Under The Moonlight

Απογοήτευση

Ήμουν σκεπτική καθώς περπατούσα στην οδό Λάνσερ, προς τον αριθμό 17, για να φτάσω στο κτίριο που η μουσική ομάδα του σχολείου μας είχε κανονίσει να γίνουν οι πρόβες για τη συναυλία. Τα μάτια μου κοιτούσαν τον πολυάσχολο δρόμο, αλλά το μυαλό μου είχε μείνει πίσω, στα λεγόμενα του ταξιτζή. Να δούμε τι θα πει η Έλσα όταν της πω για τον Τζέικ, σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή. Όμως η κολλητή μου ήταν η μόνη στην οποία θα το έλεγα.

Μπήκα στο κτίριο σέρνοντας τα πόδια μου. Όλα τα παιδιά ήταν εκεί και με περίμεναν και η μουσικού με καλωσόρισε με ένα χαμόγελο στα χείλη.

"Καλημέρα, δεσποινίς Μάρσαλ! Μας ήρθατε λιγάκι αργοπορημένη…" σχολίασε.

"Έπεσα στο πρωινό μποτιλιάρισμα, κυρία Μπέικερ" είπα αφηρημένα, με το μυαλό μου να πετάει ήδη πίσω στο σπίτι, στο δωμάτιό μου, με τον Τζέικ...

Η Έλσα έτρεξε δίπλα μου και με αγκάλιασε ενθουσιασμένη, συνεφέρνοντάς με απότομα.

"Πού χάθηκες εσύ; Πιστεύαμε ότι δε θα ερχόσουν και στο σχολείο φερόσουν κάπως. Όλα καλά;" με ρώτησε ανήσυχα.

"Θα σου εξηγήσω αργότερα" απέφυγα ν' απαντήσω, πιάνοντας με την άκρη του ματιού μου μερικά κορίτσια να μας κοιτάζουν περίεργα.

Οι πρόβες μας συνήθως πήγαιναν καλά, αλλά αυτή ήταν παταγώδης αποτυχία. Τα παιδιά έστελναν συνεχώς μηνύματα σε φίλους τους εκτός μουσικής ομάδας, καλαμπούριζαν και δεν μπορούσαν με τίποτα να συγκεντρωθούν.

Η κυρία Μπέικερ συχνά έστρεφε ικετευτικά το κεφάλι της προς το μέρος μου, μα εγώ ήμουν βυθισμένη στις σκέψεις μου και δεν έκανα καμία προσπάθεια να συνεφέρω τους συμμαθητές μου.

Η καθηγήτρια νευρίασε και μας άφησε να φύγουμε μόλις τρία τέταρτα μετά την έναρξη της πρόβας. Το μπουλούκι ξεχύθηκε ουρλιάζοντας στους δρόμους, χαρούμενο για την επισπευμένη απελευθέρωσή τους. Η Έλσα με βούτηξε από το μπράτσο λίγο πριν βγω στο δρόμο.

"Για πού το 'βαλες;" με πείραξε. "Έλα να σε κεράσω έναν καφέ και να μου τα πεις όλα".

"Ρε συ, δεν μπορώ με περιμένουν στο σπίτι". Είχα πιο σημαντικές δουλειές από το να πίνω καφέ με την Έλσα, όπως… ο Τζέικ!

"Σταμάτα να βιάζεσαι! Στο σπίτι σου σε περιμένουν το μεσημέρι! Ξύπνα! Κοιμάσαι όρθια!", μου φώναξε.

Έτσι, καθίσαμε σε μια καφετέρια και η Έλσα φώναξε τον σερβιτόρο για να πάρουμε παραγγελία.