Beyond

30. Ashley

Ik keek met een sip gezicht - wat inmiddels mijn standaard gezichtsuitdrukking leek te worden - naar het nummertje dat de weegschaal aangaf. Een kilo aangekomen. Hoe kon dat als ik zoveel traanvocht had verloren? Ik wist het antwoord zelf ook wel, dus ik stapte er maar weer vlug af en beende me met mijn krukken weer terug naar mijn bed om er weer in te kruipen. Het zat me dwars, maar op dit moment zat alles me dwars. Ik had me nog nooit eerder zo gevoeld; alsof ik er geheel alleen voor stond. Ashley Johnson voelde zich eenzaam. Niemand zou het geloven.
Megan was er altijd voor me als iets mis ging. Ze was een zorgzaam persoon - iemand waarop je altijd rekenen kon, maar ik wist dondersgoed dat ze er niet meer was. De nieuwe aanwijzing zei helemaal niets. Ja, dat een auto haar waarschijnlijk vervoerd had, maar dat had ik ook zonder deze informatie kunnen vertellen. Megan was Emily of mij niet - ze kon nooit in zo'n korte tijd kilometers lang afleggen. Ze zou dan allang gevonden moeten zijn, want ze had daar gewoon geen genoeg conditie voor en waarom zou ze überhaupt zoiets doen?

Mijn telefoon trilde op mijn nachtkastje. Ik pakte hem op om te zien wie het was en mijn maag draaide om bij het zien van de naam. Ryan. Ik wilde zo graag opnemen en mijn excuses aanbieden. Er voor zorgen dat het weer werd zoals het was, maar ik kon het niet. Een traan rolde over mijn wang terwijl ik wachtte tot de oproep zou stoppen, wat voor mijn gevoel een eeuwigheid duurde. Zodra het gebeurd was, ging ik weer languit liggen en staarde ik naar het plafond, geheel in stilte. Ik miste hem zo erg en zo lang geleden was het nog niet dat we elkaar voor het laatst gezien hadden. Hoe zou het met hem gaan? Vast niet goed. Het moment dat hij de spiegel in de herenkleedkamer in had geslagen vlak na de wedstrijd kwam bij me te boven. Ik veegde mijn wang droog en hoorde dat mijn telefoon nu heel kort vibreerde. Opnieuw pakte ik hem op en keek ik. Een sms van Ryan.

Please Ash. Je kunt me niet voor altijd blijven negeren. We zijn nog niet uitgepraat.

Waarom moest hij dit nou doen? Hij maakte het alleen maar erger zo. Hij kon de hele zomervakantie ook zonder me doorbrengen en nu liet hij het maar niet los. Ergens deed het me zo ontzettend goed om te weten dat hij het er niet zomaar bij liet. Dat het voor hem misschien ook om meer draaide dan alleen om seks en reputatie, maar het was moeilijk om daar echt in te geloven.
Ik las het sms'je honderden keren over. Zou ik dit vol kunnen houden totdat hij besloot me met rust te laten? Hoe lang zou dat duren? Wat bedoelde hij me zijn laatste zin? Hij wilde natuurlijk weten waarom ik dit deed. Dat had hij op het moment zelf ook al wel duidelijk gemaakt, maar ik kon het hem niet vertellen. Wie weet wat voor gevolgen dat zou hebben. Ryan was al niet erg goed in zelfbeheersing.

Er werd op mijn deur geklopt en ik ging er eigenlijk gelijk vanuit dat het Fiolet was - zoals dat negen van de tien keer ook het geval kwam. Enkel zodra ik toestemming had gegeven aan degene om binnen te komen, verscheen mijn vader in de deuropening. Verrast keek ik hem aan en veegde ik vlug mijn gezicht droog. Wat deed hij nou hier? Was hij nog steeds thuis?
"Hé lieverd," zei hij met een zachte stem en ik voelde woede binnen me opkroppen. Ik was zo boos op hem. Het was allemaal zijn schuld. Hij liep verder mijn kamer binnen en ik draaide mijn rug naar hem toe terwijl ik mijn gezicht in mijn kussen verstopte. Ik voelde dat hij plaats nam op het matras. "Ik wilde even zeggen dat ik trots op je ben." Ik antwoordde niet. Het zal wel. Ik was lang niet zo trots op hem. "Ik hoop dat je begrijpt dat ik het beste voor je wil. Het heeft tijd nodig, maar ik beloof je dat het beter zal gaan. Je zult vanzelf iemand ontmoeten die perfect voor je is en die je alles kan geven wat je hartje begeert, dat beloof ik je. Je verdient beter, meisje van me." Hij boog over me heen en drukte een kus op mijn achterhoofd. Bewegingloos bleef ik zitten en pruilde ik mijn onderlip - niet dat hij het zou zien. Wat moest ik hier nou weer van denken? Na een korte stilte hoorde ik hoe hij weer opstond en al snel hoorde ik de deur achter hem dichtgaan en zijn voetstappen weer vervagen.