MINE? [✓]

Chapter 11

«Για όνομα του Θεού Φαίδρα, δεν θέλω να τον γνωρίσω»
Πετάει τα κλειδιά με δύναμη πάνω στο παγκάκι.

«Τώρα γιατί κάνεις έτσι;
Ούτε να μιλήσω δεν μπορώ θα θυμώνεις;»

»Θυμώνω με τις μαλακίες που πετάς»
Λέει στον ίδιο τόνο με εμένα, ίσως και λίγο παραπάνω ειρωνικός.

«Άμα πετάω μαλακίες μην με ακούς.
Η μάλλον μη κάνεις παρέα μαζί μου»
Του φωνάζω και σηκώνομαι πάνω.

Εκείνος μένει να με κοιτάζει.

«Γυρίζω πίσω στο σχολείο, εξάλλου θα χτυπήσει σε λίγο»
Λέω χωρίς να τον κοιτάζω, και ψάχνω τον δρόμο της επιστροφής.

«Θα χαθείς μόνη σου»
Με πλησιάζει, και πάει από την αντίθετη κατεύθυνση.
«Από εδώ ήρθαμε, χαζουλα»
Γελάει και μου δείχνει την αντίθετη πλευρά.

Τον αγνοω και προχωράω προς τα εκεί που μου έδειξε χωρίς να τον περιμένω.

Ακούω τα βήματα του να με ακολουθούν.

Βγαίνω έξω και φτάνω στο προαύλιο.
Εντοπίζω την Εύα και την Δάφνη και τις πλησιάζω.
Η Εύα χαμογελάει πονηρά.
Αλλού που δεν θα χαμογελαγε.
«Κοπανουλα με τον Στέφανο πρώτη ώρα;» Κοιτάζεται με την Δάφνη.

Ας τις χτυπήσει κάποιος.

Και τις δύο τους.

«Απλά είχε χτυπήσει το κουδούνι και αργήσαμε οπότε κάτσαμε σε ενα ανόητο παγκάκι»

Εκείνες γνέφουν πονηρά.
«Ναι μωρέ, και εμείς τώρα σε πιστέψαμε» Χαμογελαει η Δάφνη και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

«Να με πιστέψετε, δεν έγινε κάτι παραπάνω και ούτε θα γίνει.
Είναι χαζός, και ανώριμος, και βλακας-

«Και ωραίος»
Προσθέτει η Εύα διακόπτωντας με.

«Ώπα εσύ, έχεις αγόρι»
Της υπενθυμίζω και γνέφει.
«Το ξέρω, καιρός να βρεις και εσύ ένα» Μου κλείνει το μάτι.

«Μπα, καλα είμαι και χωρίς αυτό»

Τι; Δεν συμφωνείτε;

Ούτε γκρίνιες, ούτε ζήλειες, ούτε τσακωμοί, ούτε τίποτα.

Ουτε αγκαλιές, ούτε φιλιά, ούτε βόλτες, ούτε τίποτα.

Λέει η ανόητη φωνουλα.

Ω σκασε φωνουλα, καιρό είχες να εμφανιστεις. Κράτησε το προφίλ σου χαμηλό, και ΚΑΝΕ ΜΟΥ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ.

Ευχαριστώ:)

Τι λέγαμε;

Α ναι, λέγαμε πως δεν χρειάζομαι αγόρι.