Karanlıkta Açan Çiçek (#Tamamlandı)

ÇİÇEK

Hep birlikte eve geçtik. Kadir'in çıkartmasını hayal ettiğim gelinliği Manolya'nın yardımıyla çıkarttım. Odadan çıkmadan;

— Teşekkür ederim gece gece seni de peşimden sürükledim, dedim üzgün bir sesle.

— Önemli değil Çiçek, Enver'in arkadaşı benim de arkadaşımdır ve arkadaşlar bugünlerde birbirine yardım etmelidir, dedi sesi en az benim kadar üzgündü. Bunlar birliktelerdi galiba ama bunu öğrenmeden önce makyajımı çıkartıp saçlarımı yıkamam gerekiyordu.

Yedek lens kutularımı ve gözlüğümü buldum. Lenslerimi çıkartıp, makyajımı temizledim. Doğru duşa girdim. Evin soğuğuna inat buz gibi duşun altında ağladım. Kadersiz kaderime ağladım. Banyo kapısı hızlıca çalınıp, Enver "ÇİÇEK" diye bağırınca, kendime geldim. Suyu kapatıp;

— İyiyim merak etme, dedim kapıyı kırmasından çekinerek.

— Uzun kalınca merak ettik, tamam. Çabuk çık genede, dedi ve ayak sesleri uzaklaştı. Saçlarımı son bir kez daha yıkadım ve duştan çıktım. Kurulandım ve giyindim. Banyodan öyle çıktım. Ev ısınmaya başlamıştı.

Manolya'yla ikisi yan yana eskiden babamın yatağı olan koltukta oturuyorlardı. Karşılarına geçip oturdum.

— Her şey için teşekkür ederim. Bu gece beni çok büyük bir kaostan kurtardınız, dedim gülümsemeye çalışarak.

— Çiçek saçmalama sen benim en yakın dostumsun. Ne oldu neden öyle bir şey yaptı bu manyak herif, diye sordu Enver dayanamayıp içinde biriken tüm öfkeyle.

— Enver inan bilmiyorum. Sen ne biliyorsan ben de onu biliyorum. Açıkçası bilmekte istemiyorum. Bu saatten sonra Kadir Kara ile ilgili hiçbir şey bilmek, duymak istemiyorum. Senden tek ricam yarın bana arabanı verir misin? Küçük bir çantam var o evden alınacak. Bir de annemin fotoğrafı, dedim parmaklarımı iç içe geçirip, kavuşturduğum ellerime bakarak.

— Tamam Çiçek hiç önemli değil araba istediğin kadar sen de kalabilir ama oraya yalnız gitmesen, dedi kafamı kaldırıp yüzüne baktım.

— Evi çok korunaklı Enver. Adam paranoyak. Seni asla içeri almazlar. Lütfen zorluk çıkartma bana, dedim derin bir nefes alarak.

— Tamam Çiçek sen nasıl istersen öyle olsun, dedi kafasını sallayarak.

— Şimdi izin verirseniz ben biraz yalnız kalmak istiyorum. Biliyorum yaptığım çok ayıp ama bugün yaşadıklarımı salim kafayla düşünmek istiyorum, dedim yüzlerine bakarak.

— Seni bu halde yalnız bırakmak hiç içime sinmiyor ama yapacak bir şey yok. Sen nasıl istersen, dedi tekrar ve Manolya'ya elini uzattı, beraber elele ayağa kalktılar.

— Hayırlı olsun, dedim içten bir gülümsemeyle.

— Teşekkürler, dedi Manolya utanarak.

— Bugün aldığım en güzel haber bu, dedim ve ikisini tebrik edip, yolcu ettim.

Babam geç geldiği zamanlarda yaptığım gibi cama arkası dönük tekli koltuğa yan oturdum, arkasına dayadığım kollarıma başımı yasladım ve gökyüzünü seyretmeye başladım. Annemin adını verdiğim en parlak yıldıza baktım;

— Annem ben yine yalnız kaldım. Gerçekten sevebileceğim birini bulduğumu zannettim ama o da manyak çıktı, dedim yarı öfkeli, yarı üzgün.

Neden vazgeçmişti bizden. Yoksa benim eski bir fedaral ajan olduğumu mu öğrenmişti ama öyle bir şey olsa kesin beni yaşatmazdı ki. Neydi bu gece yaşanan? Kafamda deli sorular, yorgunluk ve üzüntüyle koltukta sızmıştım.