Blackbirds (Completed)

my special taste

بالاخره کلاسشونو پیدا کردن و سهون سرش رو که توی یقه‌ش فرورفته بود بیرون آورد. آروم روی صندلی که ییشینگ براش نگه داشته بود نشست و سلامی کرد اما به طرز باور نکردنی بکهیون صندلی بقلیشو انتخاب کرد و نشست و برای ییشینگ که به جای اون به بک سلام کرده بود سری تکون داد.

"خیله خب... دیگه عجیب بودنش داره از حد میگذره!"

...

کلاس داشت به آخراش میرسید و سهون هرلحظه داشت دیوونه تر میشد. نمیدونست چرا همه‌ی حس هاش تا آخرین حد قوی شده بودن! تمام مدت بوی عطر بکهیون توی دماغش و صدای نفس هاش توی گوشش بود. هرکاری میکرد روی درس دادن استادش تمرکز کنه نمیتونست و تمام مدت حواسش پرتِ پسر کناریش بود.

اما بکهیون تمام مدت بیخیال روی صندلیش لم داده بود و یه کلمه ام جزوه نمی نوشت و به جاش آبنباتش رو توی دهنش میچرخوند و از طعم لیموییش لذت میبرد. همه‌ی همکلاسیا و استاداش به مدلش عادت داشتن و کسی واکنش نشون نمیداد اما خبر نداشت که حرکاتش که از عمد هم نبودن داره روی پسرکناریش چه تاثیری میذاره!

بالاخره استاد با "خسته نباشید" گفتنش اعلام کرد که کلاس تموم شده و باعث شد نگاه سهون از ساق پای بکهیون که تمام مدت به لطف شلوار بیش ازحد کوتاهش توی چشم بود کنده بشه.

بک هم بالاخره پاشو از روی صندلی جلویی برداشت و لطف بزرگی به سهون کرد!

ییشینگ از کنارسهون به سمت جلو خم شد و رو به بک گفت:
_بکهیون بعد از کلاس چیکاره ای؟

_من ازت بزرگترم! هیونگ صدام کن...

_اوه... باشه!

_سهونو میرسونم خونه و بعدش جایی کار دارم. چطور؟

با شنیدن این جمله نگاه چپ چپی به سهونی که ظاهرا خشکش زده بود کرد.

_عامم... خب منم برسون سر راهت.

لبخند مستطیل شکلی به بک زد که با جوابش زود جمعش کرد:
_باشه واسه بعد شینگ.

سهون خم شد و کوله‌ش رو از پشت صندلی برداشت و باعث شد دوستش بهش تیکه بندازه:
_خداروشکر یه تکون خوردی. فکر کردم علائم حیاتیت کاملا قطع شده!

اما سهونی که توی فکر فرو رفته بود جوابی بهش نداد.

"اگه بفهمم دلیل این رفتاراش چیه خیلی خوب میشه! آخه... آخه چرا باید بخواد منو برسونه؟!"

توی ذهنش عملا داشت موهای خودشو میکشید اما توی ظاهرش چیزی معلوم نبود. از جاش بلند شد و رو به بک درحالیکه نگاهشو میدزدید گفت:
_من باید یه سر برم کتابخونه. شما برید... مزاحم نمیشم...