" BLACK Out " [Complete]

|| Season 1 • EP 3 ||

مدتی بعد، سفارش آماده روی میز گذاشته شد، بک بدون توجه به کیکِ مقابلش فنجون قهوه رو به طرف خودش کشید و کمی ازش خورد، میلی شدید درونش میخواست تا مثل همیشه، با یک تیکه ی نرم و شیرین، لذتِ کامل رو از این عصرانه ی لذیذ ببره اما امروز هیچ علاقه ای به خوردن کیک نداشت.
چان متوجه این موضوع شد و توی ذهنش دنبال چیزی می گشت تا بک رو به حرف بیاره و توی همون حال از خودش پرسید ...
* چرا حس میکنم اون ناراحته؟ *
« خب امید وارم توی این مدتی که من نبودم، باهم بیشتر آشنا شده باشین »
این رو گفت و همون جور که خودش رو مشغول خوردن قهوه نشون می داد، درواقع عکس العمل اون رو زیر نظر گرفته بود.
مارک نگاهی گذرا به بک انداخت و در جواب حرف چان گفت :
« تمام مدت فقط من داشتم حرف می زدم و بک، کاملا ساکت بود، گاهی برای این که احساس بدی از این پرحرفی نداشته باشم بهم لبخند می زد ... میدونی باید بگم این مرموزِ دوست داشتنی، من و برای شناختش کنجکاوتر می کنه »
« چقدر کنجکاو ؟ انقدری که بخوای بخاطرم یک زبان دیگه رو یاد بگیری ؟»
وقتی نگاه متعجب مارک رو به خودش دید متوجه شد بلند فکر کرده، این کافه انقدر آروم بود و فاصله ی هر سه به اندازه ای که، یک زمزمه ی آروم هم به راحتی شنیده می شد، پس نمی تونست دلش رو به نشنیدن خوش کنه، اما از این که به کره ای حرف زده خوش حال بود، ولی چان که می تونست بفهمه، و این موضوع کفریش می کرد و از درون بابت این بی عقلی حرص خورد.
چطور انقدر بچگی کرد؟ این سوالی بود که توی اون مدتِ کوتاه مثل رگبار توی سرش کوبیده شد.
بعد از مکثی کوتاه لحظه ی سنگینی که به خاطر حرف بک به وجود اومد توسط خنده ی مارک نجات پیدا کرد، اون که متوجه حرفش نمی شد همون طور که سعی می کرد تا جلوی خندش رو بگیره گفت :
« فقط امید وارم چیز خوبی گفته باشی »
بک تا حدودی می تونست نفس راحتی بکشه، از سر کنجکاوی زیر چشمی به چان نگاه کرد و دید که خیلی طبیعی به خوردن قهوه ادامه میده و جوری به نظر می رسه انگار چیزی نشنیده، خواست تا به خودش دلداری بده و این طور در نظر بگیره که واقعا هیچ اتفاقی نیفتاده .
« من یک هفته بیشتر نمی تونم کره بمونم و بعدش باید برگردم انگلیس، اگه بتونیم توی این مدت دوباره دیداری باهم داشته باشیم عالی میشه ... »
گفتن این جمله از جانب مارک اراده ای شد تا بک فنجون قهوه اش رو یک مرتبه بالا بکشه، از این فرصتِ طلائی استفاده کرد و همون طور که از سر جاش بلند می شد، نگاهی به ساعتش انداخت و جوری که انگار دیرش شده سری تکون داد و رو به اون دو گفت:
« البته، چرا که نه ؟ من هم از دیدار دوباره خوشحال میشم »
این رو درحالی گفت که از شدت تلخی قهوه احساس کرد راه گلوش تقریبا بسته شد، همون طور که سعی می کرد با قورت دادن آب دهنش مزه ی تلخِ روی زبونش رو از بین ببره صندلیش رو مرتب کرد و بعد دستش رو به طرف مارک دراز کرد:
« از دیدنت خوشحال شدم مارک، دیدن آثارت هم برام بی نهایت جذاب بود، اگه خواستی خوشحال میشم سری به گالری من بزنی این طوری میتونم اون اتفاق رو برات جبران کنم ... اگه قرار امروز نبود دوست داشتم زمان بیشتری رو باهم بگذرونیم اما متاسفانه دیگه باید برم »
اون خوب می دونست که چرتِ محض و در واقع هیچ قراری نداشت، از خودش پرسید * واقعا دوست دارم یک بار دیگه این آدم رو ملاقات کنم ؟* طعم تلخ قهوه ی توی دهنش رو زیر زبون احساس کرد و مطمعن شد در حال حاظر جوابش منفی هست .
بدون این که دستش رو به طرف چان ببره، سری براش تکون داد و فورا از اون کافه ی جهنمی بیرون زد.
بسته شدن در نوید رهایی بود، نفسش رو آزاد کرد و می تونست باری که از روی شونش برداشته شده رو احساس کنه..
چان که از این اتفاق خلقش تنگ بود، چشم هاش روی کیک دست نخورده و فنجون خالی از قهوه ی بک از حرکت ایستاد. حالا مطمعن شد که اون از چیزی ناراحت.
*
*