If Happy Ever After Exist (WMCMMTG Book 2)

Chapter 10: Homecoming

“Kasama ni Carl. Nasa kanila. Di ko na pinadiretso dito. I’m trying to help.” – Ysh.

“Well you’re not helping and you’re just making things worse.” – Ako.

Tama bang umuwi pa ko dito. Maybe I should leave Philippines as soon as possible. We should leave Philippines.

Dumiretso na ko sa bahay nila Carl. Habang papalapit ako ng papalapit lalo akong pinagpapawisan at nag-iinit lalo ang ulo ko.

I really can’t remember the last time I went to this house. Nakakamiss pala. Yung patago kayong aalis ng bahay niyo, may akyat bakod epek pa kayo magkita lang kayo. Hahahahaha.

Reminiscing the past ang peg.

*DING DONG* (A/N: DOORBELL)

“What brought you here?” tanong ng nanay ni Carl.

“Is that how you welcome your visitors?” balik kong tanong sa kanya.

“If I’m not mistaken. Ysh was my son’s girlfriend.” – Mommy ni Carl.

“Well if I’m not mistaken, Carl’s not your only son. Anak mo din si Carlisle diba?” – Ako.

“Ate Ash?!” – Carl.

“Carl susunduin ko lang si Joshen. Sorry sa abala. Pasensya na talaga.” – Ako.

Nagmamadali na akong umalis. Baka dumanak ang dugo. Wala akong balak mamatay sa tapat ng bahay nila. Di ko pa din time. Kailangan ko pang magmove-on kay Andrei.

“Mommy where’s Daddy?” – Joshen.

Kasasabe ko lang magmomove-on eh. Nananadya lang?

“From now on, I don’t wanna hear his name or anything related to him. Please Joshen. Believe me it’s for your own sake.” – Ako.

Sana tulungan na din ako mismo ng paligid ko, sana siya na rin mismo gumawa ng paraan makalimot ako.

Ginusto niya to eh.

Bela’s POV

Nataranta lahat ng tao nung tawagan kame ni Ysh na nasa ospital si Andrei. Masyadong importante si Andrei kay Ysh kaya naman O.A magreact si Ysh.

Syempre bestfriend, parang kahit sino naman ata mag-aalala para sa bestfriend mo. And lastly bayaw ko si Kuya Andrei. LOL. Advance masyado.

“Andrei just take a rest. You need water therapy.” – Doctor.

“Ah Doc ano po bang sakit niya?” singit kong tanong.

“Ah. Andrei’s been a week LBM. Wala kayong dapat ipag-alala kasi he’s under medication. Everything will be alright.” – Doctor.

“Halos nagreunion tayo dito ng dahil sa LBM mo Kuya?! Wow. Dapat ata akong magpaluto pa kay Manang para kumpletos rekados.”

*POK*

“Mga punyeta kayo nag-alala lang ako. Malay ko ba. Di ako inform. Tangina magsiuwe na nga kayong mga peste kayo.” – Ysh.

Galit na galit si Ysh kasi binatukan namen lahat siya. Madame-dame din yun. Ako, Saab, Lewis, pati nga si Zharm andito din.

Pero si Zharm hindi kasali sa batok. Takot lang niya kay Ysh. If you’re thinking na okay na kameng dalawa. HELL NO.

Wala naman akong magagawa kasi nga kasama siya sa group of friends namen. No comment na lang. Tikom bibig na lang.

“Ah sige Bogz. Una na ko marame pa kong tatapusing projects.” Paalam ko.

“Ikaw Saab ngayon ka lang nagpakita kaya maiwan ka dito. Bayaan mo si Jairo mag-intay sa labas. Daniel pakihatid na lang si Bogz ha. Ingat kayo.” – Ysh.

“Zharm sabay ka na?” offer ni Lewis kaya napatingin ako sa kanya.

WTF? Srsly? Ay baka nagjojoke lang siya.

“Ah hindi okay lang. Sasabay na lang ako kay Ate Saab.” – Zharm.

Pakipot level: Zharmela Denise Arriola.

“Dali na tutal iisang way lang naman tayo. Okay lang kay Bela. Don’t worry. Diba Bela?” – Lewis.

Maka Bela. Wagas. Nang-aasar ata si Lewis. Di ko alam kung anong problema niya. Humanda siya sakin.

Habang nasa sasakyan kwentuhan sila ng kwentuhan ni Zharm. Nakakairita. Bukod sa naoop na ako. Hell-O. Nagseselos po ako.

After makababa ni Zharm. Ni hindi ko napansin na andito na din pala ako samen.

“Salamat sa paghatid.” – Ako.

Di siya sumasagot.

“Ui sabe ko salamat sa paghatid.” – Ako.

Napatingin siya sakin.

“Ah ge. Wala yun.” – Lewis.

AH GE? WALA YUN. Anong klaseng sagot yun?

“Anong problema? May problema ba tayo?” I asked nicely.

“Tayo? May tayo pala? Wala ayos lang ako. Kumpleto naman parte ng katawan ko.” Bastos niyang sagot.

Lumabas ako ng kotse. At padabog kong sinara yung pinto.

“Bela!” hinabol niya.

“ANO?!” – Ako.

Kailangan ba lagi akong magwowalkout para suyuin niya ko. Araw-araw na la—

“Sisirain mo yung kotse ko? Mahal pa to sa buhay mo.” – Lewis.

Gahd! He’s! He’s too much!

“Srsly? Alam mo Lewis hindi ko alam kung anong problema mo eh. Una nang-iwan ka kanina sa bahay. Sabe ko magbibihis lang ako. Tapos ngayon alam mong mainit dugo ko lakas pa ng loob mo pasabayin si Zharm? Anong gusto mo ngayon gawin ko? Dahan-dahan ko pang isara yang pintuan ng sasakyan mo?” – Ako.

“Now tell me ANONG PROBLEMA MO?! HAH?! TELL ME!” – Ako.

Sumabog na ko sa inis.

“Kung mas mahal naman pala yang kotse mo kesa sa buhay ko then let’s stop this shit. I’ve had enough.” I added.

Grabe. Di ko akalain na sa kanya pa manggagaling yun. Di ko pa nga ata siya ganun kakilala. Dumiretso na ko papasok ng bahay namen.

Di ko namalayan na naiyak na pala ako. Ang sakit. Ikumpara daw ba ako sa kotse niya. Ganun lang ba yung halaga ko isang kotse lang?

“Baby why are you crying?” bungad sakin.

“Kuya *sniff* it’s *sniff* over.” – Ako.

(A/N Tae. Sobrang naburo na writing skills ko. Hahaha. Ni hindi na ko nasasaktan o kinikilig sa mga sinusulat ko. Parang comedy na lang to. Hahaha. Pero sana suportahan niyo pa din ito. Believe it or not ginagawa ko pa din to ng bukal sa aking puso. Ganito lang ata talaga kapag walang inspirasyon. Hahaha. Patuloy lang ang pagbasa at pagsuporta sa IHEAE (WMCMMTG Book 2) Maraming-maraming salamat po sa inyong lahat. :* -- ©ayensdfghjkl)