AYICIK

25- Artık ayıcık öldü. Onu sen öldürdün.

Yazarınız sizi kıramadı eheheheeheh

BÖLÜMDEKİ SON YAZDIĞIM DUYURUYU LÜTFEN HERKES OKUSUN

OY VE YORUM ATARSANIZ SEVİNİROOOOM 🖤🖤

Herkes onun karşısında donup kalmıştı. O ise bize yaklaşıyordu. Kıskançlığımı bir kenara bırakarak kendime bu gerçeği itiraf ettim.

"Sen nasıl hortladın amk ?"-ozan

Nazikçe güldü.

Kaan hala daha gözünü kırpmadan ona bakıyordu. O da gözlerini Kaan ile birleştirdi.

"Merhaba Kaan."dedi titrek bir sesle.

Neslihan daha fazla kendini tutamayarak Kaan'a sarıldı. Kaan ise robot gibi dikilmiş Neslihan'a sarılmak için kollarını uzatmıyordu.

Neslihan Kaan'a sarılırken bir yandan da ağlıyordu.

"Se-sen ölmemiş miydin ? Nasıl oldu bu ? Her şeyi anlat."-kaan

"Tamam."

"O gün... Mert beni depoya çağırmıştı. Son bir kez bir şey söyleyeceğini, gelmem gerektiğini söyledi. Ben de gittim. Yine aynı şeyleri söyledi kendinde değildi. Ben de Kaan'ı sevdiğimi söyledim. Daha da çıldırdı. Garip garip davranıyordu. Ama dediklerimde ısrarcı oldum. Bir anda boğazıma yapıştı. Nefes alamıyordum. Sonra karnıma yediğim bıçak darbesiyle büyük bir çığlık attım. O ise hemen oradan kaçmıştı. Çığlığımı duyan insanlar yanıma gelip beni hemen hastaneye götürdüler. Bir iki ay gibi bir süreçte hep hastanedeydim. Annem ve babam beni hiç yalnız bırakmadılar. Bana bunu kimin yaptığını sorduklarında her zaman aynı şeyi söylüyordum : "Hatırlamıyorum." Tabi buna inanmasalar da üstüme gelmemişlerdi. Sonra Mert'in tutuklandığını öğrendim. Artık korkacak bir şeyim yoktu. Senin bu okulda olduğunu söylediler. Bende senin için buraya geldim. Seni hala daha çok seviyorum Kaan." Neslihan bunların hepsini ağlar bir şekilde anlatmıştı. Bir an ben de ona acımıştım. Ama Kaan'ı elimden almasına asla izin veremezdim.

Kaan Neslihan'a bir daha sarıldı. Bu kare dakikalar geçtikçe daha da midemi bulandırıyordu. Ama Kaan hala daha öylece duruyor,ona sarılmıyordu.

"Tamam geçti. Ben yanındayım artık."

Gözlerim dolmuştu. Bana daha önce böyle hiç sarılmamıştı.

"Kaan beni bırakma."

Hızla gözümden akan yaşı sildim.

Dayan Rüya...

O an düşündüm.

Neslihan'ın yerinde olmak için neler vermezdim.

"Biz gidelim siz rahat rahat konuşun."-serkan

Herkes kalktı bir tek ben oturuyordum. Daha fazla mal gözükmemek için ben de kalktım. Okula doğru giderken Kaan ve Neslihan'a baktım.

Sanki...

Sanki bir daha hiç ayrılmayacak gibi birbirlerine bakıyorlardı.

Sanki bir daha onları hiç kimse ayıramayacakmış gibi...

Geri önüme döndüm, gözyaşlarımın akmasına izin vermeyecektim.

Kaan onu hiç unutamamıştı. Ya da onu unutmak için beni kullanmıştı.

Bizimkiler kantine oturdular. Ben ise sınıfa çıktım.

Sırama gidip oturdum. Ve gözyaşlarımı bıraktım.

Niye ?

Ben onu bu kadar çok severken niye ?

Niye duygularımla oynadı ?