9

159 13 5
                                    

We are travelers on a cosmic journey,stardust,swirling and dancing in the eddies and whirlpools of infinity. Life is eternal. We have stopped for a moment to encounter each other, to meet, to love, to share.This is a precious moment. It is a little parenthesis in eternity.

Paulo Coelho, The Alchemist

Donny:

Isang linggo na ata ako dito. Until now hindi ko pa nakikita asawa ko. They always change the subject pag asawa ko na ang pinag uusapan.

Something's wrong and he needs to find out the soonest possible time.

He can move without feeling so much pain now. Mabilis ang recovery ko sabi ng doctor.

Nurse: Sir, time for breakfast na po.

Donny: Okay. Anong room ng Martine? Bakit di pa siya pumupunta dito?

Nurse: Ahh sir kasi may mga test pang ginagawa para sa full recovery niya.

Donny: Ahh ganun? Sana makita ko na asawa ko.

Nurse: Naku sir di naman kayo magkalayo. Nasa tapat niyo lang si maam.

Donny: Nga pala masarap breakfast ngayon. Salamat.

Nurse: Welcome sir, especial po yan para sainyo.

Donny: Okay sige salamat.. ill take a rest now.

Nurse: Tama yan sir para mabilis kayo gumaling.

Donny: He didnt mind kung ano pa ginagawa ng nurse. She's taking his vital signs. Mas nag sink in sakin na nasa tapat na kwarto ko lang si Martine. He can go there. Hindi na ako papayag na hindi ito makita. He just need to make everyone believe his sleeping and doesnt need companion para makapuslit ako.
May mali, bakit ayaw nilang makita ko asawa ko.

Nang makaalis na ang lahat at pumasok sa banyo ang bantay ko agad agad akong bumangon at dahan dahan lumabas ng kwarta.

It's his first time walking outside the hospital. It felt good.

My Martine, nasa tapat nalang kita. He can't wait to embrace her. He misses her so much it hurts. Mas masakit pa sa mga natamo kung sugat.

Dahan dahan kong binuksan ang pintuhan and there is my Martine, looking so regal and pretty while reading a book. She's wearing a white pajama set. She seems fine. Wala akong nakikitang galos maliban sa isang sugat sa may ulo nito na naka bandage.

Napakaseryoso nito sa binabasang libro kaya siguro hindi namalayan ang pagpasok ko.
Hindi ko na napigilan. With his excitement mabilis kong tinawid ng ilang hakbang ang distansyang nakapagitan saamin.

Donny: Martine!! He immediately engulf her small frame in a tight hug.
I miss you so much mabuti at maayos ka he murmured.

Martine: Ha??

Donny: I miss you. Don't you miss me? bakit hindi ka nagpapakita sakin? I was waiting for you nandito ka lang pala sa tapat.

Martine: Hey.. hey Mister.. get of please.. confusion in her lovely face.

Donny: What? bigla akong kinabahan.

Martine: I, Im sorry mister but I don't know you. Baka maling kwarto ka. She said with a confused and blank face.

Donny: Martine, wait.. Im your Husband. Maybe she's joking.

Martine: Ha? Im sorry mister but Im not married. She look me directly in my eyes telling me it's the truth.

Para akong binuhusan ng napakalamig na tubig.

My wife, My Martine! Hindi ako maalaala ng asawa ko!!!! I can't speak, I let her go slowly.

Gusto kung umiyak, this is so painful. I failed protecting my wife! What have i done!

-----------------------------------------------------------

waahhh Donny!!!

😭

Salamat sa nagbabasa ♥️😊









Love, HateOnde as histórias ganham vida. Descobre agora