"က်န္းရီ႐ွင္း!!!!!!!!!!!!"
အေပၚထပ္ကေနဟိန္းထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ ေအာက္မွာေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနတဲ့ရီ႐ွင္း
လန္႔သြားရ၏.....ေျခေထာက္စက္တပ္ထားသလုိအျမန္ႏႈန္းနဲ႔အေပၚေျပးတက္ကာ...
"ခ်န္းေယာလ္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ?"
"ဆယ္ ဆယ္ဟြန္း ေအာက္ထပ္မွာ႐ွ္ိလား?"
"ဟင့္အင္း ေျမေအာက္ခန္းထဲမွာ
မဟုတ္ဘူးလား?"ခ်န္းေယာလ္မ်က္လုံးေတြျပဴ းက်ယ္ကုန္ကာ
သူ႔ေခါင္းကုိသူထိန္းကုိင္လုိက္မိတယ္..မူးလုိက္တာ အား~
သူခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ
အခ်စ္ထြက္ေျပးသြားပုံရတယ္...အားး အသက္႐ႈေတြၾကပ္လာၿပီ...
"ဘာ ဘာလုိ႔လဲ ခ်န္းေယာလ္"
"ဟြန္းနီး ထြက္ေျပးသြားၿပီ ထင္တယ္"
"ဘယ္လုိ!!!"
"အ အခုခ်က္ခ်င္း႐ွာ မရရေအာင္
ငါေ႐ွ႕ကုိျပန္ေခၚလာခဲ့ အာ မဟုတ္ဘူး
ငါ ငါကူိယ္တုိင္႐ွာရမယ္"မ်က္လုံးမ်ားေယာက္ယက္ခတ္စြာ ျပဳိလဲေတာ့ခႏၶာကုိယ္နဲ႔အျပင္ထြက္ဖုိ႔
လုပ္ေနတဲ့ခ်န္းေယာလ္ကုိရီ႐ွင္းတားရမည္.."ခ ခဏေလး ခ်န္းေယာလ္ မင္း
ဒီလုိပုံနဲ႔ထြက္႐ွာရင္ ဟြန္းနီးကုိမေတြ႔ခင္
မင္းတစ္ခုခုျဖစ္လိမ့္မယ္""ျဖစ္စမ္းကြာ!!! ငါ႐ွာမယ္"
"ငါကတိေပးတယ္ ဟြန္းနီးကူိ
ရေအာင္႐ွာလာမယ္ေနာ္""တ တကယ္လား?"
ရီ႐ွင္းေခါင္းကုိအျမန္ၿငိမ့္ျပလုိက္သည္..
"မပါရင္ မင္းကုိသတ္မွာေနာ္
က်န္းရီ႐ွင္း!""ေအး ေအးပါ ငါကတိေပးတာမုိ႔
မင္းခဏနားလုိက္ေနာ္"ရီ႐ွင္း အျမန္ကားနဲ႔ဆယ္ဟြန္းကုိ
႐ွာဖုိ႔အျပင္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္..