Adelaide: Today For Tomorrow

Chapter 31

Tahimik na dumaloy ang aking mga luha sa aking pisngi. I'm longing to see the sun eventhough the outside world is in a mess. I don't know for how long I've been here and for how long I will be here. Hindi ko mainitindihan kung bakit kailangan nila akong pahirapan ng ganito.

Ipinikit ko ang aking mga mata at sinubukang isipin ang mga masasayang alaala kasama sila. Ang pakiramdam na walang pangamba. Namimiss ko sina Mama at Gavin. Sina Hebrew at Phoenix... Gustuhin ko mang makita sila, hindi ko magawa.

Pumapasok sa isipan ko kung hinahanap ba nila ako ngunit ayokong umasa. Gusto ko ng magpahinga.

Narinig kong biglang bumukas ang pintuan dahilan para mapaigtad ako. Nakita kong si Vino ang pumasok at ngayo'y papalapit sa akin. Kinuha nya ang upuan na nasa likuran ko at dinala ito sa harap ko.

He smiled at me but it was a sad smile. I flinched when he tried to reached for me.

"Shhh..." He hushed before gently tucking the strands of my hair behind my ear.

"H-Hindi ako nagsisisi sa ginawa ko. Your father killed innocent people, Vino."

"You don't know my father."

"He is a psycho." I replied angrily. He just laughed with my remark.

"My father was a veteran. He have seen lots of things for all those years that he was working in the government. He knows what's behind those science experiments. He only wished for a better world and a stronger generation that's why he did it. Kayong mga babae ang magiging daan para sa bagong henerasyong hinangad nya, kayo ang magsisimula ng malalakas at matatapang na henerasyon. 'Yong mga militar ay ang dapat n'yong kalaban! Kung ginagawa nila ang lahat, hindi dapat ito nangyari!"

Nalaglag ang panga ko sa kanyang sinabi. I was right. They will used us women to give life to new generation.

"They don't make their people strong! They t
taught them reliance. And what if the ones they relied on will be gone?! They taught them to become weak! So that they will be the only ones to be seen as someone who can save all of them!" Umiling-iling ako sa naging pahayag ni Vino.

"They are victims too!"

"They knew that the country is developing biological warfares yet none of them didn't stop those freaking scientist!" Napaigtad ako sa naging sigaw ni Vino.

I can see his point but they are doing it in the wrong way. They can't force people like that. They can't just order them to do what they want.

"Vino! Ang mga halimaw sa labas ang kalaban. Hindi tayong mga taong natitira ang dapat na maglaban-laban!"

I can see fire in his eyes. Sobra sobrang galit ang nakita ko sa kanyang mga mata.

"Then why did you kill my dad?! Sumagot ka!"

"V-Vino—..." He's choking me.

I understand him. Instead of fighting, I let him do what he wants. I'm losing my breath as I saw tears stream down his eyes. Hindi ko alam kung bakit nasasaktan ako sa nakikita ko. Kung bakit nakikita ko ang sarili ko sa kanya noong mga panahong namatay ang pamilya ko. Noong panahong pinatay ko ang pamilya ko...

"Siya nalang ang meron ako! Pero dahil sa'yo, wala na sya ngayon!"

I coughed when he finally let go of me. Sobrang sakit ng leeg ko at patuloy ang paglanghap ko ng hangin para maibalik sa normal ang aking paghinga.

"I-I did it to save l-lives..."

He slowly looked up to me, his eyes were red. Hindi ko alam ngunit ginapangan ako ng pagsisisi dahil sa ipinapakita sa akin ngayon ni Vino. I understand his reason and his pain. Ako ang dahilan kung bakit nawala ang natitira sa kanya. Ngunit kung hindi ko iyon ginawa ay mas maraming buhay ang mawawala.

"V-Vino..."

Vino stood up and walked back to the door. I thought he will leave me alone but when I saw him took his gun out from his pocket, I don't know what to do. Mas dumoble ang pagpatak ng luha mula sa aking mga mata. Hindi ko alam na mas may ibibilis pa ang takbo ng aking puso. Umiling ako sa kanya, nagdasal na sana'y pag-isipan nya.

He's gritting his teeth in anger as he aimed at me. Dahan-dahan akong tumayo. Gusto kong magmakaawa pero pakiramdam ko'y wala akong karapatan para gawin iyon.

Then suddenly, we heard something explode outside. Parehas na nanlaki ang mata namin.

Sa loob ko'y may pag-asang muling nabuhay. Nasundan ang pagsabog ng palitan ng putok. Nanginginig ang katawan ko sa takot.

Nakita ko ang pagkataranta sa mukha ni Vino. Sumilip sya sa labas bago bumalik sa harap ko.

"V-Vino... M-May pag-asa pa... Sumama ka sa amin. A-Alam kong hindi ka masamang tao..."

Totoo ang mga sinabi ko, dahil kung hindi ay isa na akong malamig na bangkay ngayon. Basang-basa na ng luha ang kanyang pisngi. Muli nyang itinutok ang kanyang baril sa akin. Naaawa ako sa kanya kahit pa sa ginawa nya sa akin. Humagulgol ako sa iyak at niyakap ko ng mahigpit ang sarili ko. Ako ang nag-udyok sa kanya para gawin 'to. Ako ang pumatay sa ama nya.

Umiling-iling si Vino. Humupa na ang putukan sa labas. Ipinikit ko ng mariin ang mga mata ko nang may marinig akong tumatakbo palapit sa kinaroroonan namin.
"There's no hope for me. I don't want to be in this world anymore!"

"Vino—" He fired before I felt the numbing pain.

My mouth fell when everything registered in my mind. I saw blood on my shirt when I looked in my stomach. It hurts... It's killing me.

I looked up to see Vino again but I saw other people behind him and before they can even shoot Vino, he pointed the gun on his head...

"Vino, no!!!!!"