Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ

-2-

Ποιός ήταν αυτός μαζί με τον Δημήτρη; Πώς τον λένε; Τι έκανε με εκείνον τον άνθρωπο;

Περίμενα και περίμενα, αλλά ο Δημήτρης αργούσε πολύ.Άρχισα να ανησύχω ανακαλώντας πάλι την είκονα που είδα προηγουμένως.

Μήπως έγινε κάτι σοβαρό; Μήπως έπαθε κάτι; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα με βασάνιζαν, ώσπου το κουδούνι διέκοψε τις σκέψεις μου.

Ανοίγοντας την πόρτα ένιωσα μια μεγάλη ανακούφιση σε όλο μου το σώμα.

"Πού ήσουν τόση ώρα;; Νόμιζα ότι έγινε κάτι." είπα, μόλις είδα τον Δημήτρη.

"Ηρέμησε μωρέ.Μια χαρά είμαι.Εξώ απο την πόρτα θα με αφήσεις να στέκομαι;" μου είπε χαλαρά.

Αφού μπήκε μέσα έκατσε στον καναπέ με ένα βαριεστημένο βλέμμα,ήξερε πως θα ακολουθήσουν πολλές ερωτήσεις.

Κάθησα στον απέναντι καναπέ χωρίς να πω ή να ρωτήσω τίποτα.Η έκφραση του άλλαξε σε απορημένη, επειδή περίμενε να ρωτήσω πολλά... Κάτι όμως που δεν έγινε.

"Είσαι καλά;"ρώτησε με ανησυχητικό τόνο πλέον τώρα.

"Γιατί δεν θα έπρεπε;" άπαντησα μονότονα.

"Γιατί δεν μιλάς ή δεν με βομβαρδίζεις με ερωτήσεις;" με ξαναρώτησε, σηκώνοντας το ένα φρύδι του.

"Δεν χρειάζεται να ρωτήσω.Ξέρεις ήδη τις ερωτήσεις, οπότε μπορείς να ξεκινήσεις εξηγώντας μου τα πάντα χωρίς την βοήθεια μου".

Πήρε μια βαθία ανάσα, ξεφησώντας αγχωμένος, πριν μιλήσει.

"Λοιπόν κοίτα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορώ να σου αποκαλύψω ακόμα, αλλά το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι πως όλα είναι οκ".

Εννοείται πως η απάντησή του δεν κάλυψε τα κενά που υπήρχαν στα ερωτήματά μου πλήρως.Ήταν φανερό πως έκρυβε κάτι παραπάνω, αλλά αποφάσισα να μην πολυασχοληθώ με το θέμα μιας και είπε πως όλα είναι εντάξει.

"Σήκω" του είπα.

Με κοίταξε πάλι πιο μπερδεμένος, αλλά σηκώθηκε.

"Γιατί;" με ρώτησε πλέον, μη έχοντας ιδέα τι γίνεται.

Το πρόσωπό του σίγουρα θα κέρδιζε την φωτογραφία της χρονιάς.Άρχισα να γέλαω ως δακρύων.