"O zaman neden yüzlerce insanın ortasında boğuluyor gibi yere yığıldım?" Yaşadığım son bir saate öylesine öfke doluydum ki öfkemi nereye sığdırabileceğimi bilmiyordum.
"Dediğim gibi, psikolojik... Ben bir psikiyatrist veya psikolog değilim. Fakat bir dahiliyeci de olsam şahsi görüşüm panik atak geçirdiğin... Panik atağa eşlik eden başka psikolojik sorunların varlığı da olabilir fakat dediğim gibi, bunların teşhisini koyması gereken insan ben değilim."
O geceyi sakinleştiriciler alarak hastanede geçirdikten sonra hemen ertesi gün bir psikiyatrist ve bir psikologla görüştürüldüm. Koyulan teşhisler netti.
"Sosyal anksiyete bozukluğu, panik atak ve majör depresyon."
"Psikiyatri dalında var olan tüm hastalıklara sahibim yani?"
"Eylül'cüğüm, biraz daha sakin olup sorunlarını sakinlikle aşmaya çalışmaya ne dersin? Şimdi biraz müsaade edersen anneni de odaya çağırmak ve size bir teklifte bulunmak istiyorum..."
"Siz bilirsiniz..."
Ben kollarımı göğsümde birleştirip arkama yaslandığımda annem odaya girdi. Psikiyatrist anneme dönerek eliyle beni göstererek durumumu net bir şekilde anlattıktan sonra bir broşür çıkarıp anneme uzattı.
"Bildiğim kadarıyla Eylül bu sorunları yıllardır yaşıyor. Bakın Efsun Hanım, bu broşürün üzerinde yer alan yer bir meslektaşımın projesi. İsmi Kar Küresi. Burası bir yatılı psikolojik destek merkezi, bir hastane değil. Buraya Eylül gibi onları sosyal hayattan uzaklaştıran psikolojik rahatsızlıkları olan 50 gencimiz alınacak ve onların bu sorunlardan kurtulmaları, sosyal hayata alışabilmeleri için çalışmalar yapılacak. Hepsinin kendi odası, düzenli görüştükleri terapistleri, katıldıkları grup dersleri, düzenli kullandıkları ilaçlar, sanat ve spor aktiviteleri olacak. Emin olun Eylül'ü buraya gönderdiğinizde hayatı komple değişecek..." Sonra geriye doğru doğruldu. Ben şok içinde anneme bakarken annem gülümseyerek bana döndü,
"Bu harika bir proje..." diye mırıldandı, "Eylül..." Yüzüne şok içinde baktığım sırada annem başını broşüre çevirdi.
"Binanın resimlerine bak Eylül, odaların resimlerine bak... Dans dersleri, yüzme dersleri, film geceleri... Her şey tam senlik!"
"Hiçbir şey tam benlik değil anne! Beni böyle bir yere göndermeyi aklından bile geçirme!"
Gözlerim annemin elindeki broşüre kaydı. "KAR KÜRESİ" yazısının hemen altındaki karlar içindeki binaya baktım. Binanın hemen altında aynen şöyle yazıyordu, "İyileşmeye hazır mısınız?" Gözlerim resimdeki karlar içindeki binaya takıldığında kalbimin içinde garip bir sancı hissettim. Beni asla ama asla böyle bir yere gönderemeyeceklerdi. Asla.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
