LOST (COMPLETED)

3.

Hindi ako sigurado kung masaya ako... I'm still here... breathing and Alive, dahil sa babaeng ito.

Napatingin ako sa kanya habang nakahiga sya sa kama ko. Linapitan ko sya at tinitigan, she's pretty, maputi pero iba ang pagkaputi nya, her lips looks so pale... Napalapit pa ako sa tabi nya at umupo, diko napigilan ang sarili ko ng hawakan ang walang buhay na labi nya.. It's cold and smooth, I'm not really sure is she's okay. Napahawak ako sa may dibdib ko dahil biglang bumilis ang tibok ng puso ko... Am I worried about her? After mom's drath, nawalan na ako ng pakialam sa lahat at nawala na ako ng pag asa sa mundo. Is she breathing? To make sure linaoit ko ang mukha ko ss mukha nito at papakinggan ko sana kung humihinga pa sya pero bigla itong dumilat dahilan parang sasabog na sa lakas ng tibok ng puso ko.

"I'm glad you're safe." -- unang usal nito sabay haplos nito sa mukha ko. Hindi ako makagalaw sa pwesto ko at nakatitig lang ako sa mga mata nito. At mas lalo akong naguluhan ng ngitian ako nito. Napakunot noo ako dahil sa pagtataka... Dapat lumayo na ako at talikuran ang taong ito pero heto ako parang estatwa na hindi makakilos. This is not good...

"Are you okay?" -- tanong nito sa akin, napahawak ito sa may noo ko at hinaplos ito kaya biglang naalis yung pagkakunot ng noo ko.

"What are you doing?" -- takang tanong ko.

Napatawa ito ng mahina.

"I should be the one who should be asking by now, What are you doing?" -- balik tanong nito sa akin sabay tingin nito sa pwesto namin at dun lang ako natauhan at nakagalaw. Mabilis akong lumayo sa kanya.

"I'm sorry, I just want to check if you're still breathing." -- wika ko dito sabay kamot sa batok ko.

Dahan dahan naman syang bumangon para makaupo. Pumikit muna ito at huminga ng malalim.

"Come here." -- mahinang usal nito sabay tapik sa inupuan ko kanina. Walang sinuman ang nakakapg utos sa akin maliban sa Mommy ko but here I am, namalayan ko na lang ang sarili ko g nakaupo na sa tabi nito. Tinitigan ako nito sabay ayos nito sa buhok ko.

"From now on we have each other." -- simula nito pagkatapos nyang hawiin ang buhok ko. Napatingin ako sa kanya.

"You don't know me and I don't know you." -- tugon ko dito. Is she crazy?

As far as I remember, the moment you stop yourself from committing a suicide you already agreed that you will help each other, wika naman ng isa sa isio ko.

Napangiti naman sya...

"Then let's start with this. I'm Annika Yuto" -- pakilala nito sabay extend ng kamay nya sa harapan ko. Napalunok ako, this will be my first time to have a friend and to introduce myself with someone. Kinakabahan ako.

"Jessica" -- maikling sabi ko.

"Jessica?"

Napayuko ako... Hindi ako sanay sa ganito.

"It's okay, you can do it." -- cheer up nito sa akin.

"Jessica Rein Frost" -- pakilala ko.

"Half American?" -- tanong nito.

Napatango ako. Naoatingin ako sa kamay nitong nakaextend pa din. Dahan dahan kong inabot ito, her hand is so soft and warm. Masarap sa pakiramdam. Kusang nawala ang kaba sa puso ko. I look her face and I sa her genuine smile.

"You can smile too." -- usal nito. Mas diniin ko ang pagkadikit ng labi ko. Ayaw kong ngumiti, I can't... I just can't anymore.

"What are we then?" -- biglang tanong ko dito, I'm still holding her hand.. Babawiin na sana nito ang kamay nya pero I didn't let her.

"We?" -- napatingin ulit sya sa akin. Napangiti ito.

"Friends?" -- patanong na sagot nito.

Napatango naman ako.

"You will be my first Friend after 20 years of my existence." -- usal ko dito. Gulat naman syang napatingin sa akin.

"Why?" -- tanong nito.

"Because I don't want to. Me and My Mom is enough. I'm contented with that eventhough my Mom keep on pushing me to be friend with anyone. I just can't." -- paliwanag ko dito habang nilalaro ko na ang daliri nya, may isang tipid na ngiti ang lumabas sa aking labi. Natutuwa ako, hindi ko alam kung dahil sa may kaibigan na ako or dahil sa nararamdaman kong hawak ko ang kamay nya.

Nakatingin ako sa kanya pero sa mga kamay namin sya nakatingin.

"Ako marami akong kaibigan... I'm very friendly person and very hyper. Pero after hearing that I have Leukemia when I was 8 years old, hindi na ako ganun kahyper but... " -- sabay tingin nito sa akin sa mata.

"I continue to live my life. Di ako nagalit... Di ko kwinestiyon ang Diyos. Yes, I know, it's unfair, right? Maybe hanggang dito lang talaga yung binigay nya na buhay ko. Atleast nasubukan kong mabuhay sa mundong ito, naging masaya naman ang buhay ko kahit na saglit lang. I'm still happy madami ang nagmamahal sa akin. Lumalaban pa din ako kahit minsan ang sakit na ng nararamdaman ko. Well that's life... This is the life that God gave me so I don't have the right to question him." -- mahabang usal nito.

She's different... Iba ang pananae nya sa buhay. Walang takot sa kanyang mga mata... She look so contented and satisfied sa nangyayari sa kanya. Compare her to me, she's too far stronger than me. She's sick and I'm healthy, pero mas malakas sya at mas matapang sya para haralin ang problema.

"I want you to be strong and to be brave Jessica." -- wika nito.

"Too hard." -- mahinang tugon ko dito.

"I'm here for you." -- malambing ang boses na wika nito.

Napailing ako.

'"You're just wasting your time to me Annika." -- nakapikit na usal nito.

"No. I'm not." -- tugon nito. Naramdaman ko ang isa pang kamay nito sa kanang kamay ko kaya napatingin ako sa kanya.

"What do you want me to do?" -- tanong nito. Napaisip ako.

"I don't know." -- usal ko.

"See? Kasi sinasara mo na agad yung pinto, hayaan mo akong tulungan ka then you will help me too." -- usal nito sa akin.

"How can I help you. Wala akong maisip para matulungan ka."

"You can help me if you will let me help you." -- usal nito.

"Just let me, okay?" -- Annika.

Hindi ko alam kung ano ang gusto nyang mangyari. Wala akong makitang dahilan para sayangin nys ang oras nya sa akin.

Dahan dahan nya akong hinila palapit sa kanya... And for the first time, I experience to be hugged by someone after my Mom's Death. Maybe she can help me to move on and to continue my life.

"It's okay not to be okay but you must learn how to stand up after those heartbreaks and struggles that you have face." -- usal nito sabay haplos sa may likuran. Napasubsob ako may leeg nito at diko na napigilan ang pagdaloy ng luha ko.

"Thank you for doing this. Thank you for the comfort. I didn't know that I need this." -- mahigpit ang yakap ko sa kanya at ang pag iyak ko. And she just let me cry on her arms. It flatterred my heart, hearing her say "It's okay."

---

Let's Pray for fhe Philippines and to the whole world.

Corona Virus is spreading too fast. Please stay at home and wear a mask when you go outside to buy something. Godbless.