Under The Moonlight

Βρικόλακας

Μόλις ξαναβρήκα τις  αισθήσεις μου, ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ σαν μολύβι. Άνοιξα με κόπο τα μάτια μου και είδα το θόλο περίγραμμα ενός προσώπου πλαισιωμένου από λευκά μαλλιά.

"Ιρένε" μουρμούρισα, ακόμα χαμένη στον κόσμο μου.

"Ο Τζέικομπ είναι έξω" είπε κοφτά και έφυγε με υπερφυσική ταχύτητα από το δωμάτιο. Το επόμενο δευτερόλεπτο ο Τζέικ βρισκόταν δίπλα μου.

Χαμογέλασα αχνά.

"Γεια". Σήκωσα με δυσκολία το χέρι μου και έπιασα αδύναμα το δικό του.
Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και έσφιγγε τα χείλη του, σαν να ήταν έτοιμος να κλάψει. Έσκυψε και με φίλησε απαλά.

"Πώς νιώθεις;" Η φωνή του δε φανέρωνε κανένα συναίσθημα, μόνο κούραση.

Σηκώθηκα σε καθιστή στάση αγνοώντας τους πόνους στην πλάτη μου και κοίταξα τον χώρο στον οποίο βρισκόμουν, ένα ευρύχωρο, άχρωμο δωμάτιο βαμμένο σε μια νεκρική απόχρωση του λευκού, με πολλά σιδερένια κρεβάτια και οροφή τόσο ψηλή που με έκανε να ζαλίζομαι. Πρέπει να ήταν αναρρωτήριο.

"Βρισκόμαστε στην Ακαδημία Βρικολάκων" είπε βαρύθυμα ο Τζέικ. "Και αν δεν κάνω λάθος είμαι ο πρώτος λυκάνθρωπος που πατάει πόδι εδώ μέσα".

"Πώς βρέθηκα εδώ πέρα;"

"Σε πήρα στα χέρια μου και... Τηλεμεταφερθήκαμε, ας πούμε" εξήγησε αποφεύγοντας να με κοιτάξει.

Τον κοίταξα προσεκτικά. Φαινόταν σκεπτικός και εξαντλημένος, σαν κάτι να τον βασάνιζε. Σαν ένα ασήκωτο βάρος να έπεφτε πάνω του, που δεν τον άφηνε να ηρεμήσει και ούτε μπορούσε να το αποτινάξει από πάνω του.

"Συμβαίνει κάτι;" Ήμουν διστακτική. Δεν ήξερα αν ήθελα να μάθω τι θα μπορούσε να τον έκανε να νιώθει έτσι.

"Γκουέν, πρέπει να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση" είπε. Ακούστηκε σαν ένας προγραμματισμένος λόγος, σαν να είχε προβάρει τα λόγια του στον καθρέφτη προτού μιλήσει σε μένα. Πήρα το πρόσωπό του στις τρεμάμενες παλάμες μου.

"Γκουέν, τι κάνεις; Εγώ σου λέω πως πρέπει να μιλήσουμε κι εσύ..."

Τον φίλησα, γλυκά και απαλά. Ήθελα απλά να μου χαμογελάει, να κάνει και να γίνουν όλα όπως πριν. Έσπρωξε μαλακά τα χείλη του μακριά μου.

"Γκουέν, όχι τώρα, είναι σοβαρό" με σταμάτησε.

"Τι συμβαίνει;"

"Έκανα κάτι κακό. Παρά πολύ κακό". Η φωνή του έτρεμε και μετά βίας πια συγκρατούσε τα δάκρυά του.