Beyond

11. Ashley

Ik opende mijn kluis en propte mijn jack achterin. Voorin lagen al mijn schoolboeken. Ik stopte mijn wiskundeboek in mijn handtas en sloot mijn kluis. Toen ik een knal vlak naast me hoorde schrok ik. Ik keek gelijk op naar de plek waar het vandaan was gekomen. Een hand had zich tegen het kluisje naast me gedrukt. Mijn ogen gleden langs de gespierde arm die erbij hoorde en rustten op het gezicht van Ryan. Ik sloeg mijn armen over elkaar en tuitte mijn lippen lichtjes. 

'We moeten praten,' zei hij. 

'Niet nu. Ik moet naar de les,' mompelde ik. Hij was wel de laatste persoon op aarde waar ik op dit moment mee wilde praten. Ik had nooit geweten dat hij zo gevoelloos zou reageren als ik seks met hem zou weigeren. Hij respecteerde me totaal niet.

'Kan me niets schelen,' zei hij. Het gerinkel van de schoolbel luidde door de gangen en iedereen kwam in beweging om naar zijn of haar les te gaan. Ik wilde ook wel doorlopen, maar Ryan's arm blokkeerde de weg. 

'Laat me erdoor,' zei ik, maar natuurlijk was dat tevergeefs. Ik slaakte een zucht en kreeg door dat ik er toch niet onderuit zou komen.

'Wat is er?' vroeg ik zo kalm als ik kon. Desondanks was de woede die ik gisterenavond had geuit nog steeds in mijn stem te horen. 

'Dat weet je best,' gromde hij.

'Dat weet ik helemaal niet. Jij bent degene die het uit heeft gemaakt. Waarom ga je niet lekker achter al je chickies aan net zoals je de hele zomervakantie hebt gedaan?' vroeg ik. Ik deed mijn best om niet te laten zien dat het me ook maar iets deed. 

'Wat zeur je nou? Ik ben hier nu toch voor je? Dat is wat je wilt, toch?' vroeg hij. Ik drukte mijn lippen stevig op elkaar en slaakte een zucht. Hij ontkende het dus niet. Voor een kort moment wierp ik mijn blik af.

'Ik wil dat je me respecteert, Ryan,' zei ik vrij zacht. Ik zocht weer voor zijn ogen. Nu was hij degene die zuchtte. Kort rolde hij zijn ogen. 'Ik vraag het nog één keer,' zei ik. 'Waarom ben je hier?'

Hij beet zachtjes op zijn onderlip en ontweek mijn blik.

Enkele seconden wachtte ik op zijn antwoord, tot ik vaststelde dat die waarschijnlijk niet meer zou komen. Zonder er nog een woord aan vuil te maken ging ik langs hem heen en liep ik van hem weg.

'Ik ben hier omdat ik je terug wil,' zei hij. Ik bleef stil staan. 'Ik neem terug wat ik gisterenavond zei. Ik meende het niet. Net als dat jij het niet meende.' Langzaam draaide ik me om. Ik staarde naar de grond voor me en fronste lichtjes. 

'Ik meende wel wat ik zei,' zei ik. Mijn gedachten sloegen op hol. Ik probeerde de juiste woorden te vinden om te zeggen. 'Ik haat je wél. Ik haat je omdat je me behandeld als vuil en ik haat je omdat je niet eerlijk tegen me ben.' Lichtjes schudde ik mijn hoofd en glimlachte ik kleintjes. 'Maar dat is eigenlijk altijd al zo geweest. Dat is wie je bent. Op een of ander manier kon ik dat altijd accepteren, maar nu... nu kan ik dat niet meer, Ryan.’ Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik deed mijn best om ze tegen te houden, want ik wilde absoluut niet huilen, alleen was het tevergeefs. 

'Hoe w- Waarom denk je dat ik niet eerlijk tegen je bent?!' vroeg Ryan die weer naar me toe liep. Ik klemde mijn kaken op elkaar.

‘Ik ken je langer dan vandaag,' zei ik zwakjes. Een voorbeeld geven ging niet. Ik kon het gewoonweg niet over mijn lippen verkrijgen. Ik wist bijvoorbeeld zeker dat er iets gebeurd was tussen Megan en Ryan op de dag dat ze verdween. Ryan haatte wandelingen en hij had mijn blik ontweken toen hij vertelde dat hij Megan uit het oog had verloren. Hij loog en daar twijfelde ik niet aan.

'Ashley,' stamelde Ryan, maar ik schudde mijn hoofd.

'Nu niet gaan zeggen dat het je spijt of wat dan ook,' zei ik. Ik keek naar het plafond om de tranen binnen te houden en snoof even.

'Het is niet eerlijk, weet je. Ik doe alles voor je en wat krijg ik terug?' vroeg ik. Een retorische vraag. Er was niet één dag geweest in de twee jaar dat we samen waren, dat Ryan rekening hield met wat ik wilde of voelde. Een traan rolde over mijn wang. Ryan legde zijn hand op mijn wang en veegde met zijn duim mijn wang droog. 

'Je betekent meer voor me dan je denkt,' zei hij. 'Ik wil je niet kwijt.' Zoiets kwam maar zelden uit Ryan's mond. Hij drukte me zachtjes tegen zich aan.

'Ik wil jou ook niet kwijt,' zei ik zacht. Hij stelde zich voor mij meer open dan voor wie dan ook, dat was altijd al zo geweest, al verborg zelfs voor mij ontzettend veel. Even stonden we zo, tot hij zijn hand weer terugtrok en voor mijn ogen zocht.

'Waarom weigerde je gisteren?' vroeg hij. Zijn ogen vertoonden geen enkel expressie. Hij wilde niet natuurlijk zwak lijken. Ik schraapte mijn keel.

'Ik- je hebt de hele vakantie niet naar me omgekeken. En toen je dat wel weer deed... Ik wilde dat het zo zou blijven. Dat je naar me zou verlangen,' zei ik en ik sloeg mijn ogen neer. 'Ik wilde geen seks, omdat ik onzeker was. Sorry, ik had het niet moeten doen.' 

Voor een kort moment heerste er een stilte. 

'Je moet weten dat ik niet altijd even erg naar je zal verlangen,' zei hij. Ik keek hem aan. Dat had ik inmiddels al wel door gehad.

Ik knikte, waarbij ik nauwelijks mijn hoofd bewoog. Natuurlijk vond ik het niet leuk, maar ik kon het accepteren. Ik was niet bij Ryan omdat ik er gelukkig van werd, dat was ik inmiddels wel gewend. Ryan drukte zijn lippen op de mijne en voor een moment zoenden we. Zeker niet de eerste keer dat we dat deden in de lege gangen van de school. Ryan vond het vreselijk om ook maar enig lichamelijk contact te hebben als er andere mensen in de buurt waren. Al wist iedereen dat we wat hadden, was er niemand die ons ooit had zien zoenen. Zo bleven alle meiden in de school denken dat ze nog kans hadden bij Ryan, tenminste daar ging ik van uit. Er waren veel meisjes die Ryan leuk vonden en terecht vond ik. Ik voelde me daardoor niet minder dan hem. Nee, ik wist dat ik er mocht zijn en dat ik - integendeel tot Ryan - erg intelligent was. In vele ogen was ik perfect, al was ik dat natuurlijk niet. Ik had nog niet zo lang geleden een van mijn beste vriendinnen verloren en was van binnen vrij gebroken.

Ik trok me weer terug na een tijdje lang gezoend te hebben. 'Ik moet nu echt naar mijn les,' zei ik. Nadat hij kort geknikt had, draaide ik me om en liep ik weg.