CASCADES (For all it's Worth) <3

Chapter Twenty-two (For all it's Worth) <3

>>AUTHOR's NOTE:

> WARNING: RATED SPG.. The following scenes you may see contains some BS kaya hindi maaaring basahin ng may gulang 17 pababa. hahahaha.. 

Ayan may warning na ha!hahahaha.. Naloka ako sa BS na ito! Hindi ko talaga to forte pero buti nalang natapos ko. hahaha..^_______^

Pagpasensiyahan niyo na rin sana iyong mga typo error ha? Nagmamadali kasi akong magencode nito para maiupdate ko ka agad.hihihill

> I dedicate this Chapter to ate Allie! ang bago kong ate sa WATTY! :))

==================================================

YANO’S POV

Naalimpungatan ako sa tunog ng cellphone ko kaya ako nagising.  Si Mommy pala nagmiscall. Sapo ang ulo ko ay dali dali akong  pumasok sa banyo  para magsuka dahil sa umiikot ang paningin ko.

“Shit na alak iyan! Ang dami ko nga atang nainom kagabi!” naiusal ko sa sarili ko.

Pagkatapos kong magsuka ay nagdesisyon nalang akong maligo para mawala na ng tuluyan ang hangover ko buhat ng ininom ko kagabi.

Habang nakatingin ako sa salamin ay biglang nagbalik tanaw sa isipan ko ang mga nangyari noong nagdaang araw bago  iyong kasal naming dalawa.

<<<FLASHBACK

Kagagaling ko lang sa kwarto ko at sinubukan kong maglakad lakad sa may dalampasigan ng mahagip ng mga mata ko ang masayang naghaharutang si Sab at ang kakambal ko.

Buhat sa malayo ay palihim ko silang pinagmasdang dalawa. Hindi ko alam pero sa loob loob ko ay nakaramdam ako ng sakit mula sa kaliwa kong dibdib.

Seeing my future wife laughing out loud with my twin is something alarming for me. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang nararamdaman ko ng mga oras na iyon.

Isang pakiramdam na pilit kong kinakaila noon pa man. Na binibigyang diin naman sa paglipas ng panahon.

NAtatakot ako sa sarili ko dahil baka dumating na naman ako sa puntong masasktan ako ulit ng dahil sa pagmamahal na iyan.

SA bawat paglapat ng kamay ni SAtaro kay SAb ay parang gusto ko siyang sugurin. Hindi ko alam pero nakakaramdam ako ng ingit at galit na hindi naman dapat.

Gayunpaman ay pinigilan ko ang sarili kong makalapit sa kanila at ni magpakita sa kanya ng ilang araw ay hindi ko din ginawa.

I needed those times alone para makapagisip at magather ang thoughts ko regarding my feelings for her.

Noong mapansin kong umalis na si Sataro ay nanatili parin akong nakamasid sa kanya. Napansin ko siyang humiga sa nilatag niyang higaan sa buhanginan at hindi nakaligtas sa mga mata ko ang mga malungkot na ekspresyon na gumuhit sa kanyang mukha.

Ng mga oras na iyon ay naalala ko ang panahon na kasama ko siya sa cliff noon. Mgkatabi kaming nahiga habang sabay na nangangarap para sa aming dalawa.

Noon pa man alam ko ng may nararamdaman na ako para sa kanya pero ayokong aminin sa kanya iyon ni sabihin sa kanya dahil nahihiya ako. At noong araw na sana ay napagdesisyunan ko ng sabihin sa kanya ang tunay kong nararamdaman para sa kanya ay ang mismong araw naman na narinig ko silang naguusap ni charry.

Everytime na naaalala ko iyong paglalaro niya sa akin noon ay mas nangingibabaw ang sakit at galit na nararamdaman ko ng mga panahong iyon.

Sinubukan kong lapitan siya at saktong paglapit ko ay nakatulog na pala siya. Tinabihan ko siya at nilagay ko ang ulo niya sa legs ko para magsilbing unan niya. Pinagdadasal ko na huwag ko sana siyang magising ng mga oras na iyon.