Kill me now... #ShawnMendes

{7}-Με απογοητευσες

«Τελικά για ποιον λόγο τσακωθήκατε με τον Chris;» ρωτάω ξανά και ο ίδιος παίρνει ένα καχύποπτο και απηυδισμένο βλέμμα.

«Να σκάσεις» μου λέει σχεδόν απειλητικά και του πιέζω την πληγή του με το βαμβάκι.

Το ουρλιαχτό του είναι τόσο δυνατό που ξυπνάει και αρκούδα σε χειμερη αναρκη.

«Είσαι εντελώς βλαμμένο παιδί μου! Γι αυτό έμεινες και χωρίς φίλους» γκαρίζει και πετάγεται όρθιος.

Αυτό με πόνεσε πολύ και δεν ξέρω γιατί!

Ίσως να λέει κατά ένα μέρος μια αλήθεια; Διώχνω εγώ μακριά τους άλλους από κοντά μου;
Κάνω κάτι λάθος;

Εντάξει, μου έπεσε τα νεύρα και φέρθηκε ανώριμα και επιθετικά, το παραδέχομαι. Αλλά τον ΜΙΣΩ!

«Ορίστε;» ρωτάω βράζοντας από θυμό.

«Συγνώμη» ίσα που ακούω τον τόνο της φωνής του και το βλέμμα του κοιτάει το πάτωμα.

«Τι είπες;» Ξαναρωταω.

«Συγνώμη, εντάξει; Συγνώμη» με κοιτάει βαθιά στα μάτια μετανιωμένος.

Το μόνο που κάνω είναι να τον συγχωρήσω και με μια ανάσα αδειάζω όλη την αρνητική ένταση από μέσα μου.

«Εκείνος που επιτέθηκε πρώτος» λέει στα μέσα μιας άβολης και μακραίωνης ησυχίας.
«Με κατηγορούσε πως είμαι πλουσιόπαιδα και απλώς στάθηκα τυχερός στην ζωή με ένα μέτριο ταλέντο» ανασηκώνει τους ώμους του αδιάφορα.

«Και; Είναι αλήθεια όλη αυτά;» Προσπαθώ να τον βοηθήσω.

«Φυσικά και όχι! Κανείς δεν ξέρει πόσο κόπο και μαθήματα αφιέρωσα στο να φτάσω στο σημερινό επίπεδο όπου βρίσκομαι. Πόσα βράδια αποκοιμήθηκα πάνω σε παρτιτούρες. Πόσες συναυλίες έχω αντέξει να κάνω στην σειρα άυπνος. Στην αρχή ήταν κάτι που απλώς αγαπούσα, αλλά μετά το τραγούδι έγινε επάγγελμα. Δεν είναι εύκολος όλος αυτός ο δρόμος που διασχίζει ένας καλλιτέχνης. Ήμουν ένα παιδί όταν μπήκα στις δισκογραφικές. Πολλά βραδια ξυπνάω μέσα στον ιδρώτα φοβούμενος για το αν θα τα καταφέρω να συνεχίσουν να με στηρίζουν οι θαυμαστές μου. Λοιπόν, ξέρω να διαχειρίζομαι τα αρνητικά σχόλια αλλά αυτό με παρέσυρε. Ήθελα αδρεναλίνη, μια φορά να είμαι ένα φυσιολογικό αγόρι»

«Άρα γιατί κάθεσαι και πιστεύεις τον καθένα που θα σε πει άχρηστο; Εσύ ξέρεις τι έχεις ζήσει, οπότε μην ενδιαφέρεσαι για αυτά, όσο οδυνηρά και να είναι» του τρίβω ελαφρώς για δευτερόλεπτα τον ώμο και ύστερα μαζεύω τον χαμό από τα φάρμακα πάνω στο τραπέζι.