ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 51 (Unicode)

ပြာမှုန်များကြားတွင် ထီးထီးကြီးတည်ရှိနေသေးသည့် ကုန်ပစ္စည်းများ သိုလှောင်ရာ အဆောက်အဦးများရှိသည်။ စပျစ်ရည်အိုး၊ သံလွင်ဆီအိုး၊ ငံပြာရည်အိုးကြီးများသာမက အခြားအခြားသော ထုတ်ကုန်၊ သွင်းကုန် ကုန်ပစ္စည်းများကို သိုလှောင်ရန် အဆောက်အဦးများစွာကို သောင်ပြင်နှင့် မလှမ်းမကမ်း မြစ်ကမ်းဘေးတွင် တည်ဆောက်ထားခဲ့ကြသည်။ ပုံပေမြို့နှင့် အလှမ်းသိပ်မဝေးသည့် နေရာတွင် တည်ရှိပြီး တောင်မို့နှစ်ခုအကြားတွင် တည်ရှိသော အဆောက်အဦးတစ်ခုမှာ လေဒဏ်မှ ကင်းလွတ်ခွင့်ရပြီး ချော်ကျောက်ခဲငယ်များကြောင့် ပျက်စီးမှုလည်း နည်းပါးနေသည်။ ထိုနေရာသည် ယခုအခါမှာတော့ ပုံပေမြို့မှ ထွက်ပြေးလာသူ ဒုက္ခသည်များအတွက် နားခိုရာ နေရာတစ်ခု ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။

ကလေးချော့သံများ၊ ငိုယိုသံများ၊ ဆုတောင်းသံများသည် ညှော်နံ့ထနေသော လူအုပ်ကြားထဲတွင် ပျံ့နှံ့နေသည်။ မီးလောင်ဒဏ်ရာ၊ ပွန်းပဲ့ဒဏ်ရာ၊ ထိခိုက်ဒဏ်ရာများကြောင့် ညည်းတွားအော်ဟစ်နေရသူများလည်း မနည်းပါ။ လဲပြိုကျရာမှ ပြန်မထနိုင်တော့သည့် လူသေအလောင်းများကို မည်သူမှ ဂရုမစိုက်နိုင်။ ဆာလဖာနံ့၊ မီးလောင်နံ့များအပြင် ပြာမှုန်များကြောင့် လူတိုင်း ချောင်းတဟွတ်ဟွတ် ဆိုးနေကြသည်။

အားလုံး၏မျက်နှာတွင် မျှော်လင့်ချက်များ ကုန်ဆုံးနေသည်။ သူတို့အားလုံး တံတားပြိုသွားခဲ့ပြီဆိုသော အ မင်္ဂလာသတင်းကို ကြားရကတည်းက ပင်လယ်ကို ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် မျှော်ကိုးကာ ယခုနေရာသို့ စုပြုံရောက်ရှိလာခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ လမ်းမမြင်၊ ကမ်းမမြင်ရလောက်အောင် သိပ်သည်းစွာ ကျဆင်းနေသော ပြာမှုန်များကြားတွင် ရွက်လှေများသည် သူတို့ကို မီးတောင်ကြီးမှ ဝေးရာသို့ ပို့ဆောင်ပေးနိုင်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်အားကိုးခဲ့ကြသည်။ ယခုတော့ ဒေါမာန်ပြင်းနေသော ပင်လယ်သည် မီးတောင်ကြီး၏အဖော် ငရဲသားတစ်ယောက်လိုပင်။

"အဘ.. အဘ..."

နော်ရာသည် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ လူတစ်စုကို လက်ညှိုးညွှန်ရင်း ဘေးနားမှ အဘိုးအိုကို ဝမ်းသာအားရ ခေါ်လိုက်သည်။ သောင်ပြင်ထက်မှ ထိုလူစုသည် လူဆယ်ယောက်၊ ဆယ့်ငါးယောက်ခန့်ဖြစ်ပြီး အားလုံးမှာ အားကောင်းမောင်းသန် ယောက်ျားကြီးများဖြစ်သည်။ ရွက်လှေကြီးတစ်စီးကို သောင်ပြင်ပေါ်မှ ဆွဲသူဆွဲ၊ တွန်းသူတွန်းနှင့် ပင်လယ်ထဲရောက်ရန် ကြိုးပမ်းနေကြသည်။