Until You Say It [Completed]

Kabanata 2

"Gusto ko na ngang magtransfer sa strand niya, sis sobrang talino raw niyan," I tried my best to ignore those girls talking side by side. Imbes na makinig sa opening remarks ay nasa akin pa ang atensiyon. Tsk.

Pilit kong pinagsawalang bahala ang mga komento nila sa akin, sa halip ay nag-focus sa pakikinig na lamang sa mga mahahalagang tao na naging foundation nitong paaralan. But one comment caught my attention although it wasn't meant for me.

"Hindi talaga nagsasalita?"

"Naging classmate ko siya noong elementary. She's a smart kid ever since we were in Grade 1. In fact, she's a top student."

"So anong nangyari?" I tried my best not to look at them while talking and let my ears get all the information. The fuck DeAndre! Are you that desperate to even eavesdrop?

"It's all over every newspaper for almost a year, that she's kidnapped. And according to my sources, the one responsible for that is her father's first love. After the incident her father's first love killed herself while being surrounded by the police." Sabay-sabay tumili nang paimpit ang babae na parang nagkikwentuhan ng nakakatakot na istorya. "And for all we know, maybe the main reason why she got traumatized is because she got molested at that age." Naikuyom ko ang palad ko. How lowly of these people to talk about someone's miserable!

Lalapit na sana ako nang mapansin ang mga matang nakatitig sa akin. I am used to getting attention, but this attention I am getting now had different aura, unique face...marahan kong binalingan ang taong nagpaparamdam sa akin noon. I already had the idea but I wanted to confirm it myself.

Nagbabadya ang pagbagsak ng mga luha mula sa kanyang mga mata nang magtama ang tingin naming dalawa. She must have heard it. And she's probably hurt hearing it. Nilipat niya Ang tingin sa mga babae na patuloy pa rin sa pagkikwento. "Kaya walang makalapit sa kanya. Opinyon ko lang, hindi ba dapat sa special education siya? I mean she's a mute...why is she acting like a normal person? And how the hell was she able to still be the top student? Ano yun?! Kapag recitation may whiteboard siya tapos doon niya isusulat ang sasabihin niya," they all laughed after. Hindi ata nakakaramdam na may ibang nakakarinig sa usapan nila.

"Iba ang nagagawa ng sobrang yaman!"

"True girl! Pero hindi lahat mapapasayo. Well, I admit medyo maganda siya pero pipi naman." Napalakas ang tawanan nila hanggang sa may teacher na sumaway na rin sa wakas sa kanila.

I saw her getting out of the line. Walang sumaway sa kanya nang umalis siya sa pila. I did the same, upang masundan siya. Hinihintay na may sumaway sa gagawin ko subalit wala. Naaninagan kong nakangisi lamang sa akin si Jordan bago ito nag-thumbs up.

Nang makalayo na ako sa field ay tsaka ko sinuyod ang bawat sulok nitong school. I hate how wide this school is. Ang hirap niyang hanapin. Hinihingal na ako nang matapat ako sa isang bakanteng room. There, I heard bumping of chairs. Marahan kong binuksan ang pinto, dahil kung nandito nga siya ay baka magulat siya sa presensiya ko.

"Yshara..." I called out her name. Nilibot ko ang tingin sa buong classroom. Kahit inulit ko ang pagtawag sa kanya ay hindi naman siya sumagot.

"Ysha..." I tried calling once again. Nang papalabas na ako ay tsaka ako muling nakarinig ng paggalaw ng isang upuan. I checked over it and there I saw her, crying silently. I felt my heart literally fell. Her tears pooled on her face. I try to held her face but she looked on the other side trying to wipe all of her tears but they won't just stop from falling.

Kitang-kita ko ang panginginig ng kanyang balikat, that even without hearing her cries, you know she's crying so hard. "Listen, I'm here...I'm not gonna harm you," marahan kong hinarap ang mukha niya sa akin. She's still crying so hard, at alam mong mas nahihirapan siya dahil tahimik lang siya sa pag-iyak. There's no sound, yet it's more than hurting, it's just her tears and you'll see how broken and devastated she is.