasılsınız?

LÜTFEN BEĞENİP YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN HİKAYENİN DEVAMLILIĞI AÇISINDAN BENİM İÇİN ÇOK ÖNEMLİ.
ŞİMDİDEN TEŞEKKÜRLER...♡

Ölüm
Kelime anlamı bu kadar ağır gelen, bir kelime daha yoktur şu hayatta, her şey bir kenara ölüm, sevdiğin insanların ölümü insana her açıdan bir çok şey katıyordu, hayatımda teorik olarak çok kişiyi kaybetmiştim.
Ama pratikte kaybettiğim kimse olmamıştı, yıllardır annemi kaybetmemek için uğraşıyordum.
Ama onun da sonuna geldiğini yavaş yavaş hissediyordum, yıllarca iyileşsin diye her türlü çaba ve emek sarf ettiğim annemin bile iyileşeceğine inancım da gücüm de yoktu.

Zaten annem iyileşse bile evlendiğim için beni affetmeyecekti, bu ailenin içine düştüğüm için beni affetmeyecekti, bu çabam, boşuna olsa da yine de nefes alıyorsan hala bir umut vardır diyerek çıkmıştım bu yola, şimdi nefessiz kalmıştım.

Duyun çığlıklarımı, anlayın artık anlatamadıklarımı, ben yoruldum.
Pes etmediğim dediğim her en pes etmişim meğersem, ben yaşıyorum dediğim her an ölmüşüm meğersem.

Şimdi bana yeniden her şey güzel olacak desin biri inanmam, allahım nasıl bir imtihandan geçiyorsam geçmeyeyim artık beni al yanına
Ben artık yaşamak istemiyorum.
Ben artık hayatımda pişmanlık istemiyorum.

"Enes..." koşamadım, az önce koşarak geldiğim bu yolun devamında koşamadım, yavaş yavaş ilerledim.
Usulca çömeldim yanına, gözleri kapanmak üzereydi, gidiyordu hayır bunu kaldıramazdım, o ölemezdi.
"Sen benim gördüğüm en güçlü kızdın nevra..." uzun uğraşlar sonucu çıkarmıştı kelimeleri ağzından yavaş yavaş "Yorma, yorma kendini yardım edin!!" Çığlıklarımı gökteki kuşlar duyup gelmişti, ama onlar hiçbiri duymamıştı enes gidiyordu "Benim için savaş, pes etme minik" bağırdım hemde defalarca 'yardım edin' diye bağırdım kimse duymadı sesimi kimse gelmedi o lanet olası düğünden kimse duymadı sesimi kimse
İşte şu an bende ölmek istiyordum.
Onun yerinde yatan ben olmak istiyordum."Kalk hadi" hıçkırıklarımı çekiyordum içime, donup kalmıştım.
Ne yapacaktım?

Şimdi kollarımın arasında yatan bu adam, bu adam benim çocukluğumun en güzel yanıydı, sığındığım tek limanımdı, hatırladığım tek güzel hatıramdı, benim yüzümden kollarımın arasında yatıyordu.
"On beş yaşındaydım, mahallenin en güzel kızları gelmişti yanına, bense evdeki gürültüden kaçıyordum enes
Yine uzaktan izlemeye hayaller kurmaya gelmiştim yanına sen...
Bakmamıştın onlara, yüz vermemiştin ben o an geldim yanına dikildim karşına söyleyecektim sana yemin ederim o an söyleyecektim." Kucağımda tam kalbinden vurulup bir nefeste canını veren çocukluğum yatıyordu, ben mi? Ben sadece ağlıyordum, elimden hiçbir şey gelmiyordu.

"Babam annemi saçından sürüyüp, sokağa atınca, gitmek zorunda kalmıştım." Kekeleyerek söylüyordum.
Nefes almak zordu benim için, Şu an tek makbul olan şey ölümdü benim için "Çocukluğum.." saçlarını okşadım, eğilip öptüm alnından, kapanmış o yeşil  gözleri sadece bana baksın istedim. "Ağlasam sendin, gülsem sendin, hayatımdaki her şeye enes demiştim ben..." ağlamalarım, artarak devam ederken, eğilip sarıldım ama boşuna karşılık veremiyordu, aksine üzerime beyaz elbiseme kanı bulaşıyordu. Konuşmuyordu kahretsin açmıyordu o yeşil sürmeli gözlerini...

"Yemin ederim, eğer annem kanser  olmasaydı izmire gelecektim. Şansımı denemek için gelecektim yanına, söyleyecektim sana, annem hasta olunca sadece ona" konuşamıyordum.
Kimsenin sözümü kesmesine gerek yoktu, ben zaten konuşamıyordum.
"Kalk lütfen kalk..." hayatımda bu kadar ölmek istediğim bir an daha hatırlamıyordum.