Πότε δεν ξέρεις..

T H I R T H - F I V E

Χάρης-" ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΝΕ ΤΟ ΚΩΛΟΤΗΛΕΦΩΝΟ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ!! "

Εβελιν-"Χάρη σε παρακαλώ ηρέμησε... "

Χάρης -"ΠΩΣ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ; ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΠΗΓΑΝΕ. ΘΑ ΜΕΝΑΝΕ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΑΛΙ ΕΔΩ! ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΤΑ ΤΗΛΈΦΩΝΑ? ΕΙΝΑΙ ΤΈΣΣΕΡΙΣ Ή ΩΡΑ! "

Έβελιν-"...μ..μπορεί να τους ε..έτυχε κ....ατ-"

Χάρης-"ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΈΒΕΛΙΝ!! "

Έβελιν -"Χάρη με τρομαζεις"

Οι μυεις του χαλάρωσαν και το προσωπο ηρέμησε.
Την κοίταξε να στέκεται τρομαγμένη πανω στον πάγκο της κουζίνας με τα πρισμένα ματια της να τον παρακαλούν να σταματήσει.

Χάρης -"Εντάξει. Εντάξει μωρο μου συγγνώμη "

Την πλησίασε αγκαλιάζοντας της και εκείνη κρεμάστηκε απο τον λαιμό του.

Χάρης-"Απλα δεν ξέρω τι θα κανω αν τις χάσω... Χάνω τον ελεγχο μονο και στην σκέψη... "

Εβελιν- "Σσσς ηρέμησε. Θα παμε στο νοσοκομείο να ρωτησουμε και θα δεις πως ανησυχουσες τζάμπα. "

Για λιγο η αγκαλιά τους συνεχίστηκε. Τα χέρια του ταξίδευαν στην μέση της και κείνη μαγεμένη απο την μυρωδιά του του χαιδευε τα μαλλια.

Έβελιν -"Λοιπόν! Πάω λιγο να γίνω ανθρωπος και φύγαμε για το νοσοκομείο! "

Η Έβελιν πήγε στο μπάνιο και ο Χαρης έμεινε στο παγκο.

Φάνηκε ενα δάκρυ να κυλά αλλα σύντομα εξαφανίστηκε.

Ο Χάρης πετάχτηκε πανω και πήγε στο δωματιο του. Λιγες στιγμές μετά εμφανίστηκε κρατώντας το κινητό του, τα κλειδιά και εναν φάκελο με τα χαρτία της διάγνωσης του καρκίνου.

Αποφάσισε επιτέλους να της το αποκαλύψει; Δεν φοβάται πλέον αν θα την πληγωσει; Κανεις δεν ξέρει...

Άνοιξε το συρτάρι και έβαλε μεσα τον φάκελο κλεινοντας το αθόρυβα.

Απομακρύνθηκε και βουλιάζει στην πολυθρόνα της γιαγιά του.

Στεκόταν εκεί δίχως να μιλά, κοιτώντας το κενό.

Η Έβελιν έπειτα απο λιγο κατέβηκε και οι δυο τους αρχισαν να περπατούν προς την στάση λεωφορείου.

(........)

Εβελιν- "Είδες!? Όλα καλα τελικά! Απλα υπήρξε καθυστέρηση των αποτελεσμάτων των εξετάσεων. "