" BLACK Out " [Complete]

|| Season 2 • EP 6 ||

*
*

وقتی فهمید چان چنین درخواستی رو ازش کرده واقعا ناراحت شد، هیچ دلش نمی خواست حتی برای یک لحظه با این آدم روبه رو بشه و با این که صمیمی ترین دوستش از این موضوع اطلاع داشت، اما باز هم اون رو به کاری وادار کرد که از انجامش متنفره...
دلش می خواست برای تلافی کارِچان اصلا به مهمونی امشب نره و این طوری کارش رو جبران کنه که با گذاشتن فنجون قهوه ای مقابلش از فکر بیرون اومد، از سر کلافگی دستی توی موهاش برد و به حالت اعتراض رو به دختر جوون و خوش لباسی که سعی می کرد با لبخند های گاه و بی گاه نظرلوهان رو به خودش جلب کنه گفت :
« خانوم من کی از شما قهوه خواستم ؟ اگه رئیستون وقتش پُره، خب بهم بگین، بیکار نیستم که منتظر ایشون بشینم »
این رو گفت و به دنبالش از سر جا بلند شد، با دیدن قیام لوهان دختر دست پاچه همون طور که سعی می کرد جانب ادب رو رعایت کنه دستش رو جلوی لوهان گرفت و مانع شد ...
« خواهش میکنم صبر کنید ایشون الان جلسشون تموم میشه و می تونید برید داخل »
لوهان کلافه چشم هاش رو توی جا چرخوند، و در حالی که سعی می کرد به اعصابش مسلط باشه باز هم با صبوری سر جاش نشت ...
حالا درست یک ربع این بیرون منتظر تموم شدن اون جلسه ی کوفتی نشسته و از شدت کلافگی حاظر بود با دیدن سهون بدون کوچکترین مکثی با مشت توی صورتش بکوبه تا این کارش رو جبران کنه .
نگاهی به ساعتش انداخت، و وقتی فهمید بیست دقیقه از وقت با ارزشش رو توی این خراب شده تلف کرده، طاقتش تاق شد و قبل از این که منشی بیچاره به خودش بیاد و مانعش بشه، به طرف در اتاق هجوم برد و بازش کرد .....
با این اتفاق همه ی سَر ها به طرف لوهان چرخید و شوکه به صورت برافروخته و عصبانی پسری ظریف و خوش چهره که توی اُورکت بلند و کفش های چرم قهوه ای روشن- با موهای عسلی و خوش حالتش گیرا تر هم به نظر می رسید،خیره موندند.
در این بین اما سهون که راس میز جلسه نشسته بود، وقتی الهه ی زیباییش رو  توی چهار چوب در دید، لبخند جذابی گوشه ی لب هاش نشست و در سکوت اون رو برانداز می کرد...
لوهان از این اتفاق استفاده کرد و با تکون دادن سری برای افرادِ دور میز بالاخره بُهت و سکوتِ بوجود اومده رو با جمله ای که به زبون آورد شکست...
« آقایون باید من رو ببخشید »
و بعد با چهره ای که سعی می کرد خالی از هر احساسی باشه، به سهون که حالا توی پیرهن سفیدش در حالی که آستین هاش رو تا ساعد بالا زده و موهای مشکی و براقش یک طرف صورتش ریخته شده بود نگاه کرد، باید اعتراف می کرد این آدم برخلاف شخصیتش واقعا ظاهر جذابی داره ... 
«  من دارم میرم تو هم میتونی وقتی جلست تموم شد بیای ...»
اما قبل از این که جملش تموم بشه و اتاق رو ترک کنه، سهون همون طور که همچنان لبخندش رو حفظ کرده بود رو به مهمون هاش اعلام کرد :
« آقایون ختم جلسه »
با این حرف، لوهان متعجب و عصبانی بی اختیار بهش خیره شد و یادش رفت که تا چند لحظه ی پیش میخواست از این جهنم دره گورش رو گم کنه.
سهون از روی صندلی بلند شد و به طرفش راه افتاد، در این بین برای اشخاصی که یکی یکی از مقابلش رَد می شدند و بهش ادای احترام می کردند سر تکون می داد...
وقتی به لوهان رسید لبخندش پر رنگ تر شد، و این اتفاق کافی بود تا لوهان رو سر عقل بیاره و یادش بندازه که قرار بود از اینجا بره، پس بدون توجه به حالت سهون، روگرفت و خواست از اتاق خارج بشه اما سهون پیش دستی کرد و فورا ساعدش رو توی دست گرفت، اون رو به سمت خودش کشید و برای آخرین مهمونی که با تعجب بهشون نگاه می کرد سری به نشونه ی خداحافظی تکون داد و بعد از خارج شدنش، مقابل چشم های بی حس لوهان در رو بست .
« همش چند دقیقه منتظر موندی دکتر، این رفتار ها مناسب تو نیست»
« خفه شو سهون خودت خوب میدونی از بد قولی متنفرم و مطمعنم تو از قصد این کارو کردی »
این رو گفت و به دنبالش دستش رو با شتاب آزاد کرد ...
سهون از حالت عصبانیش خنده ای کرد، چون لوهان خبر نداشت هر رفتاری که ازش سر بزنه پیش چشم این آقای جذاب، خواستنی ترمیشه و وقتی این طوری عین پیشی های وحشی پنجه میندازه،  برای اذیت کردنش بیشتر ترغیب میشه، پس همون طور که به حالت شوخی دست هاش رو دو طرفش بالا می برد گفت :
« اوه چه خشن!! »
لوهان لب هاش رو روی هم فشار داد و همون طور که از روی تاسف سری تکون می داد با انزجار گفت :
« وقتی می دونی ازت بدم میاد چرا کاری می کنی تا بخوام سر به تنت نباشه؟ برای چی واسه متنفر کردنم نسبت به خودت انقدر حریصی؟»
این رو گفت و به دنبالش دستگیره درو توی جا چرخوند و بازش کرد، غافل از این این بار هم سهون اجازه رفتن بهش نمیده ...
« صبرکن لو، بچه بازی درنیار کار من تموم شده و می تونیم  باهم بریم»
بدون اینکه به چشم های سهون نگاه کنه زیر لب زمزمه کرد :
« تو ماشین منتظرم »
« با ماشین من میریم »
جوابی بود که سهون  فورا  به زبون آورد، احساس کرد از شدت عصبانیت میخواد سرش رو بکوبه تو دیوار چون هیچ دلش نمی خواست تمام مدت بلاتکلیف کنار دست کسی بشینه که ازش متنفره، اگه قرار بود خودش راننده باشه قطعا شرایط خیلی بهتر بود...
« سهون لطفا آدم باش ... »
پس بدون معطلی با جدیت در جواب حرف سهون به زبون آورد.
حالا اون لباسش رو پوشیده بود و  بدون این که به لوهان نگاه کنه از مقابلش رد شد :
« همین که من گفتم لو »
و بقدری این جمله رو خشک و جدی گفت، که لوهان در سکوت فقط بهش خیره شد .
سوییچ ماشین رو از منشی تحویل گرفت و به طرف آسانسور راه افتاد، حسابی از این رفتار های رئیس مابانه ی سهون کفری شد، پس برای اینکه حال این آدم رو بگیره، بدون هیچ عجله ای آروم و با حوصله به طرف آسانسور راه افتاد، ولی سهون قاعده ی بازی رو با این پسرِ چَموش خوب بلد بود، و چون می دونست لوهان صد در صد تو فکر تلافی هست، بی توجه به مکث اون سوار شد و دکمه ی پارکینک رو زد .
لوهان سوییچ ماشین رو توی جیب پالتوش مشت کرد و همون طور که بی اراده لبخندی روی لبهاش نشست، فکری از ذهنش گذشت ...
* وقتی خودم ماشین دارم چرا با تو بیام؟ *
پس همچنان آروم و سر حوصله به راه رفتنش ادامه داد و وقتی به آسانسور رسید سوار شد و پارکینگ رو زد .
با خیال راحت به پشت تکیه داد و همراه با ملودی که پخش می شد انگشت هاش ضرب گرفته بودند.
با باز شدن در وقتی وارد پارکینگ شد چیزی رو که دید باور نکرد، مات و مبهوت به جای خالی ماشینش خیره موند و هرجوری حساب می کرد نمی تونست باور کنه ماشینی رو که خودش همین جا پارک کرد سر جاش نیست، سهون  حالا پشت فرمون نشسته بود و با دیدن قیافه ی متعجب لوهان لب هاش به نیش خندی فاتحانه باز شد، ماشین رو روشن کرد و جلوی پای لوهان روی ترمز زد و شیشه رو پایین داد ...
« عه دکتر پس ماشینت کو ؟ بد شد که ...»
رودست خورده بود اون هم از این سهون لعنتی، و این حسابی کفریش می کرد .
« خیلی آشغالی سهون، فکر میکنی با این کارت مجبورم میکنی بیام بشینم بغل دست تو ؟»
این رو گفت و همون طور که دست هاش رو  توی جیب مشت کرده بود به طرف آسانسور راه افتاد، اما صدای بوقِ ممتد سهون اون رو از جا پروند
« میدونی که می تونم حتی به زور هم که شده تو رو سوار این ماشین کنم پس مثل بچه آدم کله شقی رو بزار کنار و بیا سوار شو دکتر کوچولو »
راست می گفت تا بحال دیده بود سهون وقتی لج میکنه هیچ جوره نمی تونه از پسش بر بیاد و همین باعث می شد تا تو این لحظه با تمام وجود از چانیول متنفر بشه، تا جایی که حتی این مهمونی رو به ماتحتش بگیره و یک راست برگرده خونه ...
« لوهان ... بی خود برای خودت نقشه نکش و کار رو از این پیچیده تر نکن بیا سوار شو »
« ای ریدم تو قبر اول و آخرتون »
پیش خودش با حرص در جواب حرف سهون غرید و اینبار بیشتر مُشتش رو جمع کرد...
..................................................................
حالا درست عین مادر مرده ها تو ماشین کسی که ازش متنفره نشسته و بدبختی زمانی  بیشتر  به چشم هاش میاد که  انگار ثانیه براش قد سال می گذشت ...
سهون خوب می تونست بفهمه چه آتیشی تو مغز دکترِ عزیزش برپاست، برای همین سعی کرد با روشن کردن پخش ماشین کاری کنه تا لوهان فضای شخصی تری رو برای خودش داشته باشه چون واقعا نمی خواست اون رو عذاب بده .
* خودت کار ها رو  به جای باریک میکشونی دیوونه ی جذاب، مگه با من اومدن چقدر وحشتناکه لعنتی که باید بخاطرش به هزار و یک نقشه متوصل بشم ؟!! *
« ماشین من و کدوم قبرستونی بردی؟ فردا باید برم بیمارستان »
با پرسش  ناگهانی لوهان از فکر بیرون اومد و به طرفش برگشت و نگاهش کرد، خیره سر و بی احساس در حالی که دست هاش روی سینه گره کرده بود به جاده ی مقابلش نگاه می کرد.
« توی پارکینگ خونت »
با لاقیدی به زبون آورد و همین باعث شد تا لوهان بُهت زده برای اولین بار توی اون مدت به قیافه ی سهون نگاه کنه، حتی نمی تونست باور کنه چطور ماشینِ بدون سوییچ رو بردند و مهم تر از همه چطوری وارد خونش شدند؟
« تو چیکار کردی ؟»
حالا که باز هم توجه اون رو جلب کرده بود بازی بین این دو آدم دیوونه شروع شد و سهون بیخیال تر جواب داد :
« چیه ؟ نباید می بردم تو خونه ؟»
دندون هاش رو روی هم فشار داد و چشم هاش رو بست، فقط تلاش می کرد  تا آروم باشه ...
« خودت باعث میشی لوهان»
« خفه شو سهون »
صدای تک خنده ی سهون از این تشر توی فضا پیچید و لوهان با تمام توانش سعی می کرد فقط احساس کنه کسی که کنار دستش نشسته روانی بیشتر نیست، مطمعن بود وقتی خواست از مهمونی برگرده حتما آژانس بگیره....
« واسه برگشت هم فکر آژانس گرفتن رو از سرت بیرون کن »
بی اراده باشنیدن این جمله از طرف سهون چند باری پلک زد و شک کرد نکنه بلند فکر کرده که با همچین جوابی رو به رو شد؟ و سهون که می دونست زده تو خال بدون این که چشم هاش رو از جاده بگیره توی افکارش پرید
« با خودم بر می گردی »