Kızıl Vurgun

7.Bölüm:güzel olan şeyi mahvettin

Yüzüme gelen güneş ışıklarıyla başımı çevirdim.

"Alaz perdeyi kapat ya."dediğimde elimi yatağın diğer tarafına koydum. Hissettiğim boşlukla gözlerimi açtım.

Alaz yoktu.

Yüreğimi saran korkuyu görmezden gelip ona seslendim.

"Alaz?"

Ses yoktu.

Yataktan kalktığımda iç çamaşırlı halimi aynada gördüğümde zihnime dün gecenin anıları gelmişti.

Koltuğun üzerine gördüğüm tişörtü giydiğimde banyoya doğru onun ismini söyleyerek ilerledim.

Belki banyo yapıyorsa su sesinden duymuyordu diye düşündüm.

Kapıyı açtığımda yüreğimi saran korkuyu görmezden gelemedim.

Çünkü;Alaz yoktu.

Geri dönüp diğer odalara da baktığımda stresle alt dudağımı ısırdım.

Yatağa oturduğumda başımı iki elimin arasına aldım.

Neredesin Alaz.

Zihnimin derinlerinden gelen soruyu duymazdan geldim ve derin nefes alıp ayağa kalktım.

Masanın üzerinde gördüğüm telefonla oraya ilerledim.

Mavi yazısının üzerine tıkladığımda telefonu kulağıma götürdüm açana kadar aramaya devam edecektim.

Uzun süre sonra aradığında karşından kadın sesini duymuştum.

"Efendim?"bir elimi masaya dayadım.

"Alaz ile görüşebilir miyim?"dediğimde kadın "Alaz şuan müsait değil bu kadar aradığınıza göre acil olmalı bana söyleyin nem iletirim."dediğinde "Siz kimsiniz?"dedim.

"Ben Alaz'ın nişanlıyım."dediğinde dünyanın benim için durduğuna yemin edebilirdim.

"Kırmızı Hanım?" Bana kırmızı deyişiyle sinirden güldüm.

Emin olmak için"Siz Alaz'ın nişanlısı mısınız ?"diye sordum.

"Evet,bu arada isminiz ne kadar ilginç."dediğinde telefonu kapattım kadının yüzüne.

Görmediğim kadından nefret ettim.
Alaz'dan nefret ettim.
Ama en çok da kendimden nefret ettim.

Kendimi Alaz'a bıraktığım için nefret ettim.
Ona koşulsuzca güvendiğim için.

Sinirden gülmem kahkaha dönüştü.

Telefonu benden uzağa attığımda kafamı masanın ayağına yasladım.