ထာ၀ရ ပုံပေ

Part 48 (Unicode)

များပြားလှသော ပုံပေမြို့သူမြို့သားများ၏ ကံကြမ္မာကို ပြောင်းလဲပြင်ဆင်ရန် မဖြစ်နိုင်တော့။ ပုံပေမြို့ကြီးသည် အရှင်လတ်လတ် ငရဲပြည်သို့ တွန်းချခံလိုက်ရသော မြို့ကြီးတစ်မြို့ကဲ့သို့ အလူးအလဲ ဒဏ်ခံနေရသည်။ ချွေးများ၊ သွေးများ၊ ပြာမှုန်များနှင့်ကပ်နေသော လူများသည် လူရုပ်မပေါ်တော့။ မြေအောက်ကမ္ဘာမှ တိုးထွက်လာသော ငရဲသားများလို ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်နေကြသည်။

အချိန်ဆိုသော အရာသည် မည်သူ့ကိုမှ မညှာတာပါ။ မည်သည့်အရာကိုမှလည်း အရေးထားဟန်မရှိ။ သူ့သဘာဝအတိုင်း ခပ်မှန်မှန်ပင် ရွှေ့လျားနေဆဲဖြစ်သည်။ သေဒဏ်အမိန့်ပေးခံရသလို ဖြစ်နေသည့် ပုံပေမြို့ကြီးနှင့် မြို့သူမြို့သားများအတွက်တော့ အချိန်ကုန်ဆုံးမှုသည် လိုအပ်သည်ထက်ပိုပြီး ကြာမြင့်နေသလိုပင်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ကျောက်တုံးကြီးများ ကျဆင်းမှု မရှိတော့။ ကျောက်ခဲငယ်များ၊ ပြာမှုန်၊ ချော်မှုန်များကတော့ ဆက်လက်ကျဆင်းဆဲပင်။ မြို့ကိုစွန့်ခွာရန်အတွက် အခွင့်သာသည်နှင့် ထွက်ခွာသွားနိုင်ရန် စီစဉ်မှုများမှာ အစီအစဉ်တကျ မဟုတ်ပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း လှုပ်ရှားအသက်ဝင်လာသည်။

"ဆီမီးခွက်တွေ၊ မီးတိုင်တွေ ရသလောက် ရှာခဲ့ကြ။"

"အကာအကွယ်ရမှ အပြင်ထွက်"

"မြင်းလှည်း၊ နွားလှည်းတွေကို ပြင်.. ကလေးတွေနဲ့ အမျိုးသမီးတွေကို ဦးစားပေး။"

အမိန့်ပေးသံများသည် ကြောက်လန့်နေသော မြို့သူ၊ မြို့သားများကြားမှာ တစ်ဖန် ပြန်လည်ပေါ်ထွက် လာသည်။ မြို့စောင့်တပ်သားများသည် မီးတုတ်၊ မီးတိုင်များနှင့် မြို့သူမြို့သားများကို မြို့တံခါးရှိရာ လမ်းပြခေါ်ဆောင်ပေးနေကြသည်။ အမှောင်ကြီးစိုးနေသော မြို့ကြီးထဲတွင် ဘာဆိုဘာမှ မမြင်ရတော့။ ပြာမှုန်များ၊ ကျောက်ခဲမိုးများကြားတွင် မြို့သူမြို့သားများသည် မိမိတို့ခေါင်းတွင် ခေါင်းအုံး၊ သစ်သားပြား၊ ကြေးအိုးများစသည့် အကာအကွယ်များခံကာ အပြင်သို့ ထွက်လာကြသည်။ ချော်လဲသူ၊ လဲပြိုသူလည်းမရှားပါ။ နေရာတိုင်းတွင် စကျင်ကျောက်ငယ်များလို လုံးချောချောနေသည့် ကျောက်တုံးငယ်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။