Iemand om voor te sterven ~Finnick Odair~

《H23》

"Finnick Odair, right?"

Ik sta op het podium, zoals elk jaar. Alleen deze keer ben ik er niet als mentor, deze keer ben ik er niet als winner, deze keer sta ik niet alleen met de kanarie. Maar deze keer wordt ik tien jaar terug in de tijd gestuurd, naar de tijd toen ik als veertienjarige klaar stond om de spelen in te gaan. Er is 33,33% kans dat ik weer in de spelen kom, één op de drie. Ik sta aan de linkerkant van het podium samen met Bastiaan en Eduard, aan de rechterkant staan Mags en Annie. De kanarie staat in het midden, de glazen bollen aan haar weerszijden.

Alle camera's zijn op ons en de mensen gericht, de mensen die kijken naar hoe zelfs de winnaars de spelen in kunnen gaan. Ik zie Clara's gezicht in de menigte, ze is lijkbleek van de angst, maar ik weet dat zelfs als ik in de spelen kom ze het gaat redden. Mijn ouders staan er ook, ik kijk eventjes kort naar ze.

"Welkom bij de derde kwartskwelling!" galmt de stem van de kanarie over het plein, ik bijt op de binnenkant van mijn wang en probeer al mijn zenuwen te verbergen onder een lach.

"Dit jaar zullen, zoals jullie weten, de tributen uit de overige winnaars getrokken worden. Laten we voor een keertje beginnen met de mannen, een keer iets anders is ook leuk."

Ik ben benieuwd of ze dat ook in de andere Districten gaan doen, maar ik denk het niet. De kanarie steekt haar hand in de bol waar maar drie kaartjes inzitten, het ziet er belachelijk uit. Ze draait wat met haar hand om de spanning op te bouwen, haar nagels schrapen langs de rand van de bol. Ik blijf er naar kijken, want ik weet dat zodra ik naar Annie kijk ik zal breken. Uiteindelijk pakt ze er eentje, het witte papiertje met de naam erop van de tribuut. Ze pulkt hem open met haar lange nep nagels en leest hem eerst voor zich zelf.

Haar hakken maken een hard geluid op het podium als ze naar de microfoon loopt, ik kan dit niet geloven. Ik kan niet geloven dat Snow dit doet, dat hij winnaars opnieuw de spelen in smijt. Ik word uit mijn gedachten gehaald als de kanarie kucht, op de microfoon drukt en haar lippen er toe brengt.
"De mannelijke tribuut van dit jaar is:"

Ze leest de naam op van het papiertje, langzaam en duidelijk zodat iedereen hoort. Zodat het voor iedereen duidelijk wordt, zodat iedereen weet dat niemand krachtiger is dan het Capitool. En zeker de winnaars niet.
"Finnick Odair."

Het voelt alsof mijn hart valt. Alsof hij als een baksteen kilometers naar beneden valt. Langzaam loop ik naar haar toe, nog steeds met een lach op mijn gezicht. Ik voel Annie's ketting tegen mijn borst drukken, als een herinnering aan wie ik ben. En terwijl ik daar sta weet ik dat het hele Capitool het geloofd, ze denken het allemaal: ik heb zin weer de spelen in te gaan.

"En nu voor de vrouwen," gaat de kanarie rustig door, blijkbaar is haar geduld op, want nu doet ze er veel sneller over. Of zo voelt het gewoon voor mij. Ze haalt het blaadje uit de bol, leest hem en huppelt zowat naar de microfoon.
"Annie Cresta."

En bijna, bijna verdwijnt mijn hele façade. Bijna vervaagd mijn glimlach, bijna breek ik hier en nu. Maar dan hoor ik de schreeuw van Annie, ik draai mezelf naar haar toe. Ze slaat haar hand voor haar mond als het meest onzelfzuchtigste ooit gebeurt. Ik kan het amper geloven, maar dan stapt Mags naar voren. Haar hand in de lucht.
Ze biedt zich aan.

Als ze naar me toe komt omhels ik haar, zachtjes zodat niemand het hoort fluister ik de woorden naar haar.
"Dankjewel."

~*~

Ik kijk naar het beeld hoe de tributen worden gekozen. Gloss en Cashmere uit District 1, de dodelijke tweeling. Uit District 2 Enobaria, met haar gevijlde tanden, en Brutus. Wiress en Beetee zijn de tributen van District 3 en Mags en ik natuurlijk van 4. Ik zie mezelf lachen en zwaaien op het podium en word bijna misselijk van mezelf. Die van 5 kan ik niet verstaan hoe ze heten en 6 zijn de Morphlings.

Mijn 7 schrik ik, ik kan niet geloven dat ik er niet eens aan gedacht heb. Wat ben ik egoïstisch zeg. Ik heb alleen maar gedacht aan mezelf en Annie. Ik was helemaal vergeten hoe groot de kans natuurlijk was. De tributen uit 7 zijn namelijk Blight, en niemand minder dan Johanna Mason. Mijn vriendin. Bij de rest ben ik veel te afgeleid om nog iets te zien, totdat ik 12 zie. Katniss Everdeen en Peeta Mellark. Opnieuw.

Wanneer het afloopt denk ik aan mezelf. Capitool favoriet. Veel sponsors. Ik heb misschien nog wel een kans. Alleen Mags is er nog, ik kan Mags niet laten sterven. Dat kan ik haar niet aandoen. Ik sluit mijn ogen en probeer na te denken, maar het enige wat ik zie is duisternis. Ik heb werkelijk geen idee wat ik moet doen.