Beyond

4. Dean

Ik liep mijn huis binnen. Eindelijk thuis. De eerste schooldag zat er weer op. Het was een vreselijke dag geweest. Gelukkig werd morgen beter, gezien we dan onze eerste training hadden voor het footballteam en zaterdag speelden we al gelijk onze eerste wedstrijd. Het was een naar gevoel om te bedenken dat de vakantie er weer op zat, maar ergens was het ook wel weer fijn. Een nieuwe periode, dus nieuwe kansen. Megan zal weer ongedeerd terugkeren, daar geloofde ik sterk in. Ik bleef hoop houden; ik gaf nou eenmaal niet snel op. Megan en ik hadden nog een hele toekomst voor ons. Er was nog zoveel wat ik met haar te delen had.

Nadat ik mijn schoenen uitgeschopt had, ging ik naar boven. Ik deed mijn slaapkamerdeur achter me dicht en pakte ik de akoestische gitaar uit de standaard. Met een diepe zucht ging ik op mijn bed zitten en controleerde ik of de gitaar goed gestemd was. Daarna begon ik wat van Metallica te tokkelen. Na enkele minuten werd ik gestoord door mijn moeder die in de deuropening stond.

‘Dean, liefje,’ zei ze met een glimlach vol medelijden en een zachte stem. ‘Ik heb warme chocolade voor je.’ Normaal kwam ik haar altijd gelijk begroeten na school. Mijn moeder was één van de liefste vrouwen op aarde en ik snapte echt niet waarom ze met zo’n zak als mijn vader getrouwd was. Hoe lief ze ook was, zelfs zij slaagde er niet in om me op te vrolijken. Het was allemaal maar een fase, had ze gezegd, het ging wel weer over. Ik had boos geantwoord dat ze niet zo mocht praten en dat Megan wel weer terugkwam.

‘Ik hoef niet,’ mompelde ik en ik richtte mijn blik op mijn vingers die de snaren aansloegen. Ongestoord speelde ik verder. Ik voelde me rot dat ik zo tegen haar deed, maar haar woorden stelden me niet bepaald gerust. Ze kwam ongevraagd mijn kamer binnen en sloot de deur achter zich. Ik keek haar niet aan en verborg elke vorm van emotie.

‘Oh, maar liefje, er zitten minimarshmallows in. Ik heb ook een stukje appeltaart voor je. Zelf gebakken, omdat je er altijd zo dol op bent. Hoe was –’ Ik onderbrak mijn moeder en daarbij stopte ik ook gelijk met mijn gitaarspel.

‘Mam, ik zei toch dat ik niet hoefde. Wil je nu alsjeblieft weggaan?’ vroeg ik met een toon die vast niet echt respecterend overkwam. Ik likte langs mijn lippen en staarde doelloos naar de grond. Ze zuchtte hoorbaar en ik voelde hoe ze haar hand op mijn schouder leggen. Hier had ik dus geen zin in.

Ik bewoog mijn schouder, waardoor haar hand eraf viel en keek haar nu eindelijk aan.

‘Ga weg,’ siste ik vrij dreigend.

‘Praat niet zo tegen me,’ zei ze, waarbij haar stem sloeg over en haar woorden hun kracht verloren.

‘Laat me dan ook met rust,’ beet ik haar toe. Ze klemde haar kaken op elkaar. Ik zag dat het haar pijn deed als ik zo tegen haar deed. Bedenkelijk knikte ze en draaide zich om. Zonder er verder nog een woord aan vuil te maken, zette het dienblad op mijn bureau en liep ze de kamer uit. Gelijk concentreerde ik me weer op mijn gitaarspel. Megan, zij was de enige aan wie ik kon en wilde denken.