Ο παράδεισός μου

Κεφάλαιο 1

"Ο προορισμός του καθενός δεν είναι ποτέ ένας τόπος, άλλα μια καινούρια οπτική των πραγμάτων."

  Ο ήλιος ανέτειλε στο Αιγαίο, υπέρλαμπρος και ροδοκόκκινος. Σιγά σιγά η νύχτα έδινε τη θέση της στη μέρα, και ο ουρανός βάφτηκε απ' τα έντονα χρώματα της αυγής. Κόκκινο, πορτοκάλι και κίτρινο, σε τέλεια αρμονία. Αν είχα έναν καμβά, έστω ένα μπλοκ ζωγραφικής μπροστά μου σίγουρα θα αποθανάτιζα τη στιγμή. Μα δεν έχω. Ήρθα σχεδόν με άδεια χέρια, αγνοώντας ό,τι η μοίρα επιφύλασσε για μένα -τρόπος του λέγειν, βέβαια, είχα πάρει ένα σωρό πράγματα μαζί μου...
  Δεν ξέρω πόση ώρα ατένιζα τον ήλιο να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα, στηριζόμενη στην κουπαστή του πλοίου. Είχα απορροφηθεί τόσο πολύ στις σκέψεις μου, δεν άκουγα λέξη απ' το τραγούδι που σιγόπαιζε απ' το κινητό μου και φυσικά, δεν αντιλαμβανόμουν τίποτα απ' όσα συνέβαιναν τριγύρω. Ένιωθα χαμένη. Βρισκόμουν σε ένα κατάμεστο πλοίο, κάπου στο Αιγαίο με κατεύθυνση το όμορφο νησί της Κρήτης, ταξιδεύοντας ολομόναχη. Και όντως, ένιωθα πολύ μόνη. Πιο πολύ από ποτέ.
  Αναρωτιόμουν αν έπρεπε όντως να κλείσω αυτό το εισιτήριο. Αν ήταν συνετό που σηκώθηκα και έφυγα κακήν κακώς, ενώ είχαν περάσει μόλις 2 εβδομάδες απ' τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο πατρικό μου. Όμως, ποιον κοροϊδεύω; Δε με βαστούσαν οι τοίχοι. Ένιωθα να πνίγομαι μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Άρα, ναι, ίσως έπρεπε να φύγω μακριά. Ίσως είχα ανάγκη να ξεφύγω απ' ό,τι μου κατέτρωγε τη ψυχή.
  Μέσα στην ονειροπόλησή μου, άκουσα βαβούρα να εξαπλώνεται στο κατάστρωμα. Ξεφωνήματα θαυμασμού απ' τον κόσμο που άρχισε να συγκεντρώνεται γύρω μου -και να κινείται προς την πλώρη του πλοίου. Έβγαλα τα ακουστικά μου απορημένη, έσμιξα τα φρύδια και κινήθηκα επιφυλακτικά προς τ'αριστερά μου.
  Και τότε κατάλαβα γιατί όλος αυτός ο σαματάς. Η Κρήτη διαφαινόταν πλέον ολοκάθαρα μπροστά μου.  Αντικρύζοντας τα πρώτα βράχη της, ένιωσα ένα τεράστιο χρέος να απλώνεται από το στήθος μου, κάπου στα δεξιά, στην καρδιά, στις φλέβες μου, και από κει σε όλο μου το σώμα.
  "Η γη των προγόνων μου".
  Δάκρυσα. Ναι, είναι κομμάτι της ζωής μου. Ένα κομμάτι δικό μου.
  Κάτι σφύριξε μέσα μου πως είμαι τυχερή. Πολύ τυχερή που έβλεπα τούτα τα εδαφη, όπου γενιές πριν από τη δική μου ξεριζώθηκαν οι δικοί μου. Μια βεντέτα μου είπαν, ένας προπάππους είπαν... Λόγια που δεν ήξεραν με σιγουριά να τα ξεστομίσουν. Μπερδεμένη και ξεχασμένη, χρόνια πίσω, η αλήθεια.
  Έφερα το χέρι μου στο ύψος της καρδιάς μου, που σφυροκοπούσε λυσσαλέα πάνω στο στέρνο μου. Ένα πρωτόγνωρο δέος με κατέκλυσε.
  Έχω χρέος να αναζητήσω την αλήθεια, σκέφτηκα. Τώρα το έβλεπα καθαρά να ορθώνεται μπροστά μου.
  Η δική μου Κρήτη, ο τόπος των προγόνων μου, ένα κομμάτι παραδείσου όπως λένε σε μια τόση δα σταλιά έδαφος... Είναι ο τόπος μου.
  Ένιωσα με μιας σαν να γύρισα όντως σπίτι. Σαν να υποκινόμουν από τα πνεύματα των προγόνων μου που έφυγαν από δω κυνηγημένοι, για να μην χυθεί άλλο αίμα.
  Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσα πολλά και έντονα  συναισθήματα, κοιτάζοντας απλά κάτι... Βράχια. Αισθάνθηκα μια πρωτόγνωρη αγάπη να καίει ολάκερη μέσα μου, κι ας μην είχα αντικρύσει καλά καλά το νησί ετούτο, κι ας μην είχα πατήσει ακόμη το πόδι μου πάνω στην ένδοξη γη της.
  Μια αναπάντεχη περηφάνια, μια τεράστια χαρά, έναν αγνό ενθουσιασμό... μια αδιευκρίνιστη λύπη έκανε τα μάτια μου να δακρύζουν ξανά και ξανά.
  Ω, θεέ μου... ψέλλισα συνεπαρμένη απ' τα νέα συναισθήματα που γεννιούνταν μέσα μου. Είναι η Κρήτη μου... Λες να οδηγήθηκα όντως εδώ από μια ανωτέρα δύναμη; Τι είναι όλο αυτό που νιώθω μέσα μου, γαμώτο;
  Το σπίτι των προγόνων του πατέρα μου, του παππού μου, του παππού του παππού μου...
  Το σπίτι μου...
  Μαγεμένη  ακόμα, δε ξεκολλούσα το βλέμμα μου απ' τα ένδοξα τούτα βράχια. Κάποιοι τουρίστες με κοιτούσαν περίεργα, αλλά δε με ένοιαζε εκείνη την ώρα. Είχα προσκολληθεί στην ανάγκη μου να απομνημονεύσω κάθε βράχο που εμφανιζόταν μπροστά μου. Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Αλμύεα, βράχος, άμμος, γιασεμί, ελιά και μια άλλη μυρωδιά, που δε μπορούσα να την προσδιορίσω γαργάλησαν τη μύτη μου. Άρωμα Κρήτης... Είχα ακούσει πολλούς να λένε πως σε αυτό το νησί βρίσκεται το βάλσαμο της καρδιάς, αλλά δεν ήταν λίγο νωρίς για να εξαπλωθεί η επήρεια του πάνω μου; Τι συνέβαινε ακριβώς;
  Ένιωσα μια δίνη να με καταπίνει τη στιγμή που πλησιάζαμε όλο και πιο κοντά στο λιμάνι. Η καρδιά μου έτρεχε σε έναν ξέφρενο αγώνα, δίχως τερματισμό και λογική.
  Μήπως η ανάγκη μου για ελευθερία να πυροδότησε όλα αυτά τα νέα αισθήματα;
  Γέλασα αμήχανα, φέρνοντας το χέρι μου στο ύψος του μετώπου. Είμαι παλαβή;
  Ναι, σίγουρα ήμουν. Μάλλον η αϋπνία της νύχτας, το άγχος του ταξιδιού, η κούραση και το γουργούρισμα της κοιλιάς μου -σημάδι πως δεν είχα φάει τίποτα όλη μέρα- ευθύνονταν για όλη αυτή την παραζάλη που βιώνα εκείνη τη στιγμή.
  Μάζεψα άρον άρον τα πράγματά μου και κατευθύνθηκα προς το εσωτερικό του πλοίου, όπου όλοι ετοιμάζονταν για αποβίβαση.
  Κοίταξα νευρικά το ρολόι που κοσμούσε το αριστερό μου χέρι και πίεσα τα χείλη μου μεταξύ τους σε μια ευθεία γραμμή. 6:45 ανέγραφε και μόλις είχα συνειδητοποιήσει ότι ήμουν πάνω στο πλοίο κοντά στις 10 ώρες. Λογικό ήταν να νιώθω τόσο... μπερδεμένη μέσα μου. Τα σημάδια της εξουθένωσης ήταν εμφανή παντού πάνω μου.
  Οι τελευταίες φουρνιές τουριστών για το τελευταίο 10ήμερο του Αυγούστου αποβιβάζονταν γεμάτοι νεύρα απ' το πλοίο. Αμίλητη, παρακαλούσα να συντομεύουμε γιατί πραγματικά ένιωθα τελείως κομμάτια. Η στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο κρητικό έδαφος θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου. Ανακούφιση, ανυπομονησία και... Ευλογία. Αυτό ακριβώς θυμάμαι να αισθάνθηκα εκείνη την ώρα.
  Δύο λέξεις ξέφυγαν απρόσμενα απ' τα χείλη μου, που ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρη αν της ξεφούρνισα ή αν ήταν αποκύημα της φαντασίας μου.
  "Επιτέλους σπίτι..."

***

Σας χαιρετώ απ' το όμορφο νησί της Κρήτης.
Νέα ιστορία, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ναι, κι όμως, τα περισσότερα από αυτά που θα γράψω είναι όντως... Αλήθεια.
Ένα κομμάτι του εαυτού μου που ήθελα να το μοιραστώ εδώ, μαζί σας.
Καλή αρχή λοιπόν...
Και φυσικά... Χαρείτε τις διακοπές σας όσο ακόμα είναι καλοκαίρι!
(Βέβαια, συνηθίζω να λέω πως για μένα, το καλοκαίρι βρίσκεται πάντα μέσα μου χαχαχα)

Υγ1: η άλλη ιστορία μου είναι προσωρινά στον πάγο λόγω ελλείψεως έμπνευσης. Σόρρυ παιδιά....
Υγ2: η παρούσα ιστορία θα ανανεώνεται σε μικρά κεφάλαια, σε άκυρες μέρες πιθανότερα. Είναι απευθείας συγγραφή, κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο, που μου ήρθε η ιδέα μόλις... Πριν λίγες μέρες.
Enjoy it! <3

Kisses....
-Angel.