tek kadehlik anılar' |bts|

•nagymama^kth•

*Nagymama-Büyükanne*

Eline çalan telefonları almıyordu bu aralar.
Duymak istemiyordu gelecek haberleri
Biliyordu çünkü iyi olmayacağını

Arkadaşlarının telefonlarını bile açmıyordu sırf o korkuyla.
Ailesininkini..asla...

Kızın telefonu çalıyordu ona ulaşılmadıkça
Kızdan alıyordu haberleri.

"Sakın o haberi alırsan bana söyleme.."

Bu gerçekle yüzleşmek çok zor olurdu.
Ama kaçamadı daha fazla
Çalan telefonda "amcam" yazıyordu

Hem hissetmiş hem de fark etmişçesine doldu gözleri

Telefonu işaret ederek

-A-amcam. Beni neden arasın ki? Ha? Söylesene. Bir şey mi unuttum acaba onların evinde onun için mi arıyor?

Oğlan da inanmıyordu söylediklerine, merak etmeyin. Birinin her arayışında böyle senaryolar kurardı o sıralar.
Kızdan ümit bekliyordu sadece..
Belki onu onaylarsa rahatlardı çünkü.

Telefon durdu.
Bu sefer kızınki çaldı.
Kız telefonu eline aldı korkakça...

O da en az oğlan kadar istemiyordu bu haberi duymayı.
Ama birisi yapamıyorsa, bir diğeri ona destek olmalıydı..

Aramayı onaylayacakken çocuğun eli kızın elini sardı

-Açma..

Sesi çıkmıyordu, damlalar sırayla iniyordu çenesinin altına, her yeri soğuk ve titriyordu oğlanın..

Kız çocuğun engellediği elini kavradı. Ona baktı ve ufaktan yanağını okşadı. Kız da korkuyordu, o da açmak istemiyordu. Gözleri sulanarak açtı ama

-A-alo?

Çocuk telefonun açılmasıyla yanda bulunan duvara dayanıp dinlememeye çalıştı.

Az sonra kız amcanın söyledikleri bitince telefonu kapattı.
1-2 dakika arkasını hiç dönmedi. Dönemezdi.

-Ne o-olmuş? Neden konuşmadın sen? Bir şey unutmuşum de-değil mi?

Kız yavaşça arkasını döndü.
Gözlerinde, yanaklarında resmen gölcükler oluşmuştu.
Çocuk fark etti.

Anladı...

Anlamak istemiyordu ama anladı

-Tamam, kızma, bir daha u-unutmam.

Çocuğun bu halleri kızı mahvediyordu.

-Tae-

-TAMAM KIZMA UNUTMAM BİR DAHA TAMAM..!/çocuk kulaklarını elleriyle kaparken aynı zamanda başını da kollarının arasına almış yaslandığı duvardan yavaşça aşağıya kayıyordu./

-SÖZ VERİYORUM UNUTMAYACAĞIM BİR DAHA!!

Kız yerdeki sevgilisine bir çırpıda sarıldı çepeçevre.. Ona söylemek istemiyordu, anladı zaten, bu sefer gerçekten o haberdi telefondaki...
Bağırarak ağlıyordu ikisi de

-Taehyung..yapma böyle, yalvarırım yapma...

-Ben sana açma dedim telefonu..AÇMA DEDİM..! Ölüm ona gelene kadar kaç kişi vardır sırada biliyor musun..? O ölmemeliydi. Lütfen yalan de n'olur bunu kaldırmak istemiyorum. Çok ağır..Lütfen...

Kız elleriyle sevgilisinin ıslak yanaklarını araladı.

-Bir tanem.. ölüm belki de bir ödül. Belki de bir armağandı büyükannene, hayata yatarak devam etmesi çok zordu, sen de biliyorsun, artık yatmayı geç yürümüyor, uçuyor Taehyung.. Uçuyor...

-Ben onsuz ne yapacağım peki...O OLMADAN NASIL ÖĞRENEBİLİRİM BÜYÜMEYİ!?

-Ağla bebeğim.. bir gün bu gün de geçecek. Ama şu an ağla...

O ana çok şey sağdırmak gerekiyor gibi görünebilir. Daha çok konuşsalar iyi olabilirdi belki.
Ana hayır.
Yıkılmış bir çocuk ve mahvolmuş bir kız o an sadece bu kadar konuşabilirdi...

Kız çocuğun göğsünde ağlamasını, haykırmasını dinlerken, kendi de duvara iyice sırtını vermiş, içine içine ağlıyordu.

O yaşlı kadını..Herkes severdi...

Bir süre sonra memlekete gitmek üzere evden çıktılar.
İkisi de zar zor ayakta duruyordu.
Zar zor tutuyorlardı gözyaşlarını.

Tren'e binip koltuklarında oturduklarında çocuk hala inanmamakta ısrarcıydı.. yani, öyle davranmakta.

Bilirsiniz ya, yorar bu his insanı.

Çocuk sevgilisinin omzunda sıra dağları izlerken uyuyakalmıştı gözündeki seyrek yaşlarla.

Kız onu hiç uyandırmadı. Başını öpüp okşuyordu arada.
Bir ara gülümsediğini fark etti..

"Büyükanne.."

Rüyasına girmişti..
Kız hem tebessümle hem de acıyla içli içli ağlamaya tekrardan başladı..

Zordu.. kolay olmayacaktı...