•Guess What? ~Shawn Mendes

~Twenty Four~

Masanın üzerindeki telefonumun ekranı açıldığında elime alıp gelen mesaja baktım.

Okulun bodrum katında seni bekliyorum. Sadece özür dilemek istiyorum. Kimseye bir şey söylemeden gelebilir misin? -Teresa

Bir iki saniye ne yapmam gerektiğini düşündüm. Bize acılar çektirmişti ve ondan nefret ediyordum. Fakat özür dilemek istediğine göre pişmandı ve her insan ikinci bir şansı hak ederdi.

"Ben lavaboya gidiyorum." deyip Shawn'ı yanağından öptüm.

Tam gideceğim sırada tekrar döndüm. Kulağına "Ve seni kocaman seviyorum." diye fısıldadım. Gülümsüyordu.

Teresa'nın söylediği yere geldiğimde etrafa baktım. Kimse görünmüyordu. Müziğin yüksek sesi ise buraya kadar geliyordu.

Onu arayacakken omuzumda bir el hissettim ve arkamı döndüm. Teresa gülümseyerek bana bakıyordu.

"Geleceğini düşünmüyordum."

"Ne söylemek istiyorsun?"

"Yaptıklarım için özür dilemem gerekiyor. Shawn'ı kandırabilecek kadar zeki ve şeytan olduğunu bilmeden seninle savaşmaya kalktım."

Söyledikleri şaka gibiydi. Yaptıklarını unutmuş muydu yoksa sorunları mı vardı anlayamadım.

"Ne? Emin ol, sen şeytanın ete kemiğe bürünmüş halisin."

Bana doğru yaklaşıyordu.

"Onunla aramızı yapmaya çalışan sendin. Onu bana anlatan sendin."

Sinirliydi ve o bana yaklaştıkça ben geriye doğru adım atıyordum.

"Sen tam bir sürtüksün. Shawn'ı önce bana ayarlamaya çalışıp ardından onu ayartan bir sürtük."

Bu bakımdan düşünmemiştim ve haklıydı. O, üzerime yürümeye ve ben de gerilemeye devam ediyordum. Okulun deposunun kapısı açıktı ve oraya geldiğimizde durdu. Merdivenin korkuluğundan tuttum.

"İyi günlerin fazla sürmeyecek. Yakında her şeyini bir bir kaybedeceksin."

Alev saçan gözleri karnıma baktığında koruma iç güdüsü ile elimi korkuluktan çekip karnıma götürdüm.

"Saçmalamayı bırak ve çekil önümden."

Bir adım daha bana doğru yaklaştığında bir adım geriledim. Merdivenin ilk basamağının üzerinde durduğumu, dengemi kaybedip merdivenlerden yuvarlanırken anladım. Ne olduğunu tam kavrayamamışken ellerimi iyice karnıma siper ettim.

Bitmek bilmeyen merdivenler son bulduğunda canım çok acıyordu. Kalkmak için çabaladım. Altımda bir ıslaklık hissettiğimde oraya dokundum. Karanlıktan ne olduğunu anlayamıyordum ama kan olduğundan emindim.

"Teresa!"

Ondan yardım istemekten başka çarem yoktu. Ondan başka kimse yoktu. Işığı açtı ve merdivenlerden yavaşça inmeye başladı. Eli ile ağzını kapatmış şaşkın bir şekilde bana bakıyordu.

"Lütfen, yardım et."

Ağlıyordum. Hem canım yanıyordu hem de korkuyordum.

"Yapamam."

Şoka girmiş gibiydi. Başını iki yana sallayıp duruyordu.

"Ne?"

"Yapamam. Herkes benden nefret edecek. Bu-bunu yapamam. Hapse girmek istemiyorum."

Şaşkınlık ile onu izliyordum. Dilim tutulmuş, beynim durmuştu. Eğilip yerden telefonumu aldı. Bir şeyler yapıp telefonum ile birlikte merdivenleri çıkmaya başladı.

"Teresa, yalvarırım. Yardım et. Kimseye bir şey söylemeyeceğim."

Bir şey söylemeden bana baktı ve telefonu üzerine silip hızlı bir şekilde merdivenden aşağıya fırlattı. Paramparça olduğunu çıkan sesten anladım.

"Üzgünüm." deyip ışıkları söndürdü ve kapıyı kapatarak beni burada ölüme terk etti.

Kaç dakikadır bu halde olduğumu, bu odada ne kadar zamandır acı içinde kıvrandığımı bilmiyordum. Şu an tüm okulda yankılanan yüksek müzik sesi, zaten çıkaramadığım sesimin birileri tarafından duyulmasını daha da imkansızlaştırıyordu.

Güçlükle hareket etmeye çalışıyordum ama her hareketimde kanamam daha da artıyormuş gibi hissettiğim için buna bir son verdim. Böyle bir son tahmin etmemiştim. Hayatlarımızın burada sonlanacağını asla düşünmemiştim.

Artık neredeyse 7 aylık oldukları için ben ölsem bile bebeklerim bir ihtimal yaşayabilirdi. Şu an tek isteğim, onları hayatta tutabilmekti. Ben ölebilirdim ama onları yaşatmalıydım. Yapmam gereken tek şey, biri beni fark edene dek hayatta kalmaya çalışmaktı.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~