Arranged Marriage With An Assassin (Fin - UNEDITED)

Chapter 4 - He's Back... As My Fiancé?!

Bianca's POV

"UGHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!", pinaghahagis ko lahat ng gamit ko. Lahat! Nagwawala ako sa kwarto ko. Ni-lock ko ang kwarto ko para walang makapasok. Sa sobrang galit ko, nagwawala ako. Madaming nabasag na gamit at kalat kalat ang bubog. Pero wala akong pake. Sa ngayon, galit ang namumuo ng husto sa akin.

"URGHHHHHHHHHHHH!!!!!!!! F*CKING PIECE OF SH*T!!!!", nagsisisigaw ako, nagwawala ako. No one dares to stop me because they know that I'm friggin' mad.

(HIME!!! ENOUGH PLEASE!!! OPEN THESE FREAKING DOORS!!! LET'S TALK!!!), sigaw ng kapatid ko galing sa labas. Heh, as if I'll open the door.

"SHUT UP AND LEAVE ME ALONE!!!!", tapos naghagis na naman ako ng gamit ko. Just what the hell!!!!!!

*BLAAAG!*, napatigil ako kasi sinipa ng mga magagaling kong kapatid ang pinto ko. Urghh!!! Naiinis ako. They won't leave me alone. Now, i've snapped.

I ran to my drawer and took out a gun. They were both surprised. Tinutok ko sa kanila ang baril. Subukan nilang lumapit, magkakalimutan na magkapatid kami.

"H-hime..."

"Di ba sabi ko iwanan nyo akong magisa? DIBA SINABI KO YUN KANINA?!? BAKIT HINDI NYO AKO PINAKINGGAN?!?", nakatutok lang ang baril ko sa kanila at hindi sila makagalaw sa kinatatayuan nila. They must have forgotten that I'm an assassin. Will always be.

"H-hime.. B-bitawan mo ang baril. Please...", -- Jay-nii. Takot sila sa 'kin kapag ganito ako. They know what I'm capable of.

"I'LL LET THIS GO IF YOU TWO LEAVE ME ALONE. OR AKO ANG AALIS?! HA?!", sigaw ko sa kanila. I know they're scared. Tch! I should get out of this place. Ayokong nakikita nila ako na ganito.

Tumakbo ako papunta sa balcony atsaka tumalon. Sumakay ako agad sa big bike ko at pinatakbo ito ng mabilis. Wala ng nagawa ang mga kapatid ko. Urghh... Gabi na pala, ang lamig. Doon nalang ako sa may tabi ng lake tatambay. Mas nakakarepresko.

Ang sarap ng simoy ng hangin. Narerelax ang pakiramdam ko. Nako! Teka, nasaan ang cellphone ko?... Ah! Found it. 15 missed calls, 8 messages. 5 missed calls from Jay-nii at 5 missed calls from Jake-nii. Then 5 missed calls from... Who the heck is this? Same number na tumawag sa 'kin noon.

I-check ko na nga lang yung nga nag-text. Haaay, 8 messages agad eh. Tsssss. Tig-tatlo sina Jake-nii at Jay-nii tapos 2 messages from the unknown texter. =___=

Mga text ng kapatid ko. As if uuwe ako doon noh?! No way. Ayoko muna. Haaaay.. I can't believe that my parents agreed to that anyways.

Ah! Naalala nyo kanina sa school diba? Nasa office ako ni daddy at may dumating na lalaki. Pamilyar ang boses. I tried to remove his sunglasses. And it was him, the guy I hated the most! From the very bottom of my heart, I hated him. At sya pa! SYA PA ANG "FIANCÉ" KO DAW!

- FLASHBACK -

"IKAW?!? BAKIT KA NANDITO?!?", sigaw ko sa kaniya pagkaalis nya ng sunglasses niya.

He laughed lightly. "Because...", then he leaned over to my ears and whispered. "I'm your fiancé. I was told na pinagkasundo na pala tayo noong bata pa tayo. You're supposed to be happy."

Aba! At ang kapal! Bakit ako matutuwa dito?!?

"LECHE! WHY WOULD I BE HAPPY?!?!"

"Because this is what you wanted, right? To be engaged with me.", then he grinned. He's really pissing me off.

"HOW DID THIS HAPPEN?!?! I DON'T KNOW ANYTHING ABOUT THIS!!! STOP JOKING AROUND!!"

"Magme-merge ang kumpanya ng mga magulang natin. So para mas lumakas ang negosyo, napagkasunduan na ipakasal tayo after college, then tayo na ang magpapatakbo ng kumpanya. And I ain't joking, babe. Accept the fact that you'll marry me one day. Ok?", tapos... HINALIKAN NA NAMAN PO AKO!!!! BWISEEEEET!!!!!

"Byeeee!", tapos tumakbo siya palabas ng office. Sheeeeet of paper! NAIINIS AKOOOOOO!!!!! GRRRRRR!!!! THIS IS SOOOO UNFAIR!!!!!

There has to be a reason behind all this crap! =___= Ayoko sa kaniyaaaaa!!!!!

- END OF FLASHBACK -

---

Mga 3am na 'ko nang makauwe. Wala ng gising, obviously. But... That's what I thought. Dahil si Jay-nii... Gising pa. Urghh...

"Marge... Magusap tayo.", tch! Ayoko na nga lang pagusapan ang nangyari eh. But whatever.

Tumungo kami sa living room. Walang umiimik sa 'ming dalawa. Bigla nalang din siyang tumayo. Ano ba yun?! Sabi nya magusap kami, tapos iiwan ako?! Tsssss!

"Hindi kita iniwan. Kinuha lang kita ng pagkaen. Hindi ka pa nagdidinner, alam ko.", ohhhh... Sya na, sya na! Tssss.

Kumaen nalang ako, gutom na din naman kasi ako. Sa gutom ko eh parang nilulunok ko nalang lahat sunud-sunod.

"Marge... What's wrong? Tell me."

"Jay-nii... May alam ka ba sa mga plano nina mama para sa 'tin?", his face looks puzzled. So... Does that mean he doesn't know anything?

"What? Anong pinagsasabi mo diyan? Plano? Sina mama? Para sa 'tin? Hmmmm... Wala naman ah. Our future depends on us.", tama naman siya. Our future depends on us. Pero bakit ganon? Ang future ko, it depends on them.

"Siguro, sa inyo lang walang plano sina mama.", again. His face is all puzzled. Wala talaga silang alam. Sinigurado 'to ng mga magulang ko para walang makaalam at makapagsabi sa 'kin nito. Tch!

"Hime... Deretsuhin mo nga 'ko. Anong meron? Anong pinagsasabi mo?", lumapit na ng konti sa 'kin si Jay-nii. He suddenly wiped something in my eyes. I didn't notice na tumutulo na pala ang mga luha ko. Shet naging mahina na naman ako.

"H-hime... Haaay, sige na. Umiyak ka lang. Ilabas mo yang dinadamdam mo. Okay?", tapos niyakap lang niya ako.

Kumalma din ako ng madali. Inayos ko ang sarili ko. Pinainom niya ako ng tubig. Eto na naman po kami, awkward silence.

"Hime.. Okay ka na?"

"Hai. Daijobu desu." (yes, i'm fine).

"So... Mind telling me what really happened?"

"Jay-nii... He's back... and he's my fiancé..!"

----------