Wattys2021 yarı finalist
Haksız yere cinayetle suçlanıp ıslah evine hapsedilen Yağmur, hayatın onu mahkum ettiği karanlığa artık boyun eğmiştir. Ta ki gece mavisi gözleri tanıyana kadar...
Umutsuz bir kız, intikamı uğruna yeminli bir ruh ve sadece b...
Şimdiden iyi okumalar canlarım... Umarım bunu okuduktan sonra bırakmazsınız çünkü ilerledikçe güzelleşen bir hikaye bu bence... Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın💞
Bölümler düzenlendiğinden tüm yorumlar kalktı. Satırları boş bırakmazsanız çok mutlu olurum bebeklerim...
Tam buraya başladığını tarihi yazabilirsiniz. Bir de en sevdiğiniz rengi yazar mısınız? Kendi renginizin bölümünü umarım beğenirsiniz:)
Unutmayın gökyüzünde dans etmeye başlıyoruz. Hem uçacak hem çakılacağız.
~
"Yağmur yağsa keşke" Dediğiniz o an var ya hani işte o an, en değerli anınız...
Yine o his tarafından ele geçirilmiştim. Nefes almak ciğerlerimin zorunlu olduğu bir şey olmasa onlar bile işini yapmaz beni kendi halime bırakırlardı, biliyordum. Neden mi? Çünkü herkes öyle yaptı. Herkes bir süre zorunlu olduğu için yanımda kalıp işleri bitince kendi halime bıraktılar. Sonuç olarak yine buradayım işte, bu tahta rıhtımın ucunda oturmuş ayaklarımı sarkıtarak düşünüyordum. En iyi yaptığım şey buydu zaten, gidenlerin arkasından düşünmek...
Yalnızlık insanı delirtebilecek bir şeymiş ve bunu kimse bize açık açık söylememiş. Bir insanı isteyerek yalnız bırakmak, aslında onun katili olmakmış. Ruhunun katili... Hayatın bana öğrettiği en acı gerçek bu olmuştu. Artık bunu eskisi gibi dert etmiyordum. Geçen yıllar, bana bunu kabullendirtmişti. Burada bir düzenim vardı. Ailem, tatlı bir köpeğim, tahta bir rıhtımım vardı. Bunlar yanımda oldukça sürekli hissettiğim burukluk kendini daha az gösteriyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arkamdan gelen su sesi kafamdaki düşünceleri dağıttı. Koluma değen tüylerin yumuşaklığı ile gelenin Limuzin olduğunu anladım. Evet, Limuzin benim evcil olamayan köpeğimdi. Kendisi ile çoğu insanla kuramadığım bir bağ kurmuştum. O benim buradaki tek dayanağımdı. İnsanlara güvenmektense, hayvanlara güvenecek kadar akıllanmıştım.
Islak tüyleri ile üstüme sürtünüp kafasını kolumun altına soktu. O da kendini ıslatmış, aksi hayvan. Onu seviyordum, daha doğrusu ona aşırı bağlıydım. Krem ile beyaz arası tüyleri vardı. Yüzünde ise sürekli gülüyormuşçasına bir ifade oluyordu. Bir köpeğin yüzünde böyle bir ifade olabilir mi, onu da bilmiyorum gerçi ama onu böyle görmek beni de mutlu ediyordu.
Artık eve gitmenin bilincinde olmamla yüzüm düştü. Buraya geleli bir saati geçmişti ve eğer daha fazla kalırsam yokluğum dikkat çekerdi. Bunu istemezdim, yavaşça ayaklarımı sarkıttığım rıhtımdan destek alarak ayağa kalktım. Batmakta olan güneşin renklerle yaptığı harika buluşma, ortaya akıllara kazınan bir sahne bırakıyordu. Uzun zaman sonra sonunda hava bugün güzeldi ve kaçıp buraya gelebilmiştim. Burasının verdiği huzuru başka hiçbir yerde bulamıyordum. Bu yüzden sadece kendime saklamak gibi ufak çabalarım vardı. Adımlarımı arkamdan gelen Limuzin için yavaşlattım. Onu arkamda bırakmak istemezdim. O hissi iyi bilirdim...
