ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 51 (Unicode)

"ဒီ လူမိုက်တွေကတော့ကွာ.. ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တာကို။"

အဘိုးအို အဲလ်ဇီယိုသည် စိတ်မသက်သာစွာ ညည်းတွားလိုက်သည်။ ရှေ့မှ တွန်းကာထားသလို အားကောင်းမောင်းသန် ပင်လယ်ဘက်မှလေပြင်းကို လူခွန်အားနှင့် တွန်းလှန်ဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်။ တဝုန်းဝုန်း တိုက်ခတ်နေသော ပင်လယ်မှလေပြင်းသည် အရာအားလုံးကို မီးတောင်ရှိရာ ကုန်းတွင်းပိုင်းဘက်ခြမ်းကို တွန်းပို့နေသည်။ အဆက်မပြတ် ကျဆင်းနေသော ကျောက်ခဲငယ်များ၏ ဒဏ်ကလည်း ရှိသေးသည်။

အဘိုးအို ထင်သည့်အတိုင်းပင်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ လှေကြီးကို တွန်းသူ၊ ဆွဲသူ လူကြီးများ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် လဲပြိုကုန်ကျသည်။ အချို့မှာ လေးဘက်ထောက်ရင်း ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးနေသည်။ အချို့မှာ သောင်ပြင်ထဲ ခြေကိုကန်ကာ အားထုတ်ကြိုးစားပေမယ့် လှေကြီးသည် တစ်လက်မမှမရွေ့။

"အဘ.. အဘ.."

ဒီတစ်ခါမှာတော့ နော်ရာ၏ခေါ်သံသည် ကြောက်လန့်တကြားဖြစ်သည်။ လှေကြီးသည် ရှေ့ဆက်မရွေ့တော့ဘဲ နေရာတွင်ပင် တုန်ခါနေသည်။ ရွက်မဖွင့်ထားသည့် ရွက်တိုင်ကြီးသည် ဖြောင်းခနဲမြည်အောင် ကြိုးကာ ဝုန်းခနဲနေအောင် ပြုတ်ကျသွားသည်။ အော်သံ၊ ငိုသံများကြားမှာ ရွက်တိုင်ကြီးအောက်တွင် အသက်ပျောက်သွားသည့် သွေးသံရဲရဲ လူတစ်ယောက်ကို အဘိုးအို မြင်လိုက်ရသည်။ တုန်ချိချိ ရှေ့သို့တိုးထွက်လာခဲ့သည်။

"ဟေ့လူတွေ.. အကုန် ပြန်လာကြစမ်း။ မင်းတို့ လှေတွေ ကမ်းက ခွာလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး။"

"ဟေ့လူတွေ.. ပြန်လာခဲ့ကြ။"

အမှောင်ထဲမှာ၊ ကျောက်ခဲကျသံများကြားမှာ ဖြစ်ပေမယ့် အဘိုးအို အသံကုန် အော်ဟစ် ပြောနေသည်။ မီးတိုင်တစ်ခုကို လက်မှာယမ်းရင်း အဆက်မပြတ် အသံဝင်သည်အထိ အော်နေဖြစ်သည်။ ပင်လယ်သည် သူတို့အတွက် အသက်ရှင်ခွင့် လမ်းတစ်ခု ဖြစ်နိုင်မှာမဟုတ်။

"အဘ.. အဘလား.."

ခေါ်သံတစ်ခု။

အဘိုးအို လက်ထဲမှ မီးတိုင်ကို ပြုတ်မကျသွားအောင် မနည်းကိုင်ထိန်းလိုက်ရသည်။ သူ အိပ်မက်မက်နေသည်မဟုတ်။ ထိုခေါ်သံသည် သူမထင်မှတ်ထားပေမယ့် ရင်းနှီးလွန်းသည့် လူငယ်လေးတစ်ယောက်၏ ခေါ်သံ။