"Sorry tak sengaja." Ucap aku tapi dia cuma senyum tipis je.

"Done." Bagitahu dia lepas dia siap tampal plaster. Kemudian nampak dia bangun untuk simpan kotak first aid tu.

"Eh eh. Nak buat apa tu?" Tanya aku nak dapatkan kepastian.

"Nak simpan lah nak buat apa lagi." Balas dia dengan muka bosan.

"Mana siap lagi. Duduk!" Aku terus rampas kotak first aid tu dan suruh dia duduk. Nasib baik dia patuh arahan aku. Takde lah berlaku perang dingin kan.

Aku buka kotak tu dan keluarkan barang-barang macam yang dia keluarkan tadi. Kemudian aku pandang dia. Dia pandang aku balik. Dia angkat kening macam bertanya.

"Tangan awak lah. Nak cuci luka ni. Nanti makin teruk kalau biarkan." Bebel aku. Dia ni tak paham-paham. Tadi bukan main rawat aku.

Dia hulur kan tangan dia dekat aku. Argh teruknya luka. Buat aku rasa nak nangis balik. Sumpah aku rasa bersalah gila.

"Sikit je ni. Kau tak payah nak rasa bersalah sangat. Aku ni lelaki. Boleh tahan kalau setakat sikit ni je." Jelas dia. Mungkin sebab dia nampak muka aku yang dah macam nak nangis balik kot.

"Sikit tak sikit tetap sakit kan. Macam mana saya tak rasa bersalah kalau awak cedera sebab saya. Lain kali awak kena utamakan diri awak dulu dari orang lain. Saya tadi hanya cedera sikit je. Patutnya rawat yang awak dulu." Bukan main panjang aku berceramah sambil cuci luka dia tapi dia hanya senyap je.

Hm dah bisu pulak ke mamat ni. Terus aku angkat muka. Dia tengah pandang aku. Erk... dia pandang aku dari tadi lagi ke? Tiba tiba aku rasa malu sebab dah membebel dekat dia macam aku ni bini dia je.

"Kenapa?" Aku pecahkan kesunyian diantara aku dengan dia. Habis nak tunggu dia bukak mulut rasanya boleh sampai 10 episod renung merenung kot.

"Salah ke kalau aku nak utamakan orang yang aku sayang dulu?" Terus terkedu aku. Tak tahu nak balas apa. Erk.. dia betul-betul maksudkan ke? Jantung tolong lah jangan kuat sangat berdegup tak pasal keluar nanti.

"Dah siap." aku balut tangan dia. Acah-acah tak terkesan dengan dia yang tengah renung aku tak berhenti dari tadi lagi. Segan aku.

Kemudian aku bangun. Tapi dia masih tak berganjak dari tempat duduk dia tu. Masih merenung aku.

"Kenapa awak nak tengok saya macam tu? Segan tahu tak?"

"Saja. Aku tak nak lepaskan peluang pandang kau. Mana tahu lepas ni dah tak jumpa." Selamba dia balas dengan muka beku dia tu.

"Kenapa? Awak nak pergi mana?" Pelik jugak aku dengan ayat dia tu. Macam nak pergi jauh je gamaknya.

Dia hanya angkat bahu tanda tak tahu. Eish dia ni selalu macam ni. Orang tanya ni jawab la.

"Dah la jom pergi dewan balik. Rasanya semua dah sampai kot." Aku maksudkan kumpulan aku yang mungkin dah habis lakukan task.

"Kau pergi dulu. Aku pergi kemudian." Aku pun angguk je la nak kata ape lagi.

"Take care. Jangan sampai cedera lagi." Sempat dia berpesan sebelum aku bukak pintu.

"Yes sir, i know... You too take care." Dah naik bosan aku dengar dia ni berpesan dekat aku.

✿┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈✿

"Ariana! Awak tak apa-apa? Ada luka dekat mana-mana ke?" Terkejut aku bila kena serbu dengan soalan Aiman. Wowowo. Pelik tetapi benar. Kenapa dia nak concern pasal aku tetiber ni?

Bukan ke kami dah takde apa-apa So why? Ke dia kena langgar juga tadi so otak jadi tak berapa nak betul. Atau dia dah nampak muka aku ni macam makwe tak cukup vitamin dia tu.

"No worries aku tak pape. Kalau mati sekalipun takde kaitan dengan kau. So back off ! Aku nak pergi dewan." Tak berperasaan aku balas. Malas nak layan lebih-lebih nanti naik lemak.

"Jap Ariana. Saya ada benda nak cakap dengan awak. Penting." Dia sekat langkah aku. Nasib baik mood aku baik sikit harini kalau tak dah lama aku bagi penampor jepun aku ni.

"Hah cakap lah. Cepat sikit." Sejak putus dengan dia perwatakan aku terus berubah. Dulu bukan main lembut lagi bersaya-awak dengan dia tapi sekarang huh no way. Tak sudi dah.

"Saya... sebenarnya... masih sayangkan awak. Sumpah saya cakap saya tak dapat lupakan awak. Saya menyesal tinggalkan awak dulu. Saya mintak maaf. Boleh kita get back balik." Sungguh aku rasa nak gelak kuat-kuat dengar pengakuan dia.

Tak sangka dia nak jilat ludah dia balik huh dasar jantan. Lepas tu makwe dia tu nak campak mana? Macam tu je dia buat golongan wanita. Cis nak kena sula agaknya mamat ni.

"Well.. kalau kau cakap macam ni dulu masa kau tinggalkan aku, maybe aku akan terima balik kau. But sorry. It's too late. Aku pun dah tak suka kau. Sayang jauh sekali. So kau boleh sambung cinta kau tu dengan ex-bestfriend aku tu ya. And goodluck!" Sindir aku.

Baru aku nak melangkah, dia halang lagi langkah aku. Haih... sabar aku dah nak hilang ni. Jangan sampai aku tumbuk sekali baru paham.

"Tapi saya betul-betul menyesal. Please give me a second chance, Ana. Saya janji takkan tinggalkan awak lagi." Dia siap angkat tangan dia lagi nak tunjuk ikrar dia lah tu konon.

"You know what.. if you leave someone, at least tell them why, because what's more painful than being abandoned is knowing you're not worth an explanation." Dia senyap lepas dengar aku cakap macam tu.

"Itu apa yang aku rasa masa kau tinggalkan aku dulu. Tanpa tahu apa salah aku. Apa yang buat kau tinggalkan aku. Kenapa kau buat aku macam ni. Why, why and why? Kau buat aku down gila. Tapi kau bahagia kan dengan pompuan tu." Sambung aku.

Rasa sakit hati tu kembali lagi. Rasa macam nak tikam je mamat kat depan ni. Aku rasa mata aku pun dah merah sekarang ni tahan nangis. Tolong lah jangan nangis depan dia. Tolong lah.

"Tapi takkan awak dapat lupakan macam tu je kenangan kita dulu."

"Forget our memories? Sorry. It was never saved dude!" Sinis aku. Puas hati tengok muka terkedu dia.

Aku terus angkat kaki. Tak nak lama-lama dekat sini. Nanti tak pasal-pasal tumpah pulak air mata aku. Banjir kan sapa nak tanggung.

✿┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈┈✿

p/s : sorry chapter ni pendek sikit aku dah kekeringan idea huhu. soo yah, enjoy! don't forget to vote

HEY MR PHOTOGRAPHER ©Where stories live. Discover now