(Zawgyi)
.
.
.
.
.
.
တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ တခ်က္တခ်က္ အိပ္ရင္း ေယာင္ၿပီး ရိႈက္လိုက္တဲ့ ဝမ္ရိေပၚအသံကလြဲလို႔ ဘာမွ မၾကားရ။ ၾကက္ဥခြံအေၾကစေတြေပၚ လမ္းေလ်ွာက္ေနရသူေတြလို တေနရာက တေနရာ သြားခ်င္ရင္ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး သြားၾကရတဲ့ဘဝမွာ ခ်ိဳဆြန္ယြန္းေကာ ထင္းေကာပါ မေပ်ာ္ေတာ့ၿပီ။
အေမွာင္ခ်ထားတဲ့ အိမ္ထဲ တီဗီလဲမဖြင့္ရ။ ဖုန္းအလင္းကိုလဲ အဆံုးထိ ေလ်ာ့ထားရ။ အသံနားေထာင္ခ်င္ နားၾကပ္တပ္ေနရတဲ့ဘဝ။ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔မွ ႐ွန္ဟိုင္းလိုက္လာပါတယ္ ေစာင္သဲကြဲေနတာနဲ႔ တည့္တည့္တိုးတဲ့ ကင္မ္ခ်ီေကာင္ေလး စိတ္ဆင္းရဲလွၿပီ။ နဂုိလို အာက်ယ္ ပါက်ယ္ စကားမ်ားခ်င္တာေတာင္ ႏိုးေနတဲ့အခ်ိန္တို ငူငူႀကီးထိုင္ေန ေရခဲေသတၱာထဲ႐ွိသမ်ွစား ၿပီးရင္ျပန္အိပ္နဲ႔ ဝမ္ရိေပၚေၾကာင့္ ဒီေလထုႀကီးက ၾကက္နာက်ေနတဲ့ ၾကက္ျခံႀကီးလိုပဲ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့။
အရင္လို စိတ္တိုရင္ ဆိုင္ကယ္ပတ္ေမာင္းေနတဲ့အဆင့္ကို ေက်ာ္သြားၿပီဆုိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးဆိုးရြားရြား အသဲကြဲလာပံုရသည္။ ဒီေတာ့ ထင္းေကာ နဲ႔ ခ်ိဳဆြန္ယြန္းလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ ။ စီစဥ္သူ ကိုခ်ိဳႀကီးလဲ ေနရထိုင္ရခက္လြန္းလို႔ ဆိုးလ္ပဲ ျပန္ဖို႔ ေလယာဥ္လတ္မွတ္စီစဥ္ရမလား စဥ္းစားေနရၿပီ။
"ဘာလို႔ ငါ့ကို က်န္႔ေကာက မခ်စ္ရတာလဲ"
"ဟဲ့ ၆၆၆၆"
"တ႐ုတ္မ စည္ပိုင္း"
႐ုတ္တရက္ႀကီး ထေအာ္လိုက္တဲ့ ရိေပၚအသံေၾကာင့္ အေမွာင္ထဲမွာ ဖုန္းကိုသဲႀကီးမဲႀကီးပြတ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ဆီက ပီရဝါစာ ေယာင္သံေလးေတြ ညံကုန္တယ္။
ဘယ္အခ်ိန္က ႏိုးလာမွန္းမသိတဲ့ ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ အအိပ္လြန္လို႔ ေဖာင္းကားျပဲကြဲေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ မ်က္လံုးမို႔မို႔ကို မနည္းဖြင့္ရင္း ဆိုဖာေပၚ ဒူးေထာင္ ေမးထာက္ၿပီးထိုင္ေနေလရဲ႕။
"ေစာင္သဲကြဲရင္လဲ ေအးေဆးကြဲပါကြာ။ မထိတ္သာမလန္႔သာ႐ွိလိုက္တာ"
ထင္းေကာရဲ႕အေျပာမွာ ဝမ္ရိေပၚ ေခါင္းေထာင္လာသည္။
"ဘယ္သူလဲ ေစာင္သဲကြဲတာ"
YOU ARE READING
Di Di Ai Ni!!
Fanfictionသင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေျဖာင့္ထင္ၿပီး ျငင္းခဲ့တဲ့ အေပအေတေလးဟာ သင့္ကိုယ္သင္ အေကြးမွန္းသိတဲ့အခါမွာ အထက္ပုဂၢိဳလ္ေလးအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာႏိုင္ပါတယ္. .
