Opium

Η κορύφωση

"Λαχταρώ έναν κόσμο, όπου οι άντρες και οι γυναίκες θα 'ναι σιωπηλοί σαν τα δέντρα (γιατί, αλίμονο, στον κόσμο μας μιλούμε τόσο πολύ, που το πράγμα έχει καταντήσει αφόρητο). Έναν κόσμο όπου οι ποταμοί – ανώνυμοι, άγνωστοι, ελεύθεροι από κάθε μυθολογία – θα σε κουβαλούν από μέρος σε μέρος και θα σε φέρνουν σ' επαφή μ' άλλους ανθρώπους και θα σε βοηθούν να γνωρίσεις την αρχιτεκτονική, τη θρησκεία, τα φυτά και τα ζώα διάφορων τόπων. Ποθώ μεγάλους κι αδάμαστους ποταμούς, χωρίς βάρκες και πλοία, ποταμούς που μέσα τους θα πνίγονται τα ανθρώπινα όντα, βουλιάζοντας όχι πια στο μύθο, την παράδοση, τα βιβλία και τη σκόνη του παρελθόντος, αλλά στο χρόνο, στο διάστημα και στην ιστορία."

Τροπικός του Καρκίνου, Χένρι Μίλλερ 

Το ερωτικό τριήμερο για τους δυο μελλοντικούς κρυφούς εραστές είχε μόλις ξεκινήσει. Είχαν κάνει ήδη ένα μικρό διάλειμμα από την πρώτη και έντονη σεξουαλική επαφή που είχαν. Ακολούθησαν φυσικά και άλλες στον καναπέ, στο ίδιο μοτίβο...

Ο Jonathan αυτή τη φορά φορούσε την ρόμπα του και η Sophie ήταν πάνω στα πόδια του.  Η Sophie χαμογελούσε πονηρά και τον κοιτούσε έντονα στα μάτια. 

-Θα κάτσεις καλά μικρή; 

-Όχι όχι όχι, είπε εκείνη και σηκώθηκε γυμνή με τα χέρια της δεμένα. 

-Κάτσε κάτω μικρό νυμφίδιο ! 

-Σιγά μην είμαι και νυμφίτσα ! Έλα να με πιάσεις Jonathan ! είπε εκείνη και του έβγαλε την γλώσσα έξω 

Ο Jonathan σηκώθηκε από τον καναπέ και την κοίταξε άγρια, εκείνη έκανε μερικά βήματα πίσω και εκείνος πλησίασε κοντά της και την τράβηξε από τον αγκόνα. 

-Θα κάνεις ότι σου λέω, αλλιώς θα υπάρχουν κυρώσεις! 

-Θα με βάλεις τιμωρία;; είπε εκείνη 

-Θα στις βρέξω άσχημα ! είπε εκείνος και την κοίταξε σοβαρά και έντονα μέσα στα μάτια 

-Δεν φοβάμαι ... είπε εκείνη 

Εκείνος την άρπαξε από τον αγκώνα και την έριξε στον καναπέ. Εκείνη σηκώθηκε και έτρεξε προς το χολ, ανεβαίνοντας προς τις σκάλες. Στο πικ απ έπαιζε έναν δίσκος με χαλαρή τζαζ μουσική. Εκείνη ολόγυμνη με τα χέρια δεμένα, με έναν όμορφο περιποιημένο φιόγκο. Εκείνη αναζητούσε το υπνοδωμάτιο. Μπήκε μέσα σε ένα τυχαίο δωμάτιο και είδε πως ήταν ένα γραφείο, με μια μεγάλη βιβλιοθήκη γεμάτη παλιά βιβλία, ένα ξύλινο μεγάλο και βαρύ γραφείο , δυο καναπέδες δερμάτινους μπορντώ και ένα παράθυρο με θέα την πόλη. Εκείνη στάθηκε στο παράθυρο και κοίταξε την θέα άφωνη. Μπορούσε να δει τα πάντα... όλη την πόλη.