Πιάσε με αν μπορείς

38.Εκκρεμότητες

  <<Γεια σας κύριε Κωνσταντίνε! Πως είστε;>>είπε η Αλκμήνη με φανερή αμηχανία στην φωνή της, καθώς έστρεψε το βλέμμα της πάνω του.

<<Καλά κορίτσι μου, εσύ;>>

<<Μια χαρά, μόλις έφευγα.>>είπε και σηκώθηκε, μαζεύοντας τα πράγματά της. Καλύτερα να τους άφηνε μόνους, ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για την φίλη της εξάλλου.<<Βανεσάκη τα λέμε. Κύριε Κωνσταντίνε φιλιά>>είπε κατευθυνόμενη προς την έξοδο.

Η Βανέσα πήρε μια βαθιά ανάσα<<Τα λέμε>>μόλις άκουσε την πόρτα να κλείνει στράφηκε στον πατέρα της.

<<Τι έγινε κόρη μου;>>την ρώτησε λίγο ανήσυχα.

Η Βανέσα μαζεύτηκε στον καναπέ<<Κάθισε μπαμπά. Πρέπει να σου μιλήσω>>

<<Έγινε κάτι σοβαρό; Είσαι καλά;>>

<<Ναι, είμαι καλά, απλά πρέπει να σου πω κάτι.>>είπε δαγκώνοντας τα χείλη της με νευρικότητα.

Ο πατέρας της κάθισε στην πολυθρόνα μπλέκοντας τα δάχτυλά του μεταξύ τους. Η αλήθεια είναι πως τον ανησύχησε.<<Συνέβη κάτι;>>

Πως το λες αυτό τώρα;

Η Βανέσα άφησε την ανάσα της να βγει αργά. Δεν ήθελε να κάνει προλόγους που δεν είχαν κανένα νόημα, αλλά μήπως θα του ερχόταν πολύ απότομο αν δεν έβαζε σάλτσες; Όχι, το πήρε απόφαση. Έπρεπε να το κάνει μια και έξω και ο,τι βρέξει ας κατεβάσει.

<<Μπαμπά, είμαι έγκυος>>είπε και έκλεισε σφιχτά τα μάτια της για να μην δει την αντίδρασή του.

<<Τι;>>άκουσε την φωνή του δυνατή να αντηχεί στον χώρο και αμέσως μετά το τρανταχτό του γέλιο<<Κόρη μου!>>αναφώνησε και αμέσως έτρεξε δίπλα της και την πήρε στην αγκαλιά του σφιχτά. Άρχισε να γεμίζει το κεφάλι της με φιλιά<<Δεν ξέρεις πόσο χαρούμενο με κάνεις Βασιλική. Το μικρό μου κορίτσι θα γίνει μαμά;>>η φωνή του ακουγόταν συγκινημένη.

Το είχε θέσει πολύ λάθος λοιπόν.

<<Μπαμπά,>>είπε και πάλι σοβαρά<<το παιδί δεν είναι του Δημοσθένη.>>

Ο πατέρας της πάγωσε απότομα και το χαμόγελο εξαφανίστηκε από τα χείλη του. Την απομάκρυνε αργά από την αγκαλιά του, πιάνοντας την από τους ώμους και την κοίταξε στα μάτια.<<Τι εννοείς Βασιλική; Ποιανού είναι;>>ρώτησε σοκαρισμένος, μην μπορώντας να πιστέψει στα αφτιά του.